Παρουσίαση του βιβλίου «Αυτοί που τίμησαν την στολή τους - Κύπρος 1974» στην Αθήνα

Την Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2017 στο Polis Art Café, oι εκδόσεις «Πελασγός» παρουσίασαν το νέο βιβλίο-λεύκωμα του ιστορικού ερευνητή και συγγραφέα Κωνσταντίνου Αλεξ. Δημητριάδη, το οποίο αποτελεί το τρίτο κατά σειρά βιβλίο του συγγραφέως για την προδοσία στην Κύπρο το 1974 με τίτλο «Αυτοί που τίμησαν την στολή τους - Κύπρος 1974». Τα άλλα δύο βιβλία που προηγήθηκαν είναι «Κύπρος 1974 - Η μεγάλη προδοσία» (2011) και «Το Χρονικό της Μάχης της ΕΛΔΥΚ 14-16/8/1974» (2015). Και τα τρία του βιβλία αποτελούν προϊόν έρευνας 33 χρόνων, που καλύπτει ένα σημαντικό μέρος των γεγονότων του καλοκαιριού του 1974 στην Κύπρο.

Ο ιδιοκτήτης και οικοδεσπότης του Polis Art Café Βασίλης Χατζηιακώβου και ο εκδότης των εκδόσεων «Πελασγός» Ιωάννης Γιαννάκενας ευχαρίστησαν το κοινό για την παρουσία του στην εκδήλωση και έκαναν μία σύντομη παρουσίαση του βιβλίου και του συγγραφέα.

Ακολούθως, τον λόγο πήρε ο συντονιστής της εκδήλωσης Σπύρος Δημητρίου, ο οποίος με την σειρά του αφού ευχαρίστησε τους προλαλήσαντες, μίλησε για τα δύο προηγούμενα βιβλία του συγγραφέα πάνω στο ίδιο θέμα και το υπό παρουσίαση βιβλίο μιλάει για Ελλαδίτες αξιωματικούς που βρέθηκαν στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1974, σε μία πάρα πολύ δύσκολη περίοδο για Ελλάδα και Κύπρο, και έκαναν το χρέος τους. Έπρεπε να περάσουν πάρα πολλά χρόνια για να αναγνωρισθεί το αυτονόητο, η θυσία τους για την πατρίδα, για την Ελληνική Κύπρο. Το βιβλίο αυτό είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής για αυτούς τους ανθρώπους στους οποίους οι τότε κυβερνώντες (χούντα του Ιωαννίδη και αργότερα Μεταπολίτευση) δεν ήταν κοντά τους για να τους στηρίξουν και να τους τιμήσουν, αντίθετα από ότι έγινε με την εθνική κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά, το 1940. Σημειωτέον ότι οι Ελλαδίτες που πήγαν και πολέμησαν στην Κύπρο ήταν όλοι αξιωματικοί, πράγμα που δημιουργούσε ένα πρόσθετο λόγο ενδιαφέροντος για αυτούς από την Ελληνική Πολιτεία, σύγχρονη τους και μεταγενέστερη. Τελικά, η αεροαποβατική επιχείρηση «Νίκη» ήταν η μοναδική βοήθεια που στάλθηκε από την Ελλάδα στην Κύπρο.

Η πρόεδρος της «Πανελλήνιας Επιτροπής Γονέων και Συγγενών Αδηλώτων Αιχμαλώτων και Αγνοουμένων της Κυπριακής Τραγωδίας» Μαρία Καλμπουρτζή, στην όποια δόθηκε ο λόγος, είπε ότι δεν νοείται Έθνος χωρίς παρελθόν και οι ιστορικοί είναι αυτοί που το καταγράφουν. Κατά την σκοτεινή περίοδο του 1974, στην Κύπρο κυριαρχούσε η προδοσία, ο εμπαιγμός, η εγκατάλειψη, ο θυμός. Σε αντίθετη πορεία με όλα αυτά, ήταν οι Έλληνες μαχητές, οι οποίοι τίμησαν την στολή τους και απέδειξαν ότι το DNA της φυλής τους κυλάει ακόμα στο αίμα τους. Πολέμησαν στην Κύπρο ενάντια στους πάνοπλους εισβολείς, τους Τούρκους, που είναι ο λαός της οργής του Θεού όπως είπε ο Λούθηρος, και έπεσαν εκεί, «τοις ‘κείνων ρήμασι πειθόμενοι». 43 χρόνια μετά, η Ελλαδική Πολιτεία εξακολουθεί να αγνοεί επιδεικτικά την πιο λαμπρή Ιστορία των νεωτέρων ετών, που έχει υποχρέωση να καταγράψει. Ευτυχώς, ο συγγραφέας, με προσωπική του έρευνα, ήρθε να καταγράψει την Ιστορία αυτή από την αρχή. Στο υπό παρουσίαση βιβλίο, καταγράφει τις προσωπικές μάχες 25 επιλεγέντων Ελλαδιτών ηρώων, αναφέροντας τον τόπο καταγωγή τους και παραθέτοντας τα γεγονότα της δικής τους θυσίας.

