Αμερικανικές εκλογές και ελληνοτουρκικά

Οι ΗΠΑ τόσο επί της περιόδου Τραμπ, όσο και επί της περιόδου Μπάιντεν, έχουν προχωρήσει σε αναβάθμιση της Ελλάδος ως στρατηγικού εταίρου. Η Αλεξανδρούπολη, οι βάσεις, τα ναυπηγεία στην Σύρο και στην Ελευσίνα αλλά και η αντίληψη της υπερδύναμης ότι η Τουρκία είναι μία χώρα που αυτονομείται, ενώ διατηρεί ταυτόχρονα καλές σχέσεις τόσο με την Ρωσία, όσο και με το Ιράν και την Κίνα οδηγούν την Αμερική στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα είναι ένας αξιόπιστος εταίρος.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι ΗΠΑ είναι ακόμα έτοιμες να αποχαιρετήσουν την Τουρκία ως σύμμαχο ιδίως εάν σκεφτεί κανείς το γεωστρατηγικό της βάθος. Από την άλλη όμως, οι κάκιστες σχέσεις του Ερντογάν με το Ισραήλ έχει οδηγήσει τον αμερικανικό παράγοντα να αντιληφθεί ότι μόνον η Ελλάδα και η Κύπρος είναι οι αξιόπιστες εκείνες δυνάμεις που δύνανται να αποτελέσουν την πλάτη ώστε το Ισραήλ να φυλάει τα μετόπισθεν του. Τοιουτοτρόπως, όποιος και εάν κερδίσει τις επερχόμενες εκλογές η Ελλάδα, εάν κινηθεί με σωστό τρόπο, διεκδικητικά, τότε μόνον να κερδίσει έχει από την για εκείνη ευνοϊκή συγκυρία που απλώνεται μπροστά της.

Είναι ο Τραμπ Ερντογανικός;

Υπάρχει μία αντίληψη στην Ελλάδα ότι ο Τραμπ είναι «Ερντογανικός». Αυτή είναι μία λάθος αντίληψη που παραγνωρίζει στοιχεία της προσωπικότητας του πρώην Προέδρου των ΗΠΑ. Η προηγούμενη διακυβέρνηση Τραμπ βάσισε πολλές από τις αποφάσεις της στις διαπροσωπικές σχέσεις που οικοδόμησε ο Τραμπ με ηγέτες που θεωρούνται «σκληροί» και αυταρχικοί. Έτσι, για παράδειγμα, διατηρούσε άριστες σχέσεις με τον Κινέζο ηγέτη, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να επιβάλλει στην Κίνα δασμούς.

Αντιστοίχως, οι σχέσεις του με τον Βορειοκορεάτη ηγέτη ήταν πολύ καλές και εξαιτίας αυτών των καλών σχέσεων απετράπη μία τρομακτική κλιμάκωση που μπορούσε να οδηγήσει ακόμα και σε πυρηνικό πόλεμο. Η αλήθεια είναι ότι ο Τραμπ αρέσκεται στο να κλείνει συμφωνίες γρήγορα ως επιχειρηματίας που είναι και για αυτό μπορεί με αυταρχικούς ηγέτες που ελέγχουν πλήρως το κράτος τους να συνεννοείται άμεσα χωρίς να χρειάζεται να περνά από την σκόπελο της γραφειοκρατίας. Αντιστοίχως, οι σχέσεις του Τραμπ με τον Ερντογάν ήταν καλές, αλλά και έντονες ένα διάστημα μέχρι την απελευθέρωση του πάστορα Μπράνσον.

Οι Συμφωνίες του Αβραάμ που τοποθετούσαν το Ισραήλ ως μεσίτη φιλίας με τα Αραβικά Βασίλεια επί της ουσίας αναβάθμιζαν το Ισραήλ, παρέκαμπταν την Παλαιστίνη και υπό μία έννοια περικύκλωναν την Τουρκία και το Ιράν. Γιατί; Μα επειδή ο στρατηγικός στόχος της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής είναι ο εμπορικός διάδρομος Ινδίας – Σαουδικής Αραβίας – Ισραήλ – Κύπρου και Ελλάδος να καταστεί ο κυρίαρχος και όχι ο σιδηροδρομικός δρόμος του μεταξιού της Κίνας που περνά από το Ιράν, την Τουρκία, τα βόρεια Βαλκάνια καταλήγοντας στην Γερμανία. Η γεωπολιτική στόχευση των ΗΠΑ είναι οι θαλάσσιες δυνάμεις να περιορίζουν τις ηπειρωτικές δυνάμεις. Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει με οιονδήποτε ηγέτη και εάν βρίσκεται στον Προεδρικό θώκο των ΗΠΑ.

