Ψηφίστε με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ!

Αγαπητέ αναγνώστη, σε χαιρετώ με σεβασμό! Όχι απλώς γιατί επέλεξες να διαβάσεις το βιβλίο μου, αλλά και γιατί ένα βιβλίο με τέτοιο τίτλο, δεν θα ήταν επιλογή κάποιου που δεν έχει τις δικές σου ευαισθησίες. Είναι πασιφανές και είναι τραγικό να το σκέφτεται κανείς, φαίνεται όμως κι από την πλύση εγκεφάλου που επιχειρείται στην εποχή μας, ότι η μερίδα αυτή των Ελλήνων που έχουν αυτές τις ευαισθησίες, βρίσκεται συνεχώς στο στόχαστρο. Φαίνεται ότι κάποιοι προύχοντες της πολιτικής, καθώς και μεγαλοεπιχειρηματίες και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που τους στηρίζουν, κατευθυνόμενοι, εν αγνοία τους ορισμένοι, από ξένα κέντρα αποφάσεων, μεθοδεύουν την αποδυνάμωση της οποιασδήποτε επιρροής έχει «ενοχλητικές» και «ατίθασες απόψεις» στην κοινή γνώμη. Όπως είπε κάποτε ο γνωστός Μακεδόνας πολιτευτής, Στέλιος Παπαθεμελής, φτάσαμε σε σημείο ο πατριωτισμός να έχει περίπου ποινικοποιηθεί. Έτσι, στις μέρες μας, κάποιος που τυγχάνει να έχει κάποιες «πατριωτικές εξάρσεις» (όπως χλευαστικά αποκαλούν τις αρχές και τις αξίες μας, «ρεαλιστές πολιτικοί»), κινδυνεύει να χαρακτηριστεί, από ακραίος μέχρι τρελός.

Σίγουρα δεν είμαστε τρελοί! Προσωπικά, δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω το επίθετο με το οποίο με στόλισε ο ίδιος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Γλαύκος Κληρίδης, ο οποίος περίπου αποκάλεσε «τρελούς», αυτούς που αντιτάχθηκαν στο σχέδιο Ανάν. Θυμάμαι τότε, πόσο με εξόργισε ο χαρακτηρισμός αυτός, ο οποίος όμως τελικά με έκανε να πεισμώσω ακόμα περισσότερο, δίδοντας μου νέα ώθηση για αντίσταση. Τελικά, μετά από το αποτέλεσμα του 76% του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, αποδείχθηκε ότι στην ουσία είχε αποκαλέσει την πλειοψηφία του λαού, με αυτό τον χαρακτηρισμό. Ο ίδιος δεν είχε ακούσει τους «τρελούς», και πολέμησε με πάθος, μέχρι τέλους, για λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, με βάση το σχέδιο Ανάν, «κτίζοντας» στο τέλος της ζωής του και της πολιτικής του καριέρας, την ανάλογη υστεροφημία. Κάποιοι όμως επιμένουν να τον κατατάσσουν σε μια κατηγορία «μεγάλων ηγετών» που πέρασαν από την Κύπρο…

Από το συντριπτικό 76% του 2004, μέχρι σήμερα, φαίνεται ότι τα δεδομένα έχουν αλλάξει άρδην. Οι «τρελοί», που πιστεύουν ακόμα στην απελευθέρωση της Κύπρου από τους κατακτητές της, έχουν συρρικνωθεί επικίνδυνα. Αυτός είναι ο λόγος που με ώθησε να γράψω το βιβλίο που κρατάς στα χέρια σου. Ίσως η ύπαρξη, του θα δράσει αποτρεπτικά στις πιθανότητες επαναφοράς και υιοθέτησης μιας απαράδεκτης λύσης στο Κυπριακό. Ίσως μπει ακόμα ένα λιθαράκι στον αγώνα επιβίωσης, που δεν πρέπει ποτέ να σταματήσει να διεξάγει ο Κυπριακός Ελληνισμός. Γιατί είναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι το ουτοπικό περιβάλλον εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο οποίο μας ενέταξαν, μας παρέχει ασφάλεια και εχέγγυα για σωστή λύση στο Κυπριακό. Κανείς ξένος δεν πρόκειται να νοιαστεί πραγματικά για τα δικά μας συμφέροντα και κανείς δεν θα πράξει ούτε τα ελάχιστα προς την σωστή κατεύθυνση, αν πρώτα εμείς οι ίδιοι δεν αλλάξουμε πορεία και δεν το απαιτήσουμε δυναμικά. Το αποδεικνύει η καθημερινή εμπειρία μας, από την πρώτη μέρα της ένταξης μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Με απογοήτευση διαπιστώνουμε ότι μας πιέζουν οι εταίροι μας να αποδεχθούμε την λύση αυτοκτονίας που προωθούν οι ίδιοι οι ηγέτες μας, ενώ τολμούν να την ονομάζουν «λύση με βάση τις Ευρωπαϊκές αρχές και αξίες». Αυτό γίνεται, γιατί οι ίδιοι οι ηγέτες μας είναι αυτοί που αποθαρρύνουν την κάθε απόκλιση από την γνωστή γραμμή για επιδίωξη «λύσης» συνεταιρικού «κράτους» Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, με πολιτική ισότητα. Αντί να μας σώσει δηλαδή η Ένταξη, μπορεί στο τέλος να αποβεί μοιραία.

