Παρουσίαση βιογραφίας Γεωργίου Παπαδόπουλου στην Αθήνα

Την Τετάρτη 28 Ιουνίου 2017 και ώρα 20:00 στο ξενοδοχείο President (Λεωφ. Κηφισίας 43, Αμπελόκηποι) οι εκδόσεις «Πελασγός» του Ιωάννη Γιαννάκενα και ο συγγραφέας Μάνος Ν. Χατζηδάκης προέβησαν στην κεντρική παρουσίαση του 4τομου έργου «Γεώργιος Χρ. Παπαδόπουλος - Βιογραφία». Το έργο είναι τετράτομο, 2.500 σελίδων και τιμάται σχεδόν 150 ευρώ, αλλά ο εκδότης το δίνει 95 ευρώ ολόκληρο, ή 25 ευρώ τον κάθε τόμο ξεχωριστά, ακόμη και με ρυθμιζόμενες δόσεις. Πλην των βιβλίων, διετέθησαν και μικρές προτομές του Γεωργίου Παπαδόπουλου που φιλοτεχνήθηκαν από έναν Βορειοηπειρώτη.

Όπως επισημαίνει ένας εκ των ομιλητών, ο Αριστείδης Δημόπουλος, ο σκοπός του συγγραφέα του έργου, δεν ήταν να γράψει την ιστορία της 21ης Απριλίου, αλλά να αποκαταστήσει στα μάτια ενός λαού την μνήμη του Γεωργίου Παπαδόπουλου, η οποία επί 40 χρόνια δέχεται τόνους λάσπης από πληρωμένους κονδυλοφόρους από δεξιά και από αριστερά, ακόμα και από ανθρώπους οι οποίοι τον προσκύνησαν. Και αυτό το έκανε με στοιχεία που είναι, όχι μόνο αδιάψευστα, όχι μόνο εν πολλοίς άγνωστα, αλλά διότι έχουν μέσα τους την αλήθεια του τι ακριβώς ήταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος.

Ο Ιωάννης Γιαννάκενας, ο οποίος ήταν και ο συντονιστής της εκδήλωσης καλωσόρισε τους παρευρισκομένους και είπε ότι, ακούγοντας από μικρός τις αντιφατικές κριτικές των «μεγάλων» για τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, αποφάσισε να το ψάξει, ως εκδότης, και να κυκλοφορήσει ένα έργο για την ζωή του, βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Καλή τη τύχη, συνάντησε τον συγγραφέα του έργου, Μάνο Χατζηδάκη, ο οποίος είχε κάνει σκοπό της ζωής του να αντιμετωπίσει όλη αυτήν την περίοδο και το πρόσωπο του Γεωργίου Παπαδόπουλου, με την πρέπουσα τιμιότητα, και έτσι συγκέντρωσε στοιχεία και έγραψε αυτήν την βιογραφία. Στην συνέχεια, ο κ. Γιαννάκενας παρουσίασε τον συγγραφέα και τους συμμετέχοντες ομιλητές.

Μετά, διάβασε μία σύντομη επιστολή της χήρας του Γεωργίου Παπαδόπουλου, Δέσποινας, η οποία δεν μπόρεσε να παρευρεθεί για λόγους υγείας. Στην επιστολή της, εκφράζει τις ευχαριστίες της και την ευγνωμοσύνη της: «Κατ’ αρχήν, ευχαριστώ από καρδιάς όλους τους παρευρισκομένους και λυπάμαι που δεν μπορώ να βρίσκομαι ανάμεσά σας. Εκφράζω, επίσης, την συγκίνησή μου. Η τετράτομη βιογραφία του μεγάλου ανδρός μου είναι όντως συγκλονιστική. Είμαι βέβαιη ότι η ψυχή του θα αγάλλεται σήμερα από την βιογραφία-σταθμό που αποκαλύπτει την αλήθεια για την ζωή, το έργο και την προσφορά του στην πατρίδα. Τόσο ο συγγραφέας Μάνος Χατζηδάκης, όσο και ο εκδότης Ιωάννης Γιαννάκενας, είναι πανάξιοι επαίνων. Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου».