«Δώρα» στην Τουρκία δόθηκαν τόσο από τους Ρεπουμπλικάνους όσο και από τους Δημοκρατικούς. Παραταύτα, η αντίληψη της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής για τον ρόλο-κλειδί της Ελλάδος παραμένει απολύτως η ίδια. Είναι στο χέρι της Αθήνας να διαπραγματευτεί και να αποκομίσει όσο δυνατόν περισσότερα οφέλη από αυτήν την νέα παγιωμένη κατάσταση. Και μέσα σε αυτό το διαπραγματευτικό παίγνιο εμπερικλείεται και ο περιορισμός των αντίστοιχων προνομίων που τα παλαιότερα χρόνια η Άγκυρα θεωρούσε ως δεδομένα.

Ουκρανία και Μέση Ανατολή

Όταν εισέβαλε η Ρωσία στην Ουκρανία δεν ήταν λίγοι εκείνοι που θεώρησαν ότι ο χειρισμός του πολέμου από την πλευρά του Μπάιντεν έδωσε ανάσα οξυγόνου και επανεργοποίησε το ΝΑΤΟ. Το γεγονός όμως ότι δεν δόθηκε χώρος στην διαπραγμάτευση οδηγώντας την κατάσταση έτσι σε έναν ατέρμονο πόλεμο πιστώθηκε από τους Αμερικανούς πολίτες ως αποτυχία.

Ενώ κατά πλειοψηφία συμφωνούν ότι πρέπει να επιβληθούν κυρώσεις στην Ρωσία, ιδίως οι Ρεπουμπλικάνοι, διαφωνούν κάθετα στην περαιτέρω οικονομική ενίσχυση της Ουκρανίας αφού βλέπουν ενώπιόν τους ένα βαρέλι δίχως πάτο και από την άλλη πλευρά αισθάνονται ότι οι πόλεμοι που βρίσκονται μακριά από το έδαφός τους δεν τους αφορούν. Είναι πολλοί οι Αμερικανοί που δεν επιθυμούν οι ΗΠΑ να αποτελούν τον σερίφη του πλανήτη. Ο δε Ντόναλντ Τραμπ έχει αναφέρει ότι μόλις αναλάβει την Προεδρία θα σταματήσει τον πόλεμο άμεσα. Σε επίπεδο υψηλής στρατηγικής δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναφέρουν ότι η πλήρης αποξένωση της Ρωσίας από το δυτικό στρατόπεδο την οδηγεί κατευθείαν στην αγκαλιά της Κίνας που χωρίς καμία αμφιβολία αποτελεί τον νούμερο ένα παγκόσμιο ανταγωνιστή της Αμερικής.

Στην Μέση Ανατολή η αδυναμία επιβολής του Μπάιντεν στον Νετανιάχου σε αντιδιαστολή με τις εξαιρετικές σχέσεις που διατηρεί ο τελευταίος με τον Τραμπ έχει οδηγήσει ακόμα και μουσουλμάνους της αραβο-αμερικανικής κοινότητας του Ντίρμπορν να διατηρήσουν ισχυρές επιφυλάξεις απέναντι στους Δημοκρατικούς. Οι τελευταίοι είναι πολύ πιθανόν να κρατήσουν μία στάση ουδετερότητας στις επερχόμενες εκλογές και μάλιστα υπάρχουν καταγραφές σύμφωνα με τις οποίες ο Ντόναλντ Τραμπ τους υποσχέθηκε ότι θα επαναφέρει την ειρήνη στην Μέση Ανατολή ώστε όλοι να προχωρήσουν μπροστά. Σε εθνικό επίπεδο, ο Τραμπ έχει τώρα ένα μικρό προβάδισμα έναντι της Χάρις μεταξύ των Αραβο-αμερικανών, σύμφωνα με δημοσκόπηση της Arab News/YouGov, 45-43%.

Η εσωτερική διαίρεση των ΗΠΑ

Στις ΗΠΑ τα τελευταία είκοσι περίπου χρόνια υφίσταται μία εσωτερική διαίρεση. Οι άνθρωποι του «κάπου», εν συντομία οι άνθρωποι που αισθάνονται δεμένοι με την γη τους και την εθνική τους ταυτότητα, βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους ανθρώπους του «οπουδήποτε», εν συντομία με τους ανθρώπους που αισθάνονται ότι η υδρόγειος είναι μία παγκόσμια κοινότητα με εμπειρίες που πρέπει να τις ζήσουν.