Ακολούθησε η Κλαίρη Αβραμίδου, μέλος του Συλλόγου «Βετεράνοι της 35ης Μοίρας Καταδρομών» και κόρη του - αειμνήστου πλέον - ταγματάρχη (ΠΖ) Άγγελου Αβραμίδη, υποδιοικητή της Α’ Μοίρας Καταδρομών, η οποία στάλθηκε στο νησί με την γνωστή «Αποστολή Νίκη». Μετά το τέλος του πολέμου, ανώτατος αξιωματικός είπε στον πατέρα της: «Η 35η Μοίρα Καταδρομών στάλθηκε στην Κύπρο, δίνοντας ένα άλλοθι στην τότε εξουσία, απλά για να πεθάνει, και η «Πατρίδα» δεν τους συγχώρησε το ότι γύρισαν πίσω». Όταν τα αεροπλάνα της Α’ Μοίρας κινήθηκαν από την Σούδα προς την Κύπρο, δέχθηκαν στην διαδρομή φίλια και εχθρικά πυρά, με αποτέλεσμα, όταν έφθασαν εκεί, να έχουν ήδη υποστεί σημαντικές απώλειες. Οι καταδρομείς που παρέμειναν να πολεμήσουν στην Κύπρο, ήταν εκείνοι που ξεκίνησαν να κάνουν τα οχυρωματικά έργα στο όρος Τρόοδος, ώστε να αποτελέσουν την πρώτη εφεδρεία, σε περίπτωση που θα υπήρχε 3η φάση εμπλοκής, ώστε να μπορέσουν να πάνε ανενόχλητοι στην Πάφο. Ο Κώστας Δημητριάδης, με τα 3 βιβλία του κατέγραψε τον πόλεμο που για κάποιους δεν έγινε ποτέ, τον ανασυνέθεσε λιθαράκι-λιθαράκι και εκπροσώπησε την Ελλαδική Πολιτεία, η οποία υπήρξε απούσα, ανέφερε όλα τα ονόματα αυτών που πολέμησαν και απέκρουσε πάρα πολλές επιθέσεις εναντίον του, από αυτούς που δεν πολέμησαν.

Ο λόγος δόθηκε στην συνέχεια στον Κώστα Δημητριάδη, ο οποίος άρχισε την ομιλία του, αναφερόμενος στις δυσκολίες που συνάντησε, στο διάστημα που προσπαθούσε να εκδώσει το πρώτο του βιβλίο «Κύπρος 1974 - Η μεγάλη προδοσία» λόγω της άρνησης των εκδοτών στους οποίους είχε απευθυνθεί να το εκδώσουν, ώσπου συνάντησε τον Ιωάννη Γιαννάκενα, ο οποίος δέχθηκε. Ο κ. Γιαννάκενας τον στήριξε και στις επόμενες εκδόσεις αυτού του βιβλίου, με το οποίο ο κ. Δημητριάδης δημιούργησε μία καλά στοιχειοθετημένη βάση δεδομένων για τον ιστορικό του μέλλοντος, παρά την πολεμική που δέχθηκε όλα αυτά τα χρόνια από διαφόρους.