Δεν είναι καθόλου τρελοί, όσοι αντιστέκονται στην Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, επιμένοντας να αγωνίζονται για την υιοθέτηση μιας απελευθερωτικής πορείας για την Κύπρο. Οι «τρελοί», για τους οποίους μιλούσε ο Γλαύκος Κληρίδης, μπορούν να έχουν άποψη, «ποτέ από το χρέος μη κινούντες», όπως έγραψε ο Καβάφης στο ποίημα του «Θερμοπύλες». Αν πιστέψουμε τους σημερινούς «εκσυγχρονιστές» ηγέτες, ήταν κι αυτός ένας «τρελός», όπως ήταν και ο Λεωνίδας και οι Σπαρτιάτες του. «Τρελοί», ήταν και οι αγωνιστές του 1821 επειδή πίστεψαν στο όνειρο της νίκης του ραγιά, πάνω στην κραταιά Οθωμανική αυτοκρατορία κι επειδή πίστευαν σε «χίμαιρες» όπως την αντίσταση ανοργάνωτων, αδύναμων και πειναλέων σκλάβων, ενάντια σε πανίσχυρους τακτικούς στρατούς. «Τρελοί» ήταν και αυτοί που έγραψαν το έπος της Πίνδου του 40, όπως και οι ήρωες της ΕΟΚΑ. Αν όλοι αυτοί οι «τρελοί» δεν έγραφαν αυτές τις σελίδες δόξας για τον Ελληνισμό, αν δεν είχαν πίστη ότι θα πετύχουν το απίστευτο και το «ανέφικτο», δεν θα συνέχιζαν τον αγώνα κι εμείς σήμερα ίσως δεν θα μιλούσαμε καν στην γλώσσα μας. Φτάσαμε όμως στο σήμερα, έχοντας ηγέτες που εισηγούνται την «σύνεση» τον «ρεαλισμό», την «σωφροσύνη» και προωθούν το «εφικτό», την «λύση» δηλαδή, που σημαίνει … υποδούλωση.

Το Κυπριακό πρόβλημα, που είναι ένα θέμα εισβολής και κατοχής από την Τουρκία, έχει περάσει πολλές φάσεις, στην πολύχρονη ιστορία του. Πολλές φορές στο παρελθόν, κάποιων αναπτερώθηκαν οι ελπίδες, ακούγοντας τους πολιτικούς να μιλούν για «νέες πρωτοβουλίες», για «παράθυρα ελπίδας», ακόμα και για «μεγάλες ευκαιρίες». Διαχρονικά, όλες οι υποχωρήσεις της δικής μας πλευράς, αντί να κατευνάσουν και να συνετίσουν τον θύτη, οδήγησαν στην αποθράσυνση του, με αποτέλεσμα η Ελληνική Κυπριακή πλευρά, υποχωρώντας να ξεπεράσει κατά πολύ τις λεγόμενες κόκκινες γραμμές, προηγούμενων γραμμών αμύνης της. Παραμένει ανοικτό, χωρίς προς το παρόν να υπάρχουν, έστω και αμυδρές ελπίδες για λύση, που θα να είναι δημοκρατική, για να είναι δίκαιη, λειτουργική και βιώσιμη (συνεπώς διαρκής, και χωρίς τις αιματηρές εμπειρίες του παρελθόντος). Η τουρκική πολιτική, που διαπνέεται διαχρονικά από την αλαζονεία, και την αδιαλλαξία, αλλά και η αδυναμία της Ελληνικής πλευράς στο να αντιτάξει μακρόπνοη στρατηγική που να έχει ως στόχο την απελευθέρωση, δεν αφήνουν περιθώρια για αισιοδοξία. Αυτό, πιστεύω θα αποδειχθεί στην πράξη και στο εγγύς μέλλον, παρά τις κατά καιρούς αισιόδοξες προβλέψεις των ξένων, για δήθεν προοπτικές που διανοίγονται με μετά από την ανακοίνωση νέων πρωτοβουλιών για την επανέναρξη των συνομιλίων για λύση στο Κυπριακό.