Οι άνθρωποι του «κάπου» βρέθηκαν χωρίς δουλειά αφού τα εργοστάσια των ΗΠΑ μεταφέρθηκαν στην Ασία ώστε βρουν εκεί φθηνότερα εργατικά χέρια. Οι άνθρωποι του «οπουδήποτε» ανέβηκαν την ιεραρχία ως καλοπληρωμένοι υπάλληλοι πολυεθνικών εταιρειών. Οι άνθρωποι του «κάπου» επιζητούν την επαναφορά της εθνικής ταυτότητας, την ανάδυση των οικογενειακών αξιών μέσω της πυρηνικής οικογένειας και αντίθεσης στην woke κουλτούρα, την μεταφορά περισσότερης ισχύος στα κράτη, ακόμα και μέσω προστατευτισμού, ώστε να περιοριστεί ο ρόλος και η επέκταση των πολυεθνικών εταιρειών, απαιτούν περισσότερο ποιοτικό χρόνο και ασφάλεια και για αυτό καταφεύγουν στη περιφέρεια των χωρών τους αφήνοντας πίσω τις μητροπόλεις.

Από την άλλη, οι άνθρωποι του «οπουδήποτε» απεχθάνονται τον «ρατσισμό», την «ομοφοβία» και την «στενομυαλιά» των ανθρώπων του «κάπου» ενώ αισθάνονται τις πολυπολιτισμικές μητροπόλεις σπίτι τους. Θεωρούν ότι η τεχνολογία και η πρόοδος σταδιακά θα επιφέρουν περισσότερες ευκαιρίες για όλους και η πρόσβαση στην εκπαίδευση θα πείσει τους ανθρώπους του «οπουδήποτε» να συμπορευτούν μαζί τους στο επόμενο βήμα που χρειάζεται η ανθρωπότητα να κάνει.

Μεταξύ αυτών των δύο ομάδων όμως, τους ανθρώπους του «κάπου» που έμειναν ανεκπροσώπητοι πολύ καιρό ήρθε να εκπροσωπήσει ο Ντόναλντ Τραμπ. Και εν πολλοίς τα κατάφερε. Στην πρώτη του θητεία βρέθηκε αντιμέτωπος με σκάνδαλα τα οποία στα δικαστήρια κατέπεσαν όπως αυτό περί ρωσικής ανάμιξης στις αμερικανικές εκλογές του 2016 υπέρ του Τραμπ που ταλαιπώρησε την διακυβέρνησή του για δύο χρόνια. Η κυβέρνηση Τραμπ κατάφερε να βοηθήσει να εκτοξευτεί η αμερικανική οικονομία μέσω της μείωσης των φόρων και του περιορισμού των κανονισμών και διατάξεων που χρειαζόταν μία επιχείρηση για να λειτουργήσει.

Κατά την περίοδο Τραμπ λειτούργησε μετά από πολλά χρόνια και ένας ισχυρός προστατευτισμός με στόχο πλείστες όσες επιχειρήσεις να επαναπατριστούν. Σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής με το καλούμενο δόγμα «peace through strength» απετράπησαν διενέξεις και κανένας πόλεμος δεν ξεκίνησε επί της θητείας Τραμπ ενώ οι συμφωνίες του Αβραάμ έδωσαν μία διέξοδο στην Μέση Ανατολή ώστε να επέλθει μία μακροχρόνια περίοδος ειρήνης. Στο εσωτερικό μέτωπο τα σύνορα σφραγίστηκαν και το μεταναστευτικό τέθηκε υπό έλεγχο ενώ η εκμετάλλευση των αμερικανικών ενεργειακών πόρων χωρίς την διαμεσολάβηση των υπερβολών που συνδέουν κάποιες φορές την κλιματική ατζέντα οδήγησε τις ΗΠΑ να μετατραπούν από εισαγωγείς ενέργειας σε εξαγωγείς. Και μετά ήλθε ο κόβιντ. Λάθος χειρισμοί, τόσο σε επίπεδο πολιτικής όσο και σε επίπεδο επικοινωνιακής διαχείρισης, έφεραν τον αουτσάιντερ Τζο Μπάιντεν σε θέση οδηγού στην κούρσα με αποτέλεσμα στο τέλος να κερδίσει τον Ντόναλντ Τραμπ.

Η κληρονομία Μπάιντεν

Η θητεία Μπάιντεν ξεκίνησε με μία ενέργεια που θα στιγμάτιζε την υπόλοιπη χρονική περίοδο της διακυβέρνησής του: την ακύρωση δημιουργίας ενός αγωγού που θα μετέφερε πετρέλαιο από τον Καναδά. Όλες οι κινήσεις της διακυβέρνησης Μπάιντεν σε σχέση με την ενέργεια επέφεραν έναν υψηλό πληθωρισμό που αντικατοπτρίστηκε στις υψηλές τιμές στο βενζινάδικο. Και δίχως καμία αμφιβολία αυτό παρέσυρε όλη την αμερικανική οικονομία προς τα κάτω ώστε ο αμερικανός ψηφοφόρος που πηγαίνει στις κάλπες με μοναδικό κίνητρο την κατάσταση της τσέπης του να συγκρίνει την διακυβέρνηση Μπάιντεν με αρνητικό τρόπο σε σχέση με την διακυβέρνηση Τραμπ.