Για ένα σύντομο χαιρετισμό κλήθηκε ο Γιάννης Χαρίτος, ο οποίος υπήρξε ένας από τους στυλοβάτες της Επανάστασης στις δύσκολες στιγμές τότε και ο οποίος ήλθε από την Ρόδο, ειδικά για την παρουσίαση του βιβλίου. Όταν πρωτοείδε το έργο, ένοιωσε έκπληξη με την ηλικία του συγγραφέως, ο οποίος ήταν αγέννητος την εποχή εκείνη (γεν. 1974). Η Επανάσταση προσέφερε μεγάλη ανάπτυξη στην Ελλάδα και τον λαό της σε όλους τους τομείς και οι ξένοι αποκαλούσαν την Ελλάδα «Η Ιαπωνία της Ευρώπης». Το έργο αυτό αξίζει κανείς να το έχει στην βιβλιοθήκη του, γιατί εκτός από το σπουδαίο ιστορικό του περιεχόμενο είναι ένα καλογραμμένο (από τον συγγραφέα) και καλοφτιαγμένο (από τον εκδότη) βιβλίο.

Ο πρώτος ομιλητής, Αριστείδης Δημόπουλος, (πρώην υφυπουργός, πρώην ευρωβουλευτής) είχε και ο ίδιος γράψει παλαιότερα ένα βιβλίο με τίτλο «Από την Επανάσταση στην Κοινοβουλευτική ΕΠΕΝ», το οποίο αποτελεί μία κατάθεση ψυχής και το οποίο εξέδωσαν οι εκδόσεις «Πελασγός» πριν από δύο μήνες, περίπου. Ο κ. Δημόπουλος είπε περιληπτικά τα εξής: «Πριν 18 χρόνια, σαν και σήμερα, (27 Ιουνίου 1999), ο Γεώργιος Παπαδόπουλος «έφυγε», ασυμβίβαστος ως ηγέτης, ωραίος ως Έλλην, υπερήφανος ως αξιωματικός, και πτωχός ως οι ομολογητές της Ορθοδόξου Πίστεώς μας. Και μαζί του, έσβησε και το όραμά του για την δημιουργία μιας πειθαρχημένης, στιβαρής και εύρωστης αστικού τύπου δημοκρατίας στον τόπο.

Στον 3ο τόμο της Βιογραφίας αποκαλύπτεται ότι τα δύο τελευταία χρόνια, πριν πεθάνει (1996-1999) από μία σπάνια ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε, ο Ιάπωνας καθηγητής που τον εξέτασε συνέστησε να του δοθεί ένα ιδιαίτερο δωμάτιο με παράθυρο. Συμπτωματικά, εκείνη την εποχή νοσηλευόταν και ο Χαρίλαος Φλωράκης στον οποίον είχε παραχωρηθεί, εξ αρχής, ιδιαίτερο δωμάτιο, ενώ ο Γεώργιος Παπαδόπουλος νοσηλευόταν τότε στο Λαϊκό Νοσοκομείο φρουρούμενος, σε ένα θάλαμο, μαζί με άλλους ασθενείς. Ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης, Ευάγγελος Γιαννόπουλος πρότεινε να του δώσουν εξιτήριο να πάει σπίτι του, όμως αυτό ήταν αδύνατο γιατί ο Γεώργιος Παπαδόπουλος έχρηζε νοσηλείας και, όντας πάμπτωχος, δεν μπορούσε να την κάνει στο σπίτι του. Και τότε, απήντησε ο Γιαννόπουλος: «Ας υπογράψει δήλωση μετανοίας και του δίνουμε ό,τι θέλει». Και όμως, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε καταργήσει προ πολλού τις δηλώσεις μετανοίας, μεταξύ των άλλων.

Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος δεν υπήρξε ποτέ δικτάτωρ. Υπήρξε ένας οραματιστής ηγέτης και εμείς πορευτήκαμε δίπλα του 4 χρόνια. Οι νεώτεροι παρομοίαζαν το Υπουργικό Συμβούλιο με τους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης του βασιλιά Αρθούρου, διότι, στο Συμβούλιο αυτό που έκρινε τις τύχες αυτού του τόπου, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ουδέποτε υπήρξε κάτι περισσότερο από primus inter Pares (πρώτος μεταξύ ίσων). Χρησιμοποιούσε την πειθώ και τον διάλογο και έγινε δεκτός από το σύνολο του ελληνικού λαού, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Αυτό παραγνωρίστηκε, όταν ξένες δυνάμεις τον ανέκοψαν από την επικειμένη παράδοση της εξουσίας στην πολιτική κυβέρνηση του Σπύρου Μαρκεζίνη, και τον συκοφάντησαν, όσο μπόρεσαν».