Το τραγικό όμως της υπόθεσης έγκειται στο ότι, ενώ όπως αναφέρθηκε, οι ελπίδες για μια δημοκρατική λύση, με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, είναι με βάση αυτά που βρίσκονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μηδαμινές, το πιο πιθανόν είναι μελλοντικά να βρεθούμε και πάλι, ενώπιον νέας απαράδεκτης λύσης. Μιας «λύσης» όπως ήταν το σχέδιο Ανάν, που θα το επαναφέρουν με άλλο όνομα, αλλά με ίδιο περιεχόμενο.

Ο γράφων είναι πεπεισμένος ότι, με τα σημερινά ισοζύγια δυνάμεων στην περιοχή, και την τροπή που έχει πάρει το Κυπριακό από το 1974 και εντεύθεν (την συζήτηση σε λάθος βάση, για εξεύρεση λύσης Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, και την μετατροπή του από θέμα εισβολής και κατοχής, σε διακοινοτική διαμάχη), ο κυπριακός Ελληνισμός έχει προς το παρόν, ως μόνη επιλογή, την σωτήρια τελικά άρνηση στις απαράδεκτες λύσεις που προτείνει η «διεθνής νομιμότητα». Μελλοντικά μπορούν να υπάρξουν άλλες επιλογές, αν οι ηγέτες του Ελληνισμού διαπνέονται από διαφορετικές νοοτροπίες. Πάντως, είμαι πεπεισμένος ότι η σωτηρία για τον Κυπριακό Ελληνισμό, δεν θα προέλθει από την υιοθέτηση λύσης των προδιαγραφών του Σχεδίου Ανάν. Επί τούτου, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία στο ότι το ηρωικό «ΟΧΙ» στο σχέδιο Ανάν, ήταν πράξη αντίστασης των Ελλήνων, στα καταχθόνια σχέδια των Αγγλοαμερικανών, και των Τούρκων, που επιδιώκουν να μετατρέψουν την Κυπριακή Δημοκρατία σε προτεκτοράτο, για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα. Η συντριπτική ήττα που υπέστησαν οι προαγωγοί του σχεδίου Ανάν, με το σωτήριο 76% του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα του 2004, σήμαινε αυτόματα και την διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Γιατί κρίνοντας από την μεθόδευση που προηγήθηκε και τις επιλογές που έγιναν στις ημερομηνίες (στόχευαν την «θανάτωση» της Κυπριακής Δημοκρατίας, παραμονές της ένταξής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση), γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας ήταν ένας από τους αντικειμενικούς στόχους των εχθρών της Κύπρου.

Έχει πέραν πάσης αμφιβολίας αποδειχθεί, ότι δεν κάναμε λάθος το 2004, απορρίπτοντας το καταστροφικό σχέδιο «λύσης» του Κυπριακού. Έχει όμως επίσης αποδειχθεί, ότι ο κίνδυνος που διατρέξαμε το 2004, δεν έχει παρέλθει. Η διάσωση Κυπριακής Δημοκρατίας, του κράτους μας, μόνο οριστική δεν ήταν. Υπενθυμίζω, ότι σε μια έξαρση ειλικρίνειας, ο γνωστός λόρδος Χάνεϊ, από τους βασικούς συντελεστές του σχεδίου Ανάν, μας είχε υποσχεθεί ότι θα μας το ξεναφέρνει, μέχρι να το δεχθούμε. Πράγμα βέβαια που όπως βλέπουμε, γίνεται στην πράξη. Βασικός στόχος, παραμένει η κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ακόμα και μετά την ένταξη της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό άλλωστε το συμπέρασμα, εξάγεται και από τις εξελίξεις στην μετέπειτα πορεία της διαχείρισης του Κυπριακού.

