Σε κοινωνίες πιο κανονικές όποιος θέλει να γίνει πολύ πλούσιος γίνεται επιχειρηματίας. Σε άλλες κοινωνίες, που το κράτος παίζει «στρατηγικό» ρόλο, το άτομο που θέλει να γίνει πολύ πλούσιος επιβάλλεται να γίνει διαπλεκόμενος. Σε όλες τις κοινωνίες, το άτομο που έχει μια ακόρεστη δίψα για εξουσία, γίνεται αριστερός.
Την εβδομάδα που μας πέρασε είχαμε σύγκρουση στην Βουλή μεταξύ του πρωθυπουργού και του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Από την αντιπαράθεση κατέστη ξεκάθαρο ότι, πλην των επικοινωνιακών ζητημάτων, ήτοι τις διαδικτυακές επιθέσεις από Πολάκη, Βαξεβάνη και Σουλτάνα Ελευθεριάδου, Τσίπρας και Μητσοτάκης ουσιαστικά διαφωνούν μόνον όσον αφορά την περίπτωση παραιτήσεως ή μη της υπουργού Πολιτισμού κ. Μενδώνη.
Παρακολουθούμε την οικοδόμηση ενός τυραννικού καθεστώτος πλανητικών διαστάσεων. Οι αρχιτέκτονες του οικοδομήματος είναι οι επικεφαλής πολυεθνικών εταιριών, που, μεταξύ άλλων, ελέγχουν και ψηφιακές πλατφόρμες (Facebook, Twitter, Google κ.α.).
Δεν είμαι σε θέση να κρίνω αν η «Οδύσσεια» του Νίκου Καζαντζάκη είναι πράγματι «το μεγαλύτερο έπος της λευκής φυλής», όπως ο ίδιος την χαρακτήρισε, αλλά αυτό που σίγουρα μπορεί κάποιος να πει είναι ότι ενσαρκώνει με τον ποιητικό λόγο τού μεγάλου μας λογοτέχνη τον αιώνιο και διαχρονικό πόθο του Έλληνα για το ταξίδι.
Όταν παλαιότερα αυτοί που ισχυριζόταν πως πολλές εκ των ΜΚΟ πλούτιζαν χρησιμοποιώντας την μετανάστευση, κάποιοι τους χαρακτήριζαν ως συνωμοσιολόγους. Όταν έλεγαν ότι η μαζική μετανάστευση αποτελεί επί της ουσίας ευθεία αντικατάσταση πληθυσμών, τους αποκαλούσαν ακροδεξιούς και ρατσιστές.
Οι άνθρωποι του «κάπου» έχουν ρίζες, όπως ένας αγρότης ή ένας τοπικός επιχειρηματίας, και ζουν σε συγκεκριμένα μέρη με συγκεκριμένες παραδόσεις και νοοτροπία. Είναι πατριώτες και αισθάνονται να απειλούνται από την μαζική λαθρομετανάστευση. Τους τελευταίους τα συστημικά ΜΜΕ με περίσσεια αλαζονεία και συγκαταβατικότητα τούς χαρακτήρισαν ως τους «ξεχασμένους της παγκοσμιοποίησης» («left behind»).
Για περισσότερο από δύο δεκαετίες, η παγκοσμιοποίηση υπήρξε ο κανόνας και κυρίαρχη ιδεολογία. Δεν αμφισβητείτο αυτό από καμία εκ των μεγαλύτερων χωρών του κόσμου. Η αύξηση της σύνδεσης και η επέκταση των αγορών έκαναν πάρα πολλούς πλουσιότερους.
Μία κυρίαρχη διαίρεση ανάμεσα στα συστημικά κόμματα και σε ένα νέο κόμμα που ενδεχομένως εμείς του Πατριωτικού χώρου θέλουμε να ανατείλει είναι στο πώς βλέπει έκαστο τον «λαό». Τα συστημικά κόμματα στην Ελλάδα είναι κατ’ εξοχήν κόμματα φατριών, συντεχνιών και θεσμοθετημένων συμφερόντων. Η Αριστερά βλέπει τον λαό υπό το πρίσμα των ταξικών αντιθέσεων
