Ο Θεός της Ελλάδας μας δίνει ευκαιρίες, θα τις αρπάξουμε;

Το βράδυ της Τετάρτης 2/3 στην διαδικτυακή εκπομπή «Right to the Bone», μιλούσαμε με τον καθηγητή Γ. Φίλη για τα της Ουκρανίας και κάποια στιγμή η κουβέντα ήλθε στο ζήτημα της ενεργειακής κρίσης και του περίφημου αγωγού East Med, για τον οποίο τόσα πολλά έχουν γραφεί το τελευταίο διάστημα. Ο καθηγητής το μοναδικό που είχε να πει ήταν ότι με δεδομένα τα όσα συμβαίνουν με την Ρωσία όλοι οι «εναλλακτικοί αγωγοί» θα πρέπει με βάση την κοινή λογική να δημιουργηθούν, συμπληρώνοντας ότι «ο Θεός της Ελλάδας μας δίνει την ευκαιρία να προχωρήσουμε».

Δεν μπορώ να διαφωνήσω στο παραμικρό με τα όσα άκουσα. Είναι σαφές ότι με δεδομένες τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας και τις αναμενόμενες ρωσικές απαντήσεις, τα δεδομένα που μέχρι σήμερα χρησιμοποιούσαν όσοι δεν ήθελαν ο αγωγός να δημιουργηθεί έχουν αλλάξει. Ακούγαμε ότι ο αγωγός δεν είναι οικονομικά συμφέρων και γι’ αυτό δεν μπορεί να γίνει. Με τις τιμές να τραβάνε την ανηφόρα όμως και την ενεργειακή αστάθεια να μοιάζει δεδομένη για την επόμενη δεκαετία, προφανώς αυτό έχει αλλάξει.

Το πραγματικό ερώτημα τώρα είναι εάν έχουμε μια κυβέρνηση που θα αρπάξει την ευκαιρία που ο «Θεός της Ελλάδας» δίνει στην χώρα μας από τα μαλλιά και θα προχωρήσει με γοργά βήματα ή θα παραμείνει κολλημένη στις χίμαιρες της «πράσινης ανάπτυξης» και της αποστασιοποίησης από τα ορυκτά καύσιμα. Εάν θα επιδιώξει την μετατροπή της χώρας μας σε ενεργειακό κόμβο ή θα παραμείνουμε πελάτες των αζερο-τουρκικών συμφερόντων και εξαρτώμενοι της καλής θέλησης της Άγκυρας να μην κλείσει την στρόφιγγα του ΤΑΠ.

Πολύ δε περισσότερο όμως, η ευκαιρία αφορά πέραν του East Med και την ευκαιρία που δίνεται στην χώρα μας να κάνει στροφή 180 μοιρών στην ακατανόητη απόφασή της να μην εξορύξει τους φυσικούς πόρους της ΑΟΖ μας. Δεν γνωρίζω εάν η ακατανόητη εμμονή των πολιτικών ελίτ της χώρας μας στην «κλιματική αλλαγή» και την «πράσινη ανάπτυξη» συνδέεται με κάποιου είδους σύνδεση με συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτού του είδους οι προβληματισμοί στο άμεσο μέλλον θα καταστούν σχεδόν αδιάφοροι, ειδικά αφού η γερμανική επιρροή στην Ευρώπη δείχνει να φθίνει.

Το τέλος της Ιστορίας που κάποιοι πίστευαν ότι θα ερχόταν, δέσμιοι της γραμμικής αντίληψης του ιστορικού υλισμού δεν ήλθε ποτέ. Αντιθέτως, η Ιστορία επαναδιατυπώνει με πραγματικούς όρους τις απαιτήσεις της, διαρρηγνύοντας τις όποιες ψευδαισθήσεις πολιτών και ηγεσίας. Μας βάζει σε κινδύνους, αλλά προσφέρει και ευκαιρίες. Το πώς θα επιλέξουμε να κινηθούμε είναι στο δικό μας χέρι.