Η αντίδραση από το μέλλον

Λίγο μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ ο John Lydon, γνωστός στην μουσική σκηνή ως Johny Rotten, τραγουδιστής των Sex Pistols, δήλωσε ότι ήταν χαρούμενος για το Brexit και την εκλογή του Αμερικανού προέδρου, διότι αυτά εκπροσωπούν το σήκωμα του μεσαίου δακτύλου στην παλιά πολιτική ελίτ. Λίγο καιρό αργότερα ο Paul Joseph Watson, γνωστός συντηρητικός youtuber, είπε πάνω κάτω το ίδιο, ισχυριζόμενος ότι ο συντηρητισμός είναι η νέα «αντικουλτούρα».

Παρότι καταλαβαίνει κανείς ότι οι συγκεκριμένες εκφράσεις αποτελούν σχήματα λόγου και υπερβολές, είναι σαφές ότι στην εποχή της επιβαλλόμενης πολιτικής ορθότητας και της διαστρέβλωσης όρων, εννοιών και θεσμών η ξεκάθαρη συντηρητική αντίληψη των πραγμάτων, η αντιδραστική, εάν προτιμάτε, αποτελεί μια επαναστατική πράξη. Σε αυτό το δεδομένο θα πρέπει να προσθέσουμε τις έρευνες που αποτυπώνουν την Generation Z, τους σημερινούς δηλαδή εφήβους, που γεννήθηκαν μετά το 2000, ως την πιο κοινωνικά συντηρητική γενιά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, σύμφωνα τουλάχιστον με έρευνα που δημοσίευσε η Daily Mail.

Συγκεκριμένα, οι έφηβοι που πήραν μέρος στην έρευνα είχαν πιο συντηρητικές απόψεις σε θέματα όπως ο γάμος των ομοφυλοφίλων, τα ναρκωτικά, τα δικαιώματα των διεμφυλικών και λοιπά σχετικά απ' ό,τι οι γονείς τους ή οι προηγούμενες γενιές εφήβων. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι το 59% των εφήβων είχε συντηρητικές απόψεις, σε σχέση με το 85% των φιλελεύθερων απόψεων της προηγούμενης γενιάς (Generation X). Ενώ το 14% είχε «αρκετά συντηρητικές» απόψεις σε σχέση με το 2% της Generation X.

Ιδιαίτερα όμως σημαντικό είναι και το μέρος της έρευνας που έδειξε ότι οι έφηβοι που μεγάλωσαν μέσα στην οικονομική κρίση είχαν και μια εντελώς διαφορετική οικονομική θεώρηση απ' ό,τι οι προηγούμενες γενιές εφήβων. Συγκεκριμένα, ήταν υπέρ της αποταμίευσης, όταν η γενιά των γονέων τους ήταν της άποψης ότι «τα λεφτά υπάρχουν για να ξοδεύονται». Χαρακτηριστικό είναι ότι, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Νewsweek, το 12% των εφήβων στις ΗΠΑ ήδη αποταμιεύει λεφτά για την σύνταξή του.

Εάν σε όλα αυτά τα δεδομένα προσθέσει κανείς και τις πολιτικές αναταράξεις σε ολόκληρη την Δύση, θα έρθει μπροστά σε μια εικόνα εντελώς διαφορετική από αυτή που προωθεί το κυρίαρχο στην χώρα μας φιλελεύθερο και αριστερίστικο αφήγημα περί της «ασταμάτητης πορείας» αυτού που αποκαλείται «προοδευτισμός».

Το μέλλον, έχουμε ξαναγράψει, δεν μπορεί να σχεδιαστεί μέσα στα γραφεία διορισμένων από μια «μαφία» καθηγητών πανεπιστημίου. Δεν μπορεί να επιβληθεί από τους Καρανίκες της κυβέρνησης. Ο συντηρητισμός είναι αντίδραση που έρχεται όχι από το παρελθόν, αλλά από το μέλλον. Το οποίο μέλλον, για να μπορέσει να ορθοποδήσει, σταματά να ψάχνει στις θεωρητικές κατασκευές των μαρξιστών και ψηλαφεί τις επιβεβαιωμένες από την ιστορική εμπειρία χιλιάδων ετών συνταγές της παράδοσης.