Βλέπουμε τι γίνεται σήμερα, αρκετά χρόνια μετά το δημοψήφισμα. Ενώ η προτεινόμενη λύση, προνοούσε αρχικά για «παρθενογένεση» και συνεταιρισμό δύο ισότιμων κρατών, οι Τούρκοι τώρα μιλούν για δύο κράτη που θα συνυπάρχουν στα πλαίσια μιας χαλαρής συνομοσπονδίας. Βλέποντας αυτά, οι ηγέτες μας (όχι όλοι) επιμένουν να παρουσιάζουν την «λύση» συνεταιρικού «κράτους» Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, με πολιτική ισότητα, ως την μόνη ρεαλιστική λύση και την έχουν μάλιστα ως παντιέρα του «αγώνα» τους. Ορισμένοι από αυτούς, δεν σταμάτησαν ποτέ να δουλεύουν για την επαναφορά του Σχεδίου Ανάν. Αυτό αποδεικνύεται κάθε φορά που δηλώνουν με παρρησία ότι είναι έτοιμοι να επανέλθουν στις συνομιλίες, ξεκινώντας από το σημείο που αυτές διακόπηκαν στο Κρανς Μοντανά το 2017, όπου φτάσαμε στο παρά-πέντε μιας «λύσης», χειρότερης από αυτήν του σχεδίου Ανάν.

Οι στόχοι των εχθρών μας, παραμένουν οι ίδιοι. Οι Τούρκοι, με την βοήθεια βέβαια και των Άγγλων, που θέλουν να διασφαλίσουν την παρουσία των βρετανικών βάσεων, θέλουν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για μια εύκολη απόσχιση, στο πρότυπο της ανεξαρτητοποίησης του Κοσσυφοπεδίου. Μέσω της συγκεκριμένης λύσης, μπορούν να το πετύχουν αυτό, ενώ θα παρουσιαστεί πανηγυρικά ως η «επανένωση» της Κύπρου. Στην διάρκεια μιας μεταβατικής περιόδου («περιόδου χάριτος»), θα μπορούν όμως κάλλιστα να δημιουργηθούν και κάποια άλλα νέα δεδομένα. Ιδιαίτερα αν γίνει αποδεκτή η παραμονή της πλειοψηφίας των εποίκων, όπως είναι η θέση κάποιων «ρεαλιστών» ηγετών της Κύπρου. Επιπρόσθετα, με την δημογραφική αλλαγή που συντελείται και στις ελεύθερες περιοχές από τους «μετανάστες» που μας προωθεί η Τουρκία, σύντομα θα έχουμε καταστεί μειοψηφία στην ίδια μας την πατρίδα και πιθανότατα δεν θα έχουμε ούτε το σθένος, ούτε τα ερείσματα για περεταίρω αντίσταση. Με την τουρκική μπότα να πατά στην Κύπρο, το δημογραφικό του πρόβλημα (που εγκληματικά παραμερίζεται), χωρίς ικανή ηγεσία, και «τηλεκατευθυνόμενος» από ελεγχόμενα ΜΜΕ, ο Κυπριακός Ελληνισμός θα είναι με ημερομηνία λήξης.

Είναι βέβαιο ότι αυτή η κακή λύση του Κυπριακού θα προκαλέσει μεγάλη αναταραχή στο νησί. Το κράτος-έκτρωμα που θα προκύψει, θα είναι η γενεσιουργός αιτία για όλα τα δεινά που θα ακολουθήσουν. Πιθανότατα θα φέρει την ανασφάλεια στις τάξεις των Ελλήνων, με το επακόλουθο να υπάρχουν τάσεις φυγής (όπως και υπήρχαν το 2004, προ του δημοψηφίσματος). Δεν μπορεί να αποκλειστεί βέβαια, και το ενδεχόμενο βίας και αντιβίας, που δεν είναι ένα άγνωστο σενάριο για την Κύπρο. Τότε είναι που θα μπορεί να επικαλεστεί τα επεμβατικά δικαιώματα της η Τουρκία (που για ευνόητους λόγους, από τώρα θέλει να καταστήσει σαφές ότι ουδέποτε θα δεχθεί να απεμπολήσει), για να επέμβει, και να επιβάλει νέους όρους στο παιγνίδι.