Και ο κ. Δημητριάδης συνέχισε ως εξής: «Στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1974 συνέβησαν τρία τινά: Ανδρεία - Προδοσία - Ανικανότητα. Ανίκανοι και οι απόλεμοι στρατιωτικοί έφθασαν κατόπιν σε υψηλά αξιώματα, ενώ αυτοί που πολέμησαν, αποστρατεύτηκαν. Στο δεύτερο βιβλίο, δέχθηκα επιθέσεις από ανθρώπους που είχαν γράψει κάτι παρόμοιο και, εσφαλμένα, θεώρησαν την δουλειά μου σαν κάτι το ανταγωνιστικό. Αυτό που έγινε τότε ήταν ότι 318 νέα παιδιά της Ελλάδος βρέθηκαν στην Κύπρο, και αφέθηκαν σε ένα επίπεδο χώρο, που ήταν το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, μέσα σε ορύγματα που είχαν δημιουργήσει οι βόμβες των Τούρκων, να αντιμετωπίσουν 6.900 Τούρκους (αναλογία 1 προς 22). Και όμως, τα παιδιά αυτά κράτησαν 60 ώρες, κάτι που δεν το περίμενε κανένας και για αυτό. Στην Βρετανική Στρατιωτική Ακαδημία η μάχη διδάσκεται ως η πιο άνιση μάχη των τελευταίων χρόνων (άσχετο αν δεν διδάσκεται στις ελληνικές στρατιωτικές σχολές). Η επίσημη δικαιολογία της πτώσης του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ ήταν η δυσαναλογία των αντιμαχόμενων δυνάμεων. Η πραγματικότητα, όμως ήταν ότι κάποιο αόρατο χέρι σταμάτησε τις ενισχύσεις που πήγαιναν προς τους ΕΛΔΥΚάριους και τις βολές του Ελληνικού Πυροβολικού της Μοίρας 182, πράγμα που επέτρεψε στους Τούρκους να προελάσουν. Αν αυτό δεν ήταν προδοσία, τότε τι ήταν;

Μετά αποφασίσαμε με τον κ. Γιαννάκενα να κάνουμε ένα βιβλίο-λεύκωμα, για τους ήρωες εκ μητροπολιτικής Ελλάδος στρατιωτικούς που πραγματικά τίμησαν και την στολή τους και τον Ελληνισμό εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 1974 στην μαρτυρική Κύπρο. Σημειωτέον ότι σκοπίμως διαδίδεται μετ’ επιτάσεως ότι «οι καλαμαράδες δεν πολέμησαν στην Κύπρο», με σκοπό να δημιουργηθεί βαρύ κλίμα στις ελληνοκυπριακές σχέσεις. Σήμερα ζούμε δύσκολες μέρες αφελληνισμού, εποικισμού, φτωχοποίησης, καταβαράθρωσης των αξιών, του πατριωτισμού και του ανδρισμού. Με το βιβλίο μου αυτό υπενθυμίζω ότι πάντοτε ήταν οι λίγοι που έκαναν την διαφορά. Οι πολλοί ήταν αυτοί που βολευόντουσαν μετά. Έτσι έγινε και στην Κύπρο: Καλλιεργείται μία απαξίωση, που φτάνει και στην άρνηση του γεγονότος ότι Ελλαδίτες αξιωματικοί πολέμησαν και έπεσαν στην Κύπρο, αλλά το λεύκωμα τους διαψεύδει με στοιχεία. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να τιμηθούν και όσο η (επίσημη) πατρίδα δεν τους τιμά, θα το κάνουμε εμείς, γιατί πατρίδα είμαστε όλοι εμείς. Όσο τους μνημονεύουμε αυτοί δεν θα πεθάνουν και εμείς θα δημιουργούμε μία παρακαταθήκη για το μέλλον, γιατί όλο και κάποιοι νέοι θα επηρεασθούν από αυτούς θετικά και ίσως θελήσουν να τους μιμηθούν.

Αφιερώνω αυτό το βιβλίο στον πατέρα μου (τον κήδεψα σαν σήμερα), ο οποίος το 1974 σε ηλικία 37 ετών επέμενε να τον επιστρατεύσουν για πάει να πολεμήσει στην Κύπρο, αλλά δεν του το επέτρεψαν γιατί είχε λευκό απολυτήριο, Όμως πρώτιστα το αφιερώνω σε όλους αυτούς που φύλαξαν τις νεώτερες Θερμοπύλες του Ελληνισμού, που ήταν η Κύπρος. Σας ευχαριστώ πολύ».