Ο δεύτερος ομιλητής ήταν ο υποστράτηγος Χρήστος Μπολώσης, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν καθηγητής στην Σχολή Ευελπίδων. Σήμερα, αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Δημοκρατία» και έχει έναν δικό του τρόπο να παρουσιάζει τα θέματά του. Στην προκειμένη περίπτωση, χρησιμοποίησε slides, video wall, τίτλους και άρθρα εφημερίδων, αποσπάσματα κινηματογραφικών ταινιών κ.α. και γενικά διάνθισε την ομιλία του με ένα γλυκόπικρο χιούμορ. Είπε ότι ο συγγραφέας Μάνος Χατζηδάκης του εκμυστηρεύτηκε ότι αποφάσισε να ασχοληθεί με τον Γεώργιο Παπαδόπουλο επειδή από την μια τα ΜΜΕ μιλούσαν για αυτόν με τα χειρότερα λόγια και από την άλλη, ο απλός κόσμος τον επαινούσε και τον νοσταλγούσε. Άρχισε λοιπόν να συγκεντρώνει υλικό για τα βιβλία του.

Με το παρουσιαζόμενο 4τομο έργο του, ο Μάνος Χατζηδάκης μας ταξιδεύει σε εκείνη την εποχή. Η ειδυλλιακή προεπαναστατική εικόνα της Ελλάδας δεν ήταν και τόσο ειδυλλιακή. Υπήρχε θέμα νομιμότητας. Αυτό αποτυπώνεται και στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «Υπάρχει και Φιλότιμο», όπου ο πολιτικός Μαυρογιαλούρος παραιτείται γιατί αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει κάτι σάπιο και λέει χαρακτηριστικά «Όπου υπάρχει σάπιο, υπάρχουν και σκουλήκια».

Ο στρατηγός στην συνέχεια ειρωνεύεται διάφορους «αντιστασιακούς» ως επί το πλείστον καλλιτέχνες οι οποίοι, ενώ είχαν πλήρη ελευθερία να παρουσίασαν ό,τι ήθελαν και έβγαλαν λεφτά, όταν έπεσε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος εμφανίστηκαν ως αντιστασιακοί, οι οποίοι φυλακίσθηκαν και βασανίστηκαν από την χούντα. Ο Ζαμπέτας γράφει: «Το 1968 όλοι οι καλλιτέχνες μεταξύ αυτών η Καρέζη, ο Καζάκος και λοιποί κομμουνιστές, κλήθηκαν και δέχθηκαν με χαρά να λάβουν μέρος στην επετειακή εορτή που έγινε στο Καλλιμάρμαρο για την 21η Απριλίου. Η Σοφία Βέμπο τραγούδησε το «Παιδιά της Ελλάδος παιδιά», αφιερωμένο στα παιδιά της 21ης Απριλίου». Και συνεχίζει: «Έρχεται ο Καραμανλής στα πράγματα το 1974 και μας ξανακαλούν πάλι όλους. Ήρθε και η Βέμπο με το σεγκούνι της και τραγούδησε, αυτή τη φορά «Παιδιά, του Πολυτεχνείου παιδιά». Κάτι ανάλογο έγινε και με τις εφημερίδες.

Τώρα μας λένε να αγοράζουμε ελληνικά προϊόντα, όμως αυτή η εκστρατεία ξεκίνησε από τις 15 Μαΐου 1969, τότε που πράγματι υπήρχαν ελληνικά προϊόντα. Επίσης ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε δρομολογήσει έργα, όπως το αεροδρόμιο των Σπάτων, την Εγνατία οδό κ.α., καθώς και το πρώτο άνοιγμα προς στην Κινέζικη Cosco. Φρόντισε ώστε στην Ελληνική Εμπορική Ναυτιλία να υπάρχουν ελληνικά πληρώματα. Όσο για τους «νεκρούς του Πολυτεχνείου», υπήρξε μία ούτως ειπείν διακομματική διαπίστωση, και τότε και μεταγενέστερα, ότι δεν υπήρξαν νεκροί μέσα στο Πολυτεχνείο.