Όλα αυτά, δεν είναι υπερβολές! Σίγουρα, στις μέρες αγωνίας, που προηγήθηκαν του δημοψηφίσματος, όλοι θα αναρωτήθηκαν, πώς θα ήταν η ζωή μας, αν το σχέδιο Ανάν γινόταν αποδεκτό. Θα εφαρμοζόταν η λύση, όταν η Κύπρος θα ήταν έρμαιο στις ορέξεις του κατακτητή της; Μπορούμε να έχουμε αυταπάτες, για την εφαρμογή της οποιασδήποτε λύσης, την στιγμή που η Τουρκία, δεν έχει καν υλοποιήσει την δέσμευσή της για το πρωτόκολλο επέκτασης της τελωνειακής ένωσης; Σε ποια Κύπρο θα ζούσαμε; Ποιες θα ήταν οι επιπτώσεις μίας διακυβέρνησης με Τούρκο Πρόεδρο, όταν βάσει του σχεδίου Ανάν, θα ερχόταν η σειρά του να κυβερνήσει; Πιστεύω ότι θα ήταν εθνικά χρήσιμο, να αφήσει ο κάθε Έλληνας της Κύπρου την φαντασία του ελεύθερη για να αντιληφθεί πού θα οδηγούμαστε. Ίσως, έτσι θα γίνει πιο δυνατή η θέληση μέσα μας, για να πολεμήσουμε για να μην πραγματοποιηθεί το εφιαλτικό αυτό σενάριο. Να μην γραφτεί τελικά, η ιστορία που ήδη έγραψαν για μας, χωρίς εμάς, τα γεράκια της CIA και του Foreign Office.

Γενικά, ανατρέχοντας τις σελίδες του Κυπριακού προβλήματος, είναι σαν να βάζει κάποιος αλάτι σε ανοικτή πληγή. Είναι απίστευτο, το πως «κατάφεραν» κάποιοι να χριστεί η Τουρκία αρχικά ως ενδιαφερόμενο μέρος, και μετέπειτα σε εγγυήτρια δύναμη, με επεμβατικά δικαιώματα (των οποίων έγινε χρήση το 1974, με τις γνωστές συνέπειες). Σε πιάνει κατάθλιψη να σκέφτεσαι ότι ενώ φτάσαμε κοντά στην εκπλήρωση του πόθου της ένωσης με την Μητέρα Ελλάδα, τώρα μιλούμε για πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων, και «επανένωση», με τον σκιώδη πλην όμως πλήρη έλεγχο της Κύπρου από την Τουρκία.

Αρκετά ερωτήματα θα πρέπει να απασχολήσουν τον κάθε απλό πολίτη. Πως καταλήξαμε από το έπος της ΕΟΚΑ, όπου είμαστε τόσο κοντά στην ευόδωση του στόχου, στα σημερινά τραγικά μας αδιέξοδα; Μήπως τελικά δεν φταίει μόνο η επεκτατική Τουρκία για τον κίνδυνο αφανισμού, ενώπιον του οποίου βρίσκεται σήμερα ο Κυπριακός Ελληνισμός; Μήπως πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες σε κάποιους αδιαμφισβήτητους ηγέτες, των οποίων η ανεπάρκεια και η ανικανότητα έδωσαν τελικά την Κύπρο, έτοιμη στο πιάτο, για τους ιμπεριαλιστές της Αγγλίας και της Τουρκίας; Γιατί, δέχεται η Τουρκία λύση με βάση το σχέδιο Ανάν; Πόσο ανεπαρκείς είναι τελικά οι ηγέτες μας, όταν μένουν προσκολλημένοι σε «λύσεις» των προδιαγραφών του σχεδίου Ανάν, που δεδηλωμένα κι αποδεδειγμένα εξυπηρετεί 100% την Τουρκία (το οποίο μάλιστα απορρίψαμε με το συντριπτικό 76%); Γιατί ενώ η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία και σχέδιο Ανάν είναι το ίδιο πράγμα, υποτιμούν την νοημοσύνη μας, ισχυριζόμενοι ότι μπορεί να υπάρξει μια «καλή», λειτουργική Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, που θα σέβεται πλήρως τα ανθρώπινα δικαιώματα, θα βασίζεται στα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών και θα είναι ταυτόχρονα συμβατή με το Ευρωπαϊκό κεκτημένο;

