Τι δεν είδε και τι δεν έζησε στην Κούβα η κ. Παπαρήγα

  • Δημοσιεύτηκε: 26 Νοέμβριος 2016

    «Τι είδα και τι έζησα στην Κούβα» είναι ο τίτλος της συνέντευξης που παρεχώρησε η κ. Παπαρήγα στην εφημερίδα «Τα Νέα» (8/12/2003) μετά την επίσκεψη της στο ομώνυμο νησί. Η κ. Παπαρήγα δήλωσε ότι έμεινε ευχαριστημένη από την τελευταία της επίσκεψη και μας περιγράφει τις εμπειρίες που απεκόμισε κατά την παραμονή της εκεί. Συμπεραίνει λοιπόν ότι στα θέματα της διατροφής, της παιδείας, της υγείας και γενικότερα σε όλους τους τομείς της κοινωνίας της Κούβας τα πράγματα έχουν βελτιωθεί, σύμφωνα με αυτά που είδε κατά την ολιγοήμερη παραμονή της. Οι εμπειρίες της λοιπόν είναι πολύ καλές, είναι όμως αληθινές;

    Η αρχική μου ένσταση είναι στο «τι είδε και τι έζησε στην Κούβα» και έπειτα στα επιμέρους θέματα της συνεντεύξεως της. Η κ. Παπαρήγα δεν είδε τίποτα, της έδειξαν ότι ήθελε το καθεστώς του Κάστρο να της δείξει και δεν έζησε τίποτα γιατί μερικές μέρες σ' ένα κράτος δεν αρκούν για να βιώσεις τα καθημερινά προβλήματα της τοπικής κοινωνίας αν δεν είσαι μέλος της για αρκετά χρόνια, ώστε να γνωρίζεις τα πράγματα από μέσα και τα όποια συμπεράσματα να είναι όσο το δυνατόν ασφαλή και αντικειμενικά. Η ολιγοήμερη διαμονή σε οποιοδήποτε κράτος δεν επιτρέπει τη χρήση της λέξεως «έζησα».

    Όσο για τα επιμέρους θέματα της συνεντεύξεως της κ. Παπαρήγα, δεν θέλω να της καταλογίσω πρόθεση εξαπατήσεως του ελληνικού λαού σχετικά με τα όσα συμβαίνουν σ' αυτό το μακρινό νησί, αλλά είναι τελείως διαφορετικά τα γεγονότα. Ας μην ξεχνάμε ότι και στην Κούβα ζουν συμπατριώτες μας οι οποίοι μπορούν καλύτερα από τον καθένα να μας περιγράψουν τα της Κούβας. Απευθύνθηκα λοιπόν σ' ένα φίλο μου ο οποίος έζησε για πολλά χρόνια στην Κούβα. Τώρα επαναπατρίστηκε αλλά διατηρεί δεσμούς και πολύ τακτική επικοινωνία. Του ζήτησα να μου περιγράψει το τι είδε και το τι έζησε στην Κούβα, καθώς και την σημερινή κατάσταση.

    «Μετά από μία πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια που έγινε το 1953 εναντίον του δικτάτορα Μπατίστα για την ανατροπή του, ο Κάστρο μαζί με τους ομοϊδεάτες του κατάφεραν τελικά το 1959 να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους. Στην αρχή προσπάθησαν να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής των φτωχών και ιδίως των μαύρων που από σχεδόν σκλάβοι βρέθηκαν ισότιμοι με τους λευκούς στην εκπαίδευση και στους άλλους τομείς. Στη συνέχεια όμως, όπως γίνεται πάντα με όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, άρχισαν οι εξοντώσεις των αντιπάλων, οι δημεύσεις περιουσιών και η ονομασία αυτών σε κρατική περιουσία - και αφού το κράτος ήταν οι κομμουνιστές «έφαγαν» αυτοί τις περιουσίες - η απαγόρευση αντιπάλων πολιτικών κομμάτων και όλα τα γνωστά θεάρεστα έργα των κομμουνιστικών καθεστώτων.