Ο 4ος τόμος είναι αφιερωμένος στην οικονομική αναδημιουργία της Ελλάδος: Εξοπλισμοί, προσφυγικές και εργατικές πολυκατοικίες, νοσοκομεία, φοιτητικές εστίες, Πολεμικό Μουσείο, ξεκίνημα της νέας Σχολής Ευελπίδων. Και όλα αυτά, με λεφτά δικά μας. Εκείνο τον καιρό, η χώρα μας είχε πάρει το δεύτερο Όσκαρ οικονομίας, όπως έγραψαν και οι Financial Times (15/01/1973). To βιβλίο του Μάνου Χατζηδάκη αποτελεί μία όαση μέσα στον καταιγισμό λάσπης που υφιστάμεθα, από το 1974 μέχρι σήμερα. Είναι ένα εγχειρίδιο εθνικής αυτογνωσίας και είναι καιρός αυτοί που οδήγησαν την πατρίδα μας στην καταστροφή, να πάρουν, επιτέλους, τις απαντήσεις που τους πρέπουν.

Τρίτος ομιλητής ήταν ο οικονομολόγος και συγγραφέας Χρήστος Χαρίτος από τον Πειραιά, τον οποίον ο Ιωάννης Γιαννάκενας γνώρισε πριν 32 χρόνια και έκτοτε δίνουν μαζί τις μάχες του πατριωτικού χώρου. Ο κ. Χαρίτος είπε περιληπτικά τα εξής: «Με το έργο του Μάνου Χατζηδάκη καταρρέουν δύο βασικά μυθεύματα της αντιπολιτεύσεως, και της Αριστεράς και της Νέας Δημοκρατίας, η οποία σύρεται πίσω από την Αριστερά από το 1974 μέχρι σήμερα, τα οποία έχουν να κάνουν με την 21η Απριλίου.

Ο πρώτος μύθος είναι ότι η 21η Απριλίου ήταν μία αμερικανοκίνητη ενέργεια των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας και κάποιων αξιωματικών τους, και εντάσσεται μέσα στο ευρύτερο κλίμα του ψυχρού πολέμου και της ανασχέσεως του κομμουνισμού στην Δυτική Ευρώπη. Μέσα από το βιβλίο φαίνεται ξεκάθαρα ότι η 21η Απριλίου ήταν μία καθαρά εσωτερική υπόθεση της Ελλάδος, μία πρωτοβουλία που πήραν από μόνοι τους οι αξιωματικοί των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και, στην πραγματικότητα, οι Αμερικανοί και όλος ο δυτικός κόσμος πιάστηκαν στον ύπνο εκείνη την ημέρα. Ο Αλέξης Παπαχελάς μας διαβεβαιώνει με δικό του βιβλίο για την αγωνία των Αμερικανών για συλλέξουν πληροφορίες σχετικά με το κίνημα της 21ης Απριλίου. Αργότερα, κατά την αραβο-ισραηλινή διένεξη, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος χαράσσει μία πολιτική με βάση το πως εννοεί αυτός το εθνικό συμφέρον και όχι το πώς θα ήθελαν οι Αμερικανοί να πράξει προς αυτή την κατεύθυνση (παρόλο που δέχθηκε αφόρητες πιέσεις).

Ο δεύτερος μύθος είναι πολύ πιο σημαντικός εθνικά για εμάς. Είναι ο μύθος που υπάρχει σε μία πρόταση και που λέει ότι «η χούντα ευθύνεται για το Κυπριακό». Από τα στοιχεία του βιβλίου φαίνεται ότι εκείνες τις ημέρες η 21η Απριλίου με την κυβέρνηση Μαρκεζίνη έχει ουσιαστικά τελειώσει και περνάμε στην λεγόμενη «Μεταπολίτευση», δηλ. μπαίνουμε στον κοινοβουλευτικό δρόμο. Έχει προηγηθεί το κίνημα του Ιωαννίδη στις 25 Νοεμβρίου 1973, ο οποίος ανέτρεψε τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και όσα αυτός είχε δρομολογήσει, και ο οποίος ξεκίνησε την τραγωδία της Κύπρου.