Θα ήταν λοιπόν πιο τίμιο, κάποιοι να είναι πιο έντιμοι και πιο ειλικρινείς. Ο λαός δικαιούται να γνωρίζει, τις αληθινές προθέσεις, και τις πραγματικές κόκκινες γραμμές. Έχει μπουχτίσει από τις προσμίξεις θέσεων, τις «δεσμεύσεις», που πρέπει να τα έχουν όλα μέσα (για να χαϊδεύουν τ’ αυτιά όλων). Για να ενισχύσω τα περί τιμιότητας, θα δανειστώ την άποψη του αξιόλογου επιστήμονα, καθηγητή του Πανεπιστημίου Πειραιώς, Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών, Παναγιώτη Ήφαιστου. Στο βαρυσήμαντο άρθρο του, που τιτλοφορείται «Η πλεκτάνη Ανάν και οι παραδοχές υποδούλωσης και υποτέλειας», ανάμεσα σε άλλα, σημειώνει και τα ακόλουθα, που θα πρέπει να μας προβληματίσουν: «Θα ήταν πιο τίμιο, όσοι για ποικίλους λόγους είναι προσκολλημένοι στο τερατούργημα του σχεδίου Ανάν, αντί να το υποβάλλουν με νέες μεταμφιέσεις, να ομολογήσουν απερίφραστα αυτό που εν τέλει πιστεύουν: Έχουμε αποφασίσει να μην είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι και εκτιμούμε ότι ως υποτελείς των Τούρκων και των Άγγλων θα περνάμε καλά και ότι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν είναι το σπουδαιότερο πράγμα στην ζωή. Εφήμερα υλικά και ωφελιμιστικά κριτήρια είναι πιο σπουδαία. Τρέφουμε ελπίδες, θα μπορούσαν ακόμη να ομολογήσουν, πως μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού οράματος και της δυτικής υποκρισίας περί δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι λαοί μπορούν να ενώνονται και να φτιάχνουν νέες πασπαρτού ταυτότητες, έστω και αν αυτό σημαίνει υποδούλωση στους Αγγλοαμερικανούς και νεοοθωμανούς νεοαποικιοκράτες».

Οι πολιτικοί, εκτός από ειλικρινείς, και έντιμοι απέναντι στο λαό, οφείλουν να είναι ρεαλιστές και ο πραγματικός αυτός ρεαλισμός (όχι ο ρεαλισμός της ηττοπάθειας και της προσαρμογής με τα κατοχικά δεδομένα), να βασίζεται στην γνώση. Δηλαδή, να έχουν γνώση της πραγματικότητας, μελετώντας τον αντίπαλο, και τις επιδιώξεις του, για να μπορούν να χαράξουν πολιτική, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, και βεβαίως να μπορούν να δώσουν κατεύθυνση στο λαό. Αναφέροντας αυτό, θα ήταν νομίζω παράλειψη αν δεν πρόσθετα και κάτι άλλο που σημειώνει ο Παναγιώτης Ήφαιστος, στο ίδιο άρθρο: «Σκοπός της Βρετανίας είναι η αναίρεση της ανεξαρτησίας των Κυπρίων που «κερδήθηκε» μετά τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, η παγίωση της ιδιοκτησίας των ιμπεριαλιστικών βάσεων συμπεριλαμβανομένων θαλάσσιων πόρων και ο - συνεταιρικός με την Τουρκία - πλήρης και παντοτινός στρατηγικός έλεγχος της Κύπρου, του πλούτου της και ανθρώπων της. Σκοπός των Τούρκων είναι, όπως εξάλλου πάντα διακηρύττουν, να παγιώσουν τον στρατηγικό έλεγχο επί της Κύπρου, να καταστήσουν τους Κυπρίους υποτελή μειονότητα στην ίδια την πατρίδα τους και κατά προτίμηση αναίμακτα να τους εξαφανίσουν είτε με μετανάστευση είτε με μετατροπή τους σε αναξιοπρεπείς εξυπηρετικούς φραγκολεβαντίνους».

