Εκδήλωση για τον Κίτσο Μαλτέζο στον Σύνδεσμο Μαχητών και Φίλων της «Χ»

Την Κυριακή 7 Φεβρουαρίου, στις 11.30 π.μ. πραγματοποιήθηκε στα γραφεία του Συνδέσμου Μαχητών και Φίλων της «Χ» εκδήλωση προς τιμή του αγωνιστή φοιτητή Κίτσου Μαλτέζου (τελευταίου απογόνου του στρατηγού Μακρυγιάννη), ο οποίος δολοφονήθηκε άνανδρα από την ΟΠΛΑ του ΚΚΕ την 1η Φεβρουαρίου 1944. Ομιλητής ήταν ο δικηγόρος και συγγραφέας Πέτρος Μακρής-Στάικος.

Ο πρόεδρος του Συνδέσμου Μαχητών και Φίλων της «Χ» Ιωάννης Γιαννάκενας απηύθυνε ένα σύντομο χαιρετισμό στους παρευρισκομένους και παρουσίασε τον ομιλητή Πέτρο Μακρή-Στάικο, ο οποίος κυκλοφόρησε το 2000, το βιβλίο του για τον Κίτσο Μαλτέζο. Ο κ. Στάικος ερεύνησε πολλά αρχεία σε βάθος και αποκάλυψε πολλές πτυχές της περιόδου 1941–44. Επιπλέον ερεύνησε εξονυχιστικά το θέμα της Κατοχής από τα βρετανικά αρχεία. Ξεκίνησε την δικηγορική του καριέρα, στην αρχή κοντά στον Αλέξανδρο Λυκουρέζο και αργότερα συνέχισε μόνος του.

Στην συνέχεια, ο λόγος δόθηκε στον Πέτρο Μακρή-Στάικο, ο οποίος είπε ότι ο αδελφός της μητέρα του και θείος του, Διονύσιος Στεφάνου, υπήρξε μέλος της οργάνωσης «Χ» και ήταν γραμμένος στον κατάλογο του Γρίβα. Δυστυχώς, ο θείος του πέθανε νέος σχετικά, χωρίς ο μικρός τότε Πέτρος να συλλέξει κάποιες προσωπικές πληροφορίες από αυτόν.

Όταν ο Κίτσος Μαλτέζος ήταν εν ζωή, στην γνωστή εφημερίδα «Εστία» υπήρχαν 2 ιδιοκτήτες, ο Αχιλλέας Κύρου και ο Κύρος Κύρου. Ο καθένας είχε και από έναν γιο, με το όνομα Άδωνις. Ο Άδωνις, γιος του Κύρου Κύρου, ζει ακόμα και είναι φίλος φίλτατος. Ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Κίτσου Μαλτέζου, Άδωνις, γιος του Αχιλλέα Κύρου, μετά την δολοφονία, έφυγε με το πλοίο Mataroa και πήγε το Παρίσι. Εκεί γύρισε και το περίφημο «Μπλόκο της Κοκκινιάς», για το οποίο βραβεύτηκε. Ήλθε στην Ελλάδα, αφού είχε παραγραφεί το αδίκημα για τον φόνο του Κίτσου Μαλτέζου. Πέθανε στο Παρίσι στις 14/11/1985.

Κάποια στιγμή, ο εξάδελφός του Άδωνις Κύρου του Κύρου, πήγε στο Παρίσι, προκειμένου να του αποσπάσει πληροφορίες για τον θάνατο του Κίτσου Μαλτέζου. Η αλήθεια ήταν ότι υπεύθυνος για την οργάνωση ΟΠΛΑ στην Πλάκα ήταν ο Άδωνις Αχ. Κύρου, ο οποίος και οργάνωσε την δολοφονία του Κίτσου Μαλτέζου. Αυτός προσέλαβε και τους εκτελεστές αδελφούς Κουρουνιώτη και παρακολούθησε και την δολοφονία από το απέναντι πεζοδρόμιο. Μετά, τον έναν από τους αδελφούς Κουρουνιώτη και τους δύο μικρούς, τον Αντωνόπουλο και έναν άλλον, τους φυγάδευσε σε στενά της Πλάκας και τους έδωσε καταφύγιο σε μία μαιευτική κλινική στην γωνία των οδών Κυδαθηναίων και Αγγέλου Γέροντα (το κτίριο υπάρχει ακόμα). Η κλινική ανήκε σε κάποιον Νικολακόπουλο, μαιευτήρα, ο οποίος φέρεται ότι κατά τα Δεκεμβριανά ήταν ταγματάρχης του εφεδρικού ΕΛΑΣ, η δε αδελφή του ανήκε στην ΟΠΛΑ. Εκεί παρέμειναν οι δολοφόνοι, μέχρι να ηρεμήσουν λίγο τα πράγματα, και ύστερα τους βοήθησε να ξεφύγουν και να εξαφανιστούν.

Κατά σύμπτωση, στην ίδια αυτή κλινική, στην διάρκεια των Δεκεμβριανών, όταν κατελήφθη το 2ο Αστυνομικό Τμήμα της Πλάκας, ο διοικητής, ο υποδιοικητής, άλλοι αξιωματικοί και μερικοί αστυφύλακες οδηγήθηκαν στην ίδια αυτή κλινική, όπου παρέμειναν για ένα διάστημα υπό κράτηση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ, και μετά οδηγήθηκαν στο Μαρκόπουλο, όπου και εσφαγιάσθησαν.