Η «Πράξη Μείωσης του Πληθωρισμού» του Προέδρου Μπάιντεν είχε τα αντίθετα αποτελέσματα με συνέπεια το κόστος ζωής να αυξηθεί κατά 20%. Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι αμερικανοί πολίτες που αντιπαθούν σφόδρα την προσωπικότητα του ιδιόρρυθμου δισεκατομμυριούχου Τραμπ αλλά που παραδέχονται πλέον ευθαρσώς ότι επί των ημερών του η οικονομία πήγαινε καλά. Και ναι, αυτό θα αποτελέσει μία βαρύνουσα μεταβλητή στον δρόμο προς την κάλπη.

Κύριο θέμα το μεταναστευτικό

Ένα δεύτερο και εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα που έχει ανησυχήσει πολλούς Αμερικανούς ψηφοφόρους είναι η ανεξέλεγκτη παράνομη μετανάστευση. Και ενώ η κακή κατάσταση της οικονομίας πιστώνεται αποκλειστικά στον απερχόμενο Πρόεδρο Μπάιντεν, η υπεύθυνη για τον τομέα των συνόρων ήταν η αντιπρόεδρός του και νυν υποψήφια Πρόεδρος Κάμαλα Χάρις. Κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης των Μπάιντεν-Χάρις, ένας τεράστιος αριθμός ατόμων χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα πέρασε τα σύνορα και εισήλθε στην χώρα.

Μεταξύ αυτών των εκατομμυρίων υπάρχουν χιλιάδες που αποτελούν σοβαρή απειλή λόγω του εγκληματικού τους ιστορικού. Τον Σεπτέμβριο, τα δεδομένα από την Υπηρεσία Μετανάστευσης και Τελωνείων έδειξαν ότι περίπου 7,5 εκατομμύρια άτομα βρίσκονται σε λίστες για πιθανή απομάκρυνση, αλλά δεν έχουν ακόμη συλληφθεί από τις αρχές. Από αυτούς, 425.431 είναι ήδη καταδικασμένοι για εγκλήματα, ενώ 222.141 αντιμετωπίζουν ποινικές κατηγορίες που δεν έχουν εκδικαστεί. Αναλυτικά, από τα άτομα αυτά, οι καταδίκες περιλαμβάνουν 62.231 για επιθέσεις, 14.301 για διάρρηξη, 56.533 για παραβάσεις που σχετίζονται με ναρκωτικά, 13.099 για ανθρωποκτονίες, και 15.811 για σεξουαλικές επιθέσεις.

Η προειδοποίηση του Έλον Μασκ

Ο δισεκατομμυριούχος Έλον Μασκ σε συνέντευξή του στον πασίγνωστο δημοσιογράφο Τάκερ Κάρλσον ανέφερε ότι το κόμμα των Δημοκρατικών ωθεί τους μετανάστες στις καλούμενες ως πολιτείες διακύμανσης, ήτοι τις πολιτείες εκείνες που το αποτέλεσμα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση είναι ρευστό, ώστε να ελέγξουν την ψήφο υπέρ των Δημοκρατικών. Μάλιστα, ανέφερε ότι αυτό ενδεχομένως να οδηγήσει τις ΗΠΑ σε δημοκρατικό τέλμα αφού διά αυτού του τρόπου θα κερδίζουν τις εκλογές πάντοτε οι Δημοκρατικοί. Ακόμα και εάν κάποιος δεν συμπαθεί τον ιδιοκτήτη του X η αλήθεια είναι ότι αυτές οι φημολογούμενες πρακτικές των Δημοκρατικών έχουν θορυβήσει ακόμα και τους παραδοσιακούς τους ψηφοφόρους του Δημοκρατικού κόμματος.

Σε τελική ανάλυση όμως η στάση μεγάλου αριθμού ψηφοφόρων είναι αρνητική απέναντι στην διαχείριση του μεταναστευτικού από την πλευρά της Κάμαλα Χάρις με αποτέλεσμα αυτό να διαδραματίσει πιθανότατα αρνητικό ρόλο στην αξιολόγηση των ψηφοφόρων απέναντι στο πρόσωπό της.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο Newsbomb.