Υπάρχει σώφρων πολίτης, χωρίς κομματικές παρωπίδες, που διάβασε έστω και την πιο απλή περίληψη του σχεδίου Ανάν, που θα διαφωνήσει με τις πιο πάνω διαπιστώσεις; Με το να αυτοαναιρεθούμε ως κράτος και ως άνθρωποι, αποδεχόμενοι τον εξευτελισμό που μας προτείνουν, διασφαλίζουμε την συνέχεια του Ελληνισμού στην Κύπρο, ή υπογράφουμε την ληξιαρχική πράξη του;

Οι πολίτες πρέπει να βρίσκονται πάντα σε επιφυλακή. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα ξαναστηθεί παγίδα, ανάλογη του σχεδίου Ανάν. Θα κατέλθουν πιο προετοιμασμένοι, ενθαρρυμένοι από την εδραίωση στην εξουσία θιασωτών του Σχεδίου Ανάν και της ενδοτικής σχολής. Θα μεταμφιέσουν τις προθέσεις τους, θα προτείνουν μια μεταλλαγμένη λύση (ακόμα και «ευρωπαϊκή λύση» είναι άξιοι να την ονομάσουν), και θα δουλέψουν σκληρά για να την περάσουν. Τελικός στόχος, η «θανάτωση» της Κυπριακής Δημοκρατίας, και η «παρθενογένεση» που επιδιώκουν οι εχθροί μας. Ξένοι και ντόπιοι, θα επενδύσουν στην κόπωση που έχει επέλθει στον λαό και σε έναν ανήθικο εκβιασμό που ήδη καλλιεργείται: «Οι ξένοι έχουν χάσει την υπομονή τους μαζί μας. Ή δεχόμαστε την λύση όποια κι αν είναι αυτή, αφού καλύτερη δεν μπορεί να υπάρξει, ή τσιμεντώνεται και μονιμοποιείται η διχοτόμηση».

Αν κάποιος μου ζητούσε να ιεραρχήσω σε σπουδαιότητα, τα γεγονότα των τελευταίων δεκαετιών στο Κυπριακό, θα είχα ίσως ένα δύσκολο έργο. Ξέρω όμως, ότι θα ξεκινούσα από το δημοψήφισμα του 2004. Ήταν η πρώτη μεγάλη νίκη των Ελλήνων της Κύπρου. Έχω αυτή την άποψη, παρά το δέος και τον θαυμασμό που νιώθω για το έπος της ΕΟΚΑ, της περιόδου 1955-59, που τεκμηριωμένα νίκησε στο πεδίο της μάχης. Δυστυχώς όμως, θα συμφωνήσω με αυτούς που λένε ότι η τελική κατάληξή του, η «κολοβή ανεξαρτησία», δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως νίκη (αποδεικνύεται αυτό, από τα δεινά που πέρασε η Κύπρος στην συνέχεια). Το δημοψήφισμα από την άλλη, ήταν αναντίλεκτα ο θρίαμβος της μικρής Κύπρου, ενάντια στις μεθοδεύσεις των υπερδυνάμεων, που διέσωσε την Κυπριακή Δημοκρατία και τον Κυπριακό Ελληνισμό (έστω και προσωρινά, όπως επισημαίνεται και πιο πάνω). Είναι γνωστή η παραδοχή του Αμερικανού υφυπουργού των Εξωτερικών, ο οποίος ερωτώμενος σχετικά, είπε ότι η Κύπρος προσφέρθηκε μέσω του σχεδίου Ανάν, ως αντάλλαγμα στην Τουρκία, για την παροχή υπηρεσιών που παρείχε στα Αμερικανικά στρατεύματα, στην διάρκεια της Αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ. Αυτή μόνον η παραδοχή, είναι αρκετή για να επιβεβαιώσει τις εκτιμήσεις του Παναγιώτη Ήφαιστου, για τους στόχους που έχουν οι εχθροί της Κύπρου.

Έγραψα το βιβλίο αυτό, το οποίο είναι μερικώς αυτοβιογραφικό, έχοντας ως κύριο στόχο να περιγράψω την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στην Κύπρο, κατά την κρίσιμη περίοδο που εκτείνεται κυρίως από την κατάθεση του Σχεδίου Ανάν, μέχρι το δημοψήφισμα, συμπεριλαμβάνοντας και τις εξελίξεις που ακολούθησαν με τους «μετασεισμούς» που προκλήθηκαν. Η εξιστόρηση όμως, ξεκινά από την νεαρή ηλικία, πριν την συγγραφή και κατάθεση του σχεδίου Ανάν, από την εποχή που ο γράφων προτιμούσε να ασχολείται με οτιδήποτε άλλο, εκτός από τις εξελίξεις στο Κυπριακό. Έκρινα ως κατάλληλη και την συμπερίληψη προσωπικών εμπειριών, σκέψεων και συναισθημάτων που με ώθησαν στο να ασχοληθώ πιο σοβαρά με το αυτονόητο, αυτό δηλαδή που θα έπρεπε να απασχολεί τον κάθε απειλούμενο από τον Τουρκικό επεκτατισμό, Έλληνα της Κύπρου: Tον θανάσιμο κίνδυνο που διατρέχει η Κύπρος…

