Δυσφορία, παρατήρηση και άλλα κούφια λόγια

«Ξεκάθαρη και σοβαρή παρατήρηση» μας πληροφόρησε ο Γιώργος Κατρούγκαλος ότι έγινε από τον ΣΥΡΙΖΑ στον βουλευτή Χουσεΐν Ζεϊμπέκ για τις δηλώσεις του περί «τουρκικής» μειονότητας, αλλά και για το γεγονός ότι απευθύνθηκε σε τουρκικό κανάλι για να παραπονεθεί ότι κάποιος τον απείλησε. Είχε προλάβει φυσικά πρώτα να μιλήσει για «τουρκική μειονότητα» στην Θράκη. Αντίστοιχα, από το ΚΙΝΑΛ πριν λίγες ημέρες διέρρεαν την «δυσφορία» τους για τον έτερο μουσουλμάνο βουλευτή Μπουρχάν, ο οποίος είχε και αυτός κάνει λόγο για τουρκική μειονότητα και είχε εκφράσει την στήριξή του στον ψευδομουφτή. Τον κάλεσαν λέει και για εξηγήσεις.

Όχι κύριοι. Δυσφορία είχα εγώ ένα βράδυ των διακοπών μου, όταν έφαγα παραπάνω γουρουνοπούλα από όσο έπρεπε. Παρατήρηση έκανα σε ένα από τα παιδιά μου, επειδή δεν συμπεριφέρθηκε σωστά. Όταν χρησιμοποιούνται τέτοιου είδους όροι, προκειμένου να αντιμετωπισθούν συμπεριφορές με άμεσο αντίκτυπο στην εθνική μας ασφάλεια, το μόνο που γίνεται σαφές είναι η διακομματική κοροϊδία.

Δεν μπορεί κόμματα τα οποία βρίσκονται μεν στην αντιπολίτευση αλλά θέλουν αύριο – ή έστω μεθαύριο – να διαδραματίσουν κεντρικό ρόλο στην χώρα να αντιμετωπίζουν ως «πλημμελήματα» τέτοιου είδους κινήσεις, που γίνονται σε αγαστή συνεργασία με το ολοφάνερα εχθρικό προς την χώρα μας καθεστώς Ερντογάν. Δεν μπορεί στο όνομα κάποιων χιλιάδων ψήφων, αυτών που ανήκουν στους ελεγχόμενους από το προξενείο, να θυσιάζεται η ενότητα που πρέπει να επιδεικνύει η ελληνική πολιτική σκηνή στο σύνολό της έναντι της Τουρκίας.

Εάν δεν υπάρξει κοινή, ταυτόσημη, στάση των ελληνικών κομμάτων έναντι αυτών που επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν το βήμα που τους δίνεται για να προωθήσουν την αναθεωρητική ατζέντα της Τουρκίας τα πράγματα δεν θα έχουν καλή κατάληξη. Είναι καιρός τα ελληνικά κόμματα, όσα τουλάχιστον δεν κινούνται στο περιθώριο της Άκρας Αριστεράς, να κάτσουν κάτω και να συμφωνήσουν μεταξύ τους στο πώς ακριβώς θα αντιμετωπίζουν τον μηχανισμό αυτό του προξενείου της Θράκης που εδώ και καιρό προσπαθεί να ανακινήσει θέματα.

Ας συμφωνήσουν ότι κάθε φορά που ένας βουλευτής ή έστω μέλος τους θα κάνει τέτοιες αναφορές θα διαγράφεται άμεσα. Είναι άραγε τόσο δύσκολο; Θα έχει τόσο μεγάλο κόστος στους μηχανισμούς τους; Υπάρχει άραγε κόστος που δεν θα μπορέσουν να σηκώσουν προκειμένου να διασφαλίσουν ότι δεν θα γίνουν «συμπαίκτες» του τουρκικού προξενείου;

Διότι εάν δεν το κάνουν, εάν συνεχίσουν έναν διαγκωνισμό για το ποιος θα το προσεγγίσει εγγύτερα, για να αποσπάσει κάποια μικροκομματικά οφέλη, δεν θα μπορέσουν ποτέ να πείσουν περί της «κοινής στάσης» τους στα εθνικά μας ζητήματα.