Μέχρι πρόσφατα, η όλη συζήτηση περί του λεγομένου «pride» είχε να κάνει με την επιχειρηματολογία των υποστηρικτών του ότι «προβάλλει διεθνώς την πόλη που το διοργανώνει», ότι «προσελκύει τουρισμό», ότι «τονώνει την τοπική αγορά» κ.λπ.
Με την «Μαντάμα Μπατερφλάι» του Πουτσίνι ξεκινά το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου στις 1 Ιουνίου. Ένα φεστιβάλ αφιερωμένο στην έννοια της Ελευθερίας, με συναυλίες κάθε λογής αλλά και την συνηθισμένη δόση «θεατρικής πρωτοπορίας».
Πόσο ασφαλής μπορεί να νοιώθει ένας Έλληνας πολίτης σήμερα στην πατρίδα του; Το ερώτημα δεν αφορά την εθνική του ασφάλεια, που είναι αρμοδιότητα του στρατού μας, αλλά αυτή καθαυτή την καθημερινότητά του.
Πόσοι άραγε από τους ψηφοφόρους, που θα προσέλθουν στις κάλπες την 21η Μαΐου, γνωρίζουν ότι μία βραδυφλεγής βόμβα είναι έτοιμη να σκάσει τα επόμενα χρόνια στην ελληνική οικονομία;
Σύμφωνα με την εφημερίδα «Καθημερινή», «η ελληνική οικονομία μεσοπρόθεσμα θα χρειαστεί 200.000 επιπλέον εργαζομένους στη γεωργία και στις ιχθυοκαλλιέργειες, 150.000 στη μακροχρόνια φροντίδα, 50.000 στον τουρισμό και εκατοντάδες χιλιάδες έξτρα απασχολούμενους στις κατασκευές».
Για την μορφή του στρατηγού Αθανασίου Χρυσοχόου έχουμε ξαναγράψει. Η Ιστορία έχει αποτυπώσει την προσφορά του στην πατρίδα σε καιρούς δύσκολους, όταν κατά τη διάρκεια της Κατοχής αντιμετώπισε με επιτυχία την προπαγάνδα Βουλγάρων και Ρουμάνων και τις αποσχιστικές ενέργειές τους.
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι η εξουσία φθείρει. Αυτό που ίσως δεν έχει γίνει απολύτως αντιληπτό είναι ότι δεν φθείρει μόνο τους εκάστοτε εξουσιαστές, αλλά και το ίδιο το σύστημα εξουσίας. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί πια να αυτο-ιαθεί, δεν έχει δηλαδή πλέον τις εγγενείς δυνάμεις που θα του επιτρέψουν κάτι τέτοιο.
Η περίπτωση του Παύλου Πολάκη αποτελεί την επιβεβαίωση μιας πρακτικής του συστήματος εξουσίας, που έχει να κάνει με το «φάγωμα» και τη δαιμονοποίηση κάποιων ανθρώπων που χρησιμεύουν τελικά ως άλλοθι για τη συντήρησή του. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Εν όψει της πιθανής προκήρυξης εκλογών μέσα στο επόμενο δεκαήμερο, οι συζητήσεις για πιθανές συνεργασίες στον ευρύτερο πατριωτικό χώρο έχουν ανάψει. Στις περισσότερες περιπτώσεις ωστόσο, κυριαρχούν οι προσωπικές ατζέντες.
Είναι διακριτικά αμφίβολο αν ο συγγραφεύς του συνθήματος, το οποίο διαβάζουμε σε δρόμους των Αθηνών, το γράφει για να στηλιτεύσει, να ειρωνευτεί ή για να υπερθεματίσει. Συναντάται συνήθως με μαύρο χρώμα, απείραχτο, ανάμεσα σε αναρχικά συνθήματα.