Προσπάθησα να κάνω αυτό το βιβλίο, όσο πιο ευανάγνωστο και προσιτό για τον καθένα. Δεν έγινε προσπάθεια για να καλυφθούν τα γεγονότα με την ημερολογιακή τους ακρίβεια, ούτε να γίνει λεπτομερής ανάλυση των πτυχών του Σχεδίου Ανάν. Αυτά είναι για τους ιστορικούς, τους πολιτικούς και για τους συνταγματολόγους. Όλα όσα περιγράφονται, που αφορούν την πορεία του Κυπριακού και το κλίμα που επικρατούσε στην Κύπρο την εποχή που διαδραματίζονταν τα γεγονότα, εξιστορούνται όπως τα είδα με τον δικό μου φακό. Γίνεται αντιληπτό, ότι κυριαρχεί ο προσωπικός παράγοντας, και η προσωπική άποψη. Η περιγραφή υποστηρίζεται με την συμπερίληψη των άρθρων που έστελνα κατά καιρούς στον τύπο.

Γενικά, το βιβλίο αυτό, μπορεί υποθέτω να ειπωθεί αυτό, απευθύνεται στον απλό πολίτη, στο πολιτικοποιημένο άτομο, που έζησε τα γεγονότα, και παρακολουθούσε τότε την πολιτική επικαιρότητα. Φιλοδοξία μου είναι ότι θα προκαλέσει και το ενδιαφέρον άλλων αναγνωστών, που θα επιθυμούσαν να ενημερωθούν για τα όσα διαδραματίστηκαν στην κρίσιμη εκείνη εποχή του Δημοψηφίσματος της 24η Απριλίου του 2004. Θέλω να πιστεύω ότι τελικά το θέμα θα ενδιέφερε όλους τους Έλληνες, τους οποίους πιστεύω ότι επηρεάζει άμεσα και έμμεσα η πολυτάραχη Ιστορία της Κύπρου. Ελπίζω να συγχωρεθούν κάποιες επαναλήψεις στα άρθρα αυτά, που ήταν εκ των πραγμάτων αναπόφευκτες (π.χ. συνεχείς αναφορές στην απαράδεκτη «λύση» Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας). Η περιγραφή, των προσωπικών εμπειριών και σκέψεων, σταματά σε κάποιο σημείο. Ούτως η άλλως, το βιβλίο στόχευε κυρίως να πραγματευτεί την περίοδο προ του δημοψηφίσματος και τις παρενέργειες που είχε αυτό, στο διάστημα που ακολούθησε. Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου συμπεριλαμβάνονται αυτούσια κάποια από τα άρθρα, τα οποία έστελνα κατά καιρούς σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα, μέχρι και πρόσφατα. Φιλοδοξούσα μέσω αυτών, να ενημερώσω και να επηρεάσω όσους έτυχε να σκοντάψουν στα κείμενά μου, είτε ως περιπλανώμενοι στο διαδίκτυο, είτε μετροφυλλώντας τις σελίδες της εφημερίδας τους.

Όσο για την τρέλα, που αναφέρθηκε πιο πάνω, στο παρόν εισαγωγικό κείμενο…, αγαπητέ αναγνώστη, μην ανησυχείς! Δεν πρόκειται να διαβάσεις το βιβλίο ενός τρελού. Θα διαβάσεις το βιβλίο ενός πολίτη που ανησυχεί βαθύτατα για το μέλλον της Πατρίδας-Κύπρου. Από την άλλη, αν η αγάπη για την πατρίδα, και η ανησυχία για το μέλλον της είναι τρέλα, τότε ευχαρίστως να το παραδεχθώ γιατί είναι τίτλος τιμής, όπως το έκαναν άλλωστε κι άλλοι: Είμαι κι εγώ ένας από τους αμετανόητους, τρελούς για δέσιμο, Έλληνες της Κύπρου…

Το κείμενο είναι η εισαγωγή στο βιβλίο «Ψηφίστε με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ!» (εκδόσεις «Γερμανός», 2025) του Πανίκου Ελευθερίου.