Ακολούθησε διάλογος με το κοινό. Ο συγγραφέα απάντησε μαζί με τον συντονιστή σε ενδιαφέρουσες ερωτήσεις που του τέθηκαν στην συζήτηση. Είχαμε την χαρά και την τιμή να έχουμε μαζί μας αρκετούς συγγενείς και απογόνους στρατιωτικών που έπεσαν ηρωικά ή αγνοούνται στην Κύπρο το 1974, τιμώντας πραγματικά την στολή τους, όπως και μερικούς απ’ αυτούς που πολέμησαν με την ελληνική στολή τον Τούρκο εισβολέα.

Μνημονευόμενοι εκ μητροπολιτικής Ελλάδος στρατιωτικοί (η επιλογή έγινε με αποκλειστική ευθύνη του συγγραφέα)

• Κατούντας Νικόλαος, Λοχαγός ΚΔ, 33η ΜΚ (αγνοούμενος)
• Σταυριανάκος Σωτήριος, Λοχαγός ΜΧ, ΕΛΔΥΚ (πεσών)
• Χατζηδάκης Εμμανουήλ, Αντισυνταγματάρχης ΠΒ, 173η ΜΑ/ΤΠ (πεσών)
• Καλμπουρτζής Στυλιανός, Αντισυνταγματάρχης ΠΒ, 181η ΜΠΠ (πεσών)
• Τσομάκης Ελευθέριος, Υποπλοίαρχος, Ναυτική Διοίκηση Κερύνειας (πεσών, η σορός του δεν βρέθηκε)
• Μουζάκης Ανδρέας, Αντισυνταγματάρχης ΠΖ, 1η ΑΤΔ (πεσών)
• Μπιτσάκης Σταύρος, Ανθυπολοχαγός ΠΖ, 256η ΤΠ (πεσών, η σορός του δεν αποδόθηκε)
• Κουρούπης Παύλος, Αντισυνταγματάρχης ΠΖ, 251η ΤΠ (αγνοούμενος)
• Τσιάκκας Κωνσταντίνος, Ταγματάρχης ΠΖ, 3η ΑΤΔ (αγνοούμενος)
• Κατσάνης Γεώργιος, Ταγματάρχης ΚΔ, 33η ΜΚ (πεσών, η σορός του δεν αποδόθηκε)
• Τσιώνος Σωτήριος, Υπολοχαγός ΠΖ, ΕΛΔΥΚ, (θανάσιμα τραυματισθείς, πεσών)
• Φωτόπουλος Αθανάσιος, Αρχιλοχίας ΤΘ, 23η ΕΜΑ (πεσών)
• Φώτης Χρήστος, Αντισυνταγματάρχης ΠΖ, Διοικητής 321ου ΤΕ (πεσών)
• Σταμπούλης Βασίλειος, Λοχαγός ΠΖ, ΕΛΔΥΚ (πεσών)
• Χωλίδης Χαράλαμπος, Ταγματάρχης ΚΔ, 31η ΜΚ (πεσών)
• Ρόκκας Θεόδωρος, Λοχαγός ΚΔ, 32η ΜΚ (πεσών)
• Τσουκνίδας Δημήτριος, Υπολοχαγός ΠΖ, 281 ΤΠ (αγνοούμενος)
• Μπούτος Γεώργιος, Αντισυνταγματάρχης ΠΖ, 286 ΜΤΠ (θανάσιμα τραυματισθείς, πεσών)
• Παπαλαμπρίδης Γεώργιος, Ανθυπολοχαγός ΠΖ, 399 ΤΠ (αγνοούμενος)
• Χατζηαυγουστίδης Αναστάσιος, Λοχαγός 226 ΤΠ (αγνοούμενος)
• Κέντρας Κωνσταντίνος, Ανθυπασπιστής ΠΖ, ΕΛΔΥΚ (αγνοούμενος)
• Παπαλάμπρου Βασίλειος, Ανθυπασπιστής ΠΖ, ΕΛΔΥΚ (πεσών, προσφάτως ταυτοποιηθείς με την μέθοδο του DNA)
• Κόκκας Κωνσταντίνος, Αρχιλοχίας ΠΖ, ΕΛΔΥΚ (αγνοούμενος)
• Σιμιτάς Δημήτριος, Στρατιώτης ΠΖ, ΕΛΔΥΚ (πεσών)
• Κρατημένος Αναστάσιος, Στρατιώτης ΕΜ, ΕΛΔΥΚ (πεσών)
• Λούρμπας Δημήτριος, Δεκανέας ΠΖ, ΕΛΔΥΚ (αγνοούμενος)