    Έπειτα άρχισε το αλληλοφάγωμα μεταξύ των πρώην συντρόφων για την εξουσία. Ο Κάστρο άρχισε σιγά-σιγά να τρώει πρώην συντρόφους του οι οποίοι θα μπορούσαν κάποια στιγμή να του πάρουν την εξουσία, ένας εξ' αυτών ήταν και ο δημοφιλέστατος Castillo που σκοτώθηκε σε αεροπορικό «ατύχημα». Αργότερα θα τον εγκαταλείψει και ο Τσε Γκεβάρα φεύγοντας στη Βολιβία, απογοητευμένος από την σήψη της εξουσίας του Κάστρο και αφού ήρθε αρκετές φορές σε κομματική σύγκρουση μαζί του. Μετά από αυτά ο Κάστρο έμεινε ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός που το καθεστώς του στηριζόταν εξωτερικά, πολιτικά και οικονομικά στην Ρωσία, ενώ εσωτερικά στηριζόταν σε μια συνεχή παρακολούθηση και καταδίωξη όλων των αντιπάλων του. Όσο η Ρωσία τροφοδοτούσε - φυσικά όχι ανιδιοτελώς - την Κούβα περίσσευε κάτι και για τον λαό με αποτέλεσμα η κατάσταση να είναι υποφερτή έως σχετικά καλή και για τους πολλούς. Μετά όμως το 1989-90 λόγω κατάρρευσης του κομμουνισμού η ρωσική βοήθεια σταματά.

    Φυσικά όσοι είναι μέλη του κόμματος και οι στρατιωτικοί πάντα είχαν και έχουν ειδικά προνόμια π.χ. πήραν τα καλύτερα σπίτια από αυτά που δήμευσαν ως κρατική περιουσία, αφού εξεδίωξαν τους νόμιμους κατόχους, έχουν τις καλύτερες υγειονομικές καλύψεις, εύκολη πρόσβαση παντού, την στιγμή που οι άλλοι περιμένουν στην ουρά, τα καλύτερα αυτοκίνητα και άφθονα κουπόνια για βενζίνη και είδη πρώτης ανάγκης, μια κλασσική κομμουνιστική κοινωνία. Ο Κάστρο, φανατικός εξουσιαστής δεν άλλαξε πορεία, όπως έκανε όλος ο κόσμος, αλλά συνέχισε την ίδια τακτική, του Sosialismo o Muerte (Σοσιαλισμός ή Θάνατος). Φυσικά εννοεί σοσιαλισμό για τους λίγους και θάνατο για τους πολλούς.

    Ο λαός έχει περιέλθει σε μια κατάσταση αισχρής ένδειας με έλλειψη βασικών ειδών πρώτης ανάγκης, όπως γάλα, ψωμί, τρόφιμα, ρούχα και πολλά άλλα. Τα παιδιά για πρωινό πίνουν νερό με λίγη ζάχαρη, το σαπούνι είναι είδος πολυτελείας για τους πολλούς, το ηλεκτρικό ρεύμα κόβεται στην διάρκεια της νύχτας για πολλές ώρες, όπως και το νερό, για λόγους οικονομίας λέει ο Κάστρο, αλλά όχι όμως για τις περιοχές και τα σπίτια της κομματικής ολιγαρχίας. Όσο για την υγεία ίσα-ίσα που καλύπτεται η στοιχειώδης υγεία με μεγάλη έλλειψη φαρμάκων. Στην Αβάνα υπάρχουν 2-3 νοσοκομεία πάρα πολύ καλά, όπου όμως πρόσβαση έχουν τα μέλη του κόμματος, οι στρατιωτικοί και όσοι διαθέτουν δολλάρια, δηλ. μόνον οι ξένοι. Τα νοσοκομεία για τον πολύ λαό που είδα με τα μάτια μου είναι σε άθλια κατάσταση με μεγάλη έλλειψη νοσηλευτικών υλικών. Στα λίγα super market υπάρχουν είδη εν αφθονία, αλλά και εκεί πρόσβαση έχουν όσοι είναι του κόμματος ή όσοι διαθέτουν δολλάρια. Δυστυχώς όσο και αν ακούγεται υπερβολικό υπάρχουν οικογένειες οι οποίες για να τραφούν δεν διστάζουν να μαγειρέψουν και ... γάτες, βαπτίζοντας της «κουνέλι». Καύσιμα δίνονται ελάχιστα με κουπόνια στο λαό την στιγμή που οι λίγοι έχουν άφθονα. Φυσικά μπορεί κανείς να προμηθευτεί από γιούς μελών του κόμματος όσα κουπόνια θέλει στην μαύρη αγορά για λίγα δολλάρια. Ο πορνοτουρισμός στον οποίο εξωθούνται οι νέοι και οι νέες της Κούβας είναι σε μεγάλη άνθηση.