Μέσα στο έργο υπάρχουν 4 ενότητες:

1. Η πολιτική που ακολούθησε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος στο Κυπριακό, όπου προϋπήρχαν το καισαροπαπικό καθεστώς του Μακαρίου και οι συμφωνίες της Ζυρίχης-Λονδίνου, από τους Καραμανλή και Αβέρωφ. Η πολιτική του Γεωργίου Παπαδόπουλου υπήρξε πολιτική, αν μη τι άλλο, διαφυλάξεως της ενότητας του Ελληνισμού, και του Ελλαδικού και του Κυπριακού, πράγμα που ο πολιτικός κόσμος, από το 1974 μέχρι σήμερα δεν του το αναγνωρίζει.

2. Οι προσπάθειες που έκανε ο Παπαδόπουλος μέσω των 2 Συνταγμάτων που έκανε το 1968 και το 1973, για να ανανεώσει και να εκσυγχρονίσει το ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Απευθύνθηκε στον ελληνικό λαό και στους επιστημονικούς φορείς της χώρας, προκειμένου να του καταθέσουν προτάσεις. Τότε οι πολιτικοί τον λοιδορούσαν και σήμερα τον μιμούνται και επαίρονται για αυτό, παρουσιάζοντάς το ως κάτι δικό τους.

3. Η ευρύτερη οικονομική και κοινωνική πολιτική. Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου υπήρχε μια γενικότερη ανάπτυξη στην Ευρώπη, αλλά δεν συνέβαινε το ίδιο με την Ελλάδα, λόγω του συμμοριτοπόλεμου που ακολούθησε. Το 1968 υπήρχε 5ετές πλάνο για την ανάπτυξη της χώρας, το οποίο η Επανάσταση σχεδίαζε να το κάνει 15ετές. Αυτό γινότανε για πρώτη φορά στην Ιστορία, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης. Όντως η Επανάσταση έβαλε μπροστά την εφαρμογή του προγράμματος αυτού, με μεγάλη επιτυχία, τόσο μεγάλη, ώστε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής να υποβάλλει το 1974 αίτηση να μπει η Ελλάδα στην ΕΟΚ, ως κράτος με ανάπτυξη ισάξια των ευρωπαϊκών κρατών. Τελικά, η αίτησή του έγινε δεκτή το 1979.

4. Η πολιτειακή μεταβολή του 1973. Είναι δεδομένο ότι ο Παπαδόπουλος πίστευε στην Βασιλευομένη Δημοκρατία και ήτανε πρωτοβουλία του τότε βασιλέα Κωνσταντίνου να έρθει σε ρήξη με τον Παπαδόπουλο και τελικά να αποχωρήσει τον Δεκέμβριο του 1967. Έκτοτε, πολλές φορές ο Παπαδόπουλος είχε στείλει αντιπροσώπους να παρακαλέσουν τον Κωνσταντίνο να επανέλθει και να δρομολογήσουν την επιστροφή του στην Ελλάδα, αλλά ο βασιλιάς δεν δέχθηκε. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η Βασιλευομένη Δημοκρατία μεταβλήθηκε σε Προεδρευομένη Δημοκρατία και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας το 1973 με 7ετή θητεία.

Είναι τρομερή η επαλήθευση της προβλέψεως που έκανε ο Παπαδόπουλος στο ιδρυτικό συνέδριο της ΕΠΕΝ (ξενοδοχείο Κάραβελ, 29 Ιανουαρίου 1984) σε ηχογραφημένο του μήνυμα μέσα από την φυλακή, όπου είπε, μεταξύ άλλων: «Από ιδεολογικήν άποψιν, η Ελλάς έχει παραδοθεί ανυπεράσπιστη εις το έλεος μιας μαρξιστικής εισβολής. Τα κρατικά μέσα ενημερώσεως, τα σχολεία, η πνευματική και καλλιτεχνική ζωή δεσπόζονται και αστυνομεύονται από τον άξεστον κομμουνισμόν, που παραποιεί ανενόχλητος την ιστορίαν, αποβλακώνει ψυχικώς την νεολαίαν, προσπαθεί να υποκαταστήση τον πατριωτισμόν με την δουλικήν αφοσίωσιν εις τας επιταγάς ξένων, και εκβιάζει όλους τους δειλούς και τους αδυνάτους. Η Πατρίς μας, εθνικώς απονευρωμένη, προπαρασκευάζεται διά να γίνη δούλη».