Μετά το 1974, και με την νομιμοποίηση του ΚΚΕ από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον πρεσβύτερο, δημιουργήθηκε έντονη δυσαρέσκεια μεταξύ των οπαδών της Δεξιάς. Εκ των υστέρων, η νομιμοποίηση φαίνεται να είναι μία σωστή κίνηση, γιατί θα δυνάμωνε το ΚΚΕ, αν παρέμενε στην παρανομία, λαμβανομένων υπόψη των επικρατούντων «φιλειρηνικών» κινημάτων της εποχής, που χρηματοδοτούσε KGB. Όμως, αυτή η νομιμοποίηση είχε και ένα κόστος: το ΚΚΕ, πιστό στην συμφωνία που υπέγραψε παλαιότερα για να γίνει μέλος της Comintern, γνωστής και ως Τρίτης Κομμουνιστικής Διεθνούς, δεν αναγνωρίζει το κοινοβουλευτικό πολίτευμα, και ας είναι ήδη μέσα στην Βουλή ως κόμμα. Αυτό, σε άλλο ευρωπαϊκό κράτος θα είχε ενεργοποιήσει το Συνταγματικό Δικαστήριο, το οποίο θα το έθετε εκτός Βουλής, αλλά, με παρέμβαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αυτό δεν έγινε και στην Ελλάδα, ουδέποτε ιδρύθηκε Συνταγματικό Δικαστήριο, μέχρι σήμερα.

Η προσπάθεια για εθνική ενότητα, που ήταν και το ζητούμενο τότε, έπεσε στο κενό, γιατί όλα τα παρακλάδια της Αριστεράς δεν πιστεύουν στην δημοκρατία. Ακολούθησε μία πλημμυρίδα αριστερών ιστορικών βιβλίων για την εποχή, με ψευδή στοιχεία, χωρίς να υπάρξει αντίδραση από την «άλλη πλευρά» (δηλ. την Δεξιά), που αδρανούσε και περιοριζόταν στην νομή της εξουσίας. Υπάρχουν και τα «κλειστά αρχεία», που δεν ανοίγουν, για να μην αποκαλυφθεί η αλήθεια και διευκολυνθεί η κυκλοφορία των ψεύδους, το οποίο έτσι γίνεται και πιστευτό. Το βιβλίο για τον Κίτσο Μαλτέζο από τον Πέτρο Μακρή-Στάικο ήταν μία πρώτη πράξη αντίστασης σε αυτήν την κατάσταση. Το 2000 που κυκλοφόρησε δεν υπήρχε κάτι ανάλογο.

O κ. Στάϊκος έχει γράψει ότι δεν είναι αλήθεια ότι το 1989, επί συγκυβερνήσεως, όλοι οι φάκελοι με τα κοινωνικά φρονήματα καταστράφηκαν στην υψικάμινο της Χαλυβουργικής, όπου στην πραγματικότητα κάηκαν κάποιες παλιές δικογραφίες. Μέχρι το 2000, που βγήκε το βιβλίο για τον Μαλτέζο, όλοι αυτοί οι φάκελοι ήταν στην ΓΑΔΑ, και τους είδε ο ίδιος ο κ. Στάικος. Αυτά τα γράφει και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του.

Κάποιος είχε γράψει ότι ο Κουρουνιώτης, ο δολοφόνος του Μαλτέζου, υπήρξε κρατούμενος στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου και από εκεί οδηγήθηκε στην εκτέλεση. Ο συγγραφέας θέλησε να το ψάξει και τελικά βρήκε τον φάκελλο του Κουρουνιώτη στην ΓΑΔΑ. Στον φάκελλό του υπήρχε η έκθεση του Διοικητή του Μηχανοκίνητου Τμήματος, Νίκου Μπουραντά, ό οποίος τον ανέκρινε προσωπικώς και απεκάλυψε το όνομα Άδωνι Κύρου. Οι Γερμανοί έσπευσαν να του αφαιρέσουν τον φάκελλο, πήραν και τον Κουρουνιώτη και αργότερα τον σκότωσαν ως όμηρο, για να του κλείσουν το στόμα. Γενικά, ο κ. Στάικος θέλησε να βρει κάποια στοιχεία από τους φακέλους αυτούς, ήλθε σε επαφή με υψηλώς ιστάμενα πρόσωπα, αλλά συνάντησε κλειστά στόματα και κλειστές πόρτες.

Σε ερώτηση του κοινού, ο κ. Στάικος είπε ότι επέλεξε να γράψει για τον Κίτσο Μαλτέζο, βασικά για να αφήσει ένα έργο για την υστεροφημία του, σημειωτέον ότι ο πατέρας του ήταν παιδικός φίλος και συμμαθητής του Κίτσου Μαλτέζου. Ρώτησε την Πανδώρα Παπαδάτου-Τσαλδάρη, γυναίκα του Αθανασίου Τσαλδάρη, και αυτή του είπε ότι ο πατέρας του κ. Στάικου ήταν