    Στην Κούβα αυτή τη στιγμή βασιλιάς είναι το δολάριο, «φούλα» όπως το λένε στην αργκό και που όλοι το κυνηγούν και φυσικά πρώτος και καλύτερος ο αρχηγός, ο οποίος για να μην χάσει την εξουσία και να μαζέψει δολλάρια έδωσε περιοχές με τις καλύτερες παραλίες σε ξένους για να φτιάξουν ξενοδοχεία, όπου εκεί δουλεύουν αποκλειστικά τα παιδιά των μελών του κόμματος, διότι έχουν εύκολη πρόσβαση στα δολλάρια. Η πλειοψηφία του λαού που υποφέρει τα βλέπει και τα ξέρει όλα αυτά, αλλά δεν μπορεί να μιλήσει, διότι είναι κάτω από συστηματική παρακολούθηση, σε κάθε γειτονιά υπάρχουν επίσημοι ρουφιάνοι του κράτους, οι οποίοι ελέγχουν τα πάντα και αναφέρουν στην μυστική αστυνομία G2. Κατά καιρούς έχουν γίνει διαμαρτυρίες έντονες, αλλά όλες καταπνίγηκαν. Η μόνη τους διαφυγή είναι να καβαλήσουν καμία σαμπρέλα ή σανίδα και να ξανοιχτούν στο πέλαγος με την ελπίδα ότι θα φτάσουν στο Μαϊάμι. Προτιμούν να πνιγούν ή να τους φάνε οι καρχαρίες - όπως έχει συμβεί πολλές φορές - παρά να ζήσουν στον σοσιαλιστικό αυτό παράδεισο. Τίποτα δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο, αντιθέτως για τους πολλούς η κατάσταση έχει χειροτερέψει. Η Κούβα εδώ και 44 χρόνια βρίσκεται κάτω από την εξόχως σκληρή ηγεσία του όντως ως καταφερτζή χαρισματικού ηγέτη Φιντέλ Κάστρο. Μοιάζει με τον δικό μας λαοπλάνο ψεύτη και εραστή της εξουσίας Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά στο πιο σκληρό του».

    Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα για την Κούβα. Η ωραιοποιημένη κατάσταση που βγαίνει μέσα από την συνέντευξη της κ. Παπαρήγας απέχει πολύ απ' την πραγματικότητα. Ο κόσμος στην Κούβα ούτε χαμογελάει, ούτε λύνει τα προβλήματα του όπως λέει η κ. Παπαρήγα, ο κόσμος υποφέρει. Είναι αλήθεια ότι όλοι πάντα γνώριζαν ότι στα κομμουνιστικά καθεστώτα, πέρα από την ελευθερία και τα ατομικά δικαιώματα που ήταν ανύπαρκτα, ήταν ανύπαρκτη και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η χώρα μας χρειάστηκε να πολεμήσει και να χύσει ποταμούς αίματος για να παραμείνει στην πλευρά των ελευθέρων δημοκρατικών κρατών. Ευτυχώς για την πατρίδα μας που ηττήθηκαν οι σύντροφοι, διαφορετικά θα είχαν ήδη εκφωνήσει και τον επικήδειο του ελληνικού έθνους.