Τελευταίος ομιλητής ήταν ο συγγραφέας Μάνος Χατζηδάκης, ο οποίος αναφέρθηκε στους τόνους λάσπης, λοιδορίας και συκοφαντίας στο πρόσωπο του Παπαδόπουλου όλα αυτά τα χρόνια. Μία κυριολεκτική πλύση εγκεφάλου επιβλήθηκε σε έναν ολόκληρο λαό, από τις λεγόμενες «μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις». Η Ιστορία όμως πάντοτε νικάει και, όταν την ποδοπατάς, εκδικείται. Για πρώτη φορά στην ελληνική βιβλιογραφία οι εκδόσεις «Πελασγός» και ο Μάνος Χατζηδάκης παρουσιάζουν την πλήρη βιογραφία του Γεωργίου Παπαδόπουλου, μετά από προσπάθειες 25 ολόκληρων ετών του συγγραφέα για την αναζήτηση της αλήθειας.

Ο Μάνος Χατζηδάκης απέκτησε ολόκληρο το προσωπικό αρχείο του Γεωργίου Παπαδόπουλου, όλα τα απόρρητα έγγραφα, τους φακέλους, το φωτογραφικό του αρχείο, προσωπικές μαρτυρίες, χάρη στην σύζυγο, τα τέκνα, τους συγγενείς, τους συνεργάτες, τα στελέχη του. Έλαβε αντίγραφα αρχείων της ΚΥΠ, της Προεδρίας της Δημοκρατίας, πρακτικά υπουργικών συμβουλών της εποχής, ερεύνησε τον Τύπο της εποχής, αποχαρακτηρισμένα έγγραφα των ΗΠΑ, συνεντεύξεις κ.α. Λέει ο ίδιος: «Απέκτησα και αποκαλύπτω για πρώτη φορά στην δημοσιότητα, τον φάκελο του Γεωργίου Παπαδόπουλου ως αξιωματικού (1940-1967): το φύλλο ποιότητος, τις εκθέσεις πολεμικής δράσεως, τις κρίσεις, κ.α., ακόμα και το βιβλιάριο υγείας του. Τον φάκελο αυτό τον αναζήτησα, όταν πήγα, μαζί με τον γιο του Γεωργίου Παπαδόπουλου, Χρήστο, στην Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού και μας είπαν ότι ο φάκελός του έχει χαθεί. Τελικά, ανακάλυψα ότι ο φάκελός του ήταν κρυμμένος σε ένα επτασφράγιστο φωριαμό, με την εντολή από την κυβερνητική ηγεσία να πολτοποιηθεί. Ευτυχώς, κατόρθωσα να αποκτήσω ένα αντίγραφο του φακέλου αυτού».

Ο πρώτος τόμος του τετράτομου έργου έχει τον τίτλο «Ο Επαναστάτης» (γέννηση μέχρι 13/12/1967). Ο δεύτερος τόμος έχει τον τίτλο «Ο Ηγέτης» (13/12/1967 - 24/08/1971). Ο τρίτος τόμος έχει τον τίτλο «Ο Κυβερνήτης» (25/8/1971 - 25/11/1973). Ο τέταρτος τόμος έχει τον τίτλο «Ο Αναδημιουργός» (μέχρι τον θάνατό του στις 27/6/1999). Μέσα από τους 4 τόμους και τις 2.500 σελίδες, τα πάντα πιάνονται από την αρχή και αποκαλύπτουν για πρώτη φορά, την αληθινή ιστορία του Γεωργίου Παπαδόπουλου, η διάδοση της οποία είναι ένα χρέος και προς την Ιστορία και προς την Πατρίδα.

Μετά το τέλος της ομιλίας του Μάνου Χατζηδάκη, κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή στην μνήμη του Γεωργίου Παπαδόπουλου. Παρόντες στην εκδήλωση ήταν, μεταξύ άλλων, οι πρώην υπουργοί Παύλος Μανωλόπουλος και Χρήστος Μίχαλος, ο Κώστας Πλεύρης με τον υπεύθυνο των εκδόσεων «Ήλεκτρον» Τάσο Συμιγδαλά, ο Μάνος Μανωλάκος κ.α.