Ριπές (Ιούλιος 2005)

* Στην πολιτική κηδεία του Χ.Φλωράκη θα ήταν ουτοπία να περιμέναμε να ειπωθεί η αλήθεια για τον εκλιπόντα και τον ρόλο του στην σύγχρονη ιστορία της πατρίδας μας. Άλλωστε η μικρή ελληνική σημαία που είχε τοποθετηθεί στο φέρετρο, χανόταν μέσα στην τεράστια σοβιετική σημαία, δείγμα της συνέπειας του εκλιπόντος αλλά και του κόμματος του, ως προς τα συμφέροντα που υπηρέτησε κατά την διάρκεια του βίου του. Τα κόμματα της Βουλής παραβρέθηκαν για να αποδώσουν τον «οφειλόμενο» φόρο τιμής προς τον Χ.Φλωράκη. Κανείς δεν τους κατηγορεί γι' αυτό. Μήπως όμως θα έπρεπε να ξανασκεφτούν την στάση τους και να τιμούν και τους πραγματικούς αγωνιστές; Αυτούς που αγωνίστηκαν για να μην υποδουλωθεί και αποσπαστεί από τον κορμό της Ελλάδος η Ήπειρος, η Μακεδονία και η Θράκη. Αν σήμερα κατέχουν κυβερνητικούς θώκους στην Ελλάδα, το οφείλουν σ' αυτούς και όχι σ' εκείνους που έκαναν εξαγωγή ανθρωπίνων ψυχών για παραγωγή γενιτσάρων. Μια παροιμία λέει, «το ψέμα έχει μακριά πόδια». Η διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας αποδίδει μόνον πρόσκαιρα οφέλη στην Αριστερά και στο πολιτικό κατεστημένο, δεν συμβάλει όμως ποτέ στην εθνική και ψυχική ολοκλήρωση του λαού μας, εκτός και αν αυτό είναι το ποθούμενο για κάποιους.

* Ο μεγάλος Γάλλος διανοητής Σαρλ Μωρράς ήταν ανάμεσα στους θεατές που παρακολούθησαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1896. Βλέποντας τις θερμές εκδηλώσεις των Ελλήνων για την νίκη του Σπύρου Λούη θα γράψει αργότερα για αυτές: «Ο Ελληνικός λαός, ενδίδοντας στην μέθη αυτής της ιστορικής περίστασης, αποκτούσε συνείδηση του εαυτού του ακριβώς την στιγμή που έμοιαζε να βρίσκεται εκτός εαυτού». Σήμερα όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο Έλληνας έχει συνείδηση του ιστορικού του παρελθόντος και γι' αυτό στην πλειοψηφία τους αισθάνονται Έλληνες και όχι απλώς Ευρωπαίοι. Ο καταπιεσμένος εθνικός εγωισμός των Ελλήνων βρίσκει διέξοδο μέσα απ' τις αθλητικές επιτυχίες ή από εκδηλώσεις «τύπου Eurovision». Ασφαλώς και θα ήθελαν να βγουν στους δρόμους με τις σημαίες και γεμάτοι ενθουσιασμό να πανηγυρίσουν πραγματικές εθνικές επιτυχίες, όμως το πολιτικό και πνευματικό κατεστημένο της χώρας όντας ανίκανο και ανάπηρο αδυνατεί να προσφέρει τέτοιες επιτυχίες. Παρά τον συνεχή και λυσσαλέο πόλεμο που γίνεται ενάντια στην εθνική ταυτότητα των Ελλήνων, την υποβίβαση και τον ισοπεδωτισμό από την αριστερή υποκουλτούρα της δήθεν προοδευτικότητας ο Έλληνας αντιστέκεται και με κάθε ευκαιρία είναι έτοιμος να ανεμίσει την σημαία.

* Το γνωρίζατε εσείς ότι «η προσφορά των Τούρκων στον κόσμο γενικότερα είναι το σις κεμπάμπ και το γιαούρτι»; Εγώ ομολογώ πως δεν το γνώριζα. Δεν γνώριζα αυτήν τους την προσφορά στον παγκόσμιο πολιτισμό. Αυτά όμως υποστηρίζει αυτολεξεί ο Γάλλος Jean-Paul Roux στο βιβλίο του «η ιστορία των Τούρκων, 2000 χρόνια από τον Ειρηνικό ως την Μεσόγειο» και μάλιστα συμπληρώνει με παράπονο ότι αυτή τους η προσφορά δεν τους αναγνωρίζεται. Μην γελάτε καθόλου. Στο ανωτέρω βιβλίο μέσα από τις 350 μεγάλες και πυκνογραμμένες σελίδες του που ξεχειλίζει από τουρκολαγνεία, γίνεται προσπάθεια ωραιοποίησης των Τούρκων και αποενοχοποίησης τους απέναντι στους δυτικούς λαούς. Προσπαθεί να δικαιολογήσει την έμφυτη ροπή τους προς το έγκλημα και τους βανδαλισμούς, αρνείται την συνήθεια των να αποκεφαλίζουν και να σκυλεύουν τους εχθρούς τους, όπως επίσης αρνείται το ότι οι Τούρκοι εξισλάμιζαν και εκτούρκιζαν τους γηγενείς πληθυσμούς με βία. Φυσικά δεν γίνεται καμμία αναφορά στις γενοκτονίες των Ποντίων και των Αρμενίων. Υπάρχουν αναφορές για τον «σπουδαίο τουρκικό πολιτισμό» χωρίς να παρουσιάζει ένα παράδειγμα για το τουρκικό θέατρο, τη μουσική, την λογοτεχνία, τα εικαστικά, κ.τ.λ., και άλλα πολλά που μόνον σαν ανέκδοτα μπορούν να χαρακτηριστούν. Πάντως όσο αφορά την προσφορά των Τούρκων για το γιαούρτι πολλοί θα αλλάξουν γνώμη μόλις αρχίσουν να «πέφτουν» οι κεσέδες.

* Ένας άλλος Γάλλος ο Κλαύδιος-Κάρολος Φωριέλ είναι αυτός που πρώτος συνέλεξε και εξέδωσε στο Παρίσι το 1824-1825 «Τα δημοτικά τραγούδια της συγχρόνου Ελλάδος». Το έργο αυτό έχει πολύ μεγάλη αξία όχι μόνον γιατί το κάθε δημοτικό τραγούδι συνοδεύεται και με την ιστορία εξ' αιτίας της οποίας εδημιουργήθει, αλλά και για την ανάλυση που κάνει ο Φωριέλ στο δημοτικό μας τραγούδι σε βάθος και για τις πληροφορίες της εποχής που μας παρέχει. Μια πληροφορία λοιπόν θέλω να σας την μεταφέρω γιατί έχει την αξία της. Γράφει ο Φωριέλ «Τα τραγούδια των πόλεων, τα οποία κατά το πλείστον βασίζονται επί των περιπετειών ή των ερωτικών αισθημάτων, ολίγον τους συγκινούν (τους Έλληνες της υπαίθρου}, εάν δεν τους δυσαρεστούν και αυτό συμβαίνει συχνά και δια των μικροτέρων ποιητικών ελευθεριών εκφράσεως ή σκέψεως. Περιλαμβάνουν σχεδόν αδιακρίτως όλα αυτά τα τραγούδια των πόλεων υπό την ονομασίαν «τραγούδια πούστικα». Η τελευταία αυτή έκφρασις, δανεισμένη από την τουρκικήν, δια να δηλώση το είδος της θηλυπρεπείας και της διαφθοράς, η οποία ωθεί τους Τούρκους να αναζητούν την συντροφιά των νέων, δεικνύει ταυτοχρόνως και την περιφρόνησιν των ορεινών δια τα ήθη των τυράννων των και την ελάχιστην εκτίμησιν της τάξεως αυτής του ελληνικού πληθυσμού, ο οποίος τους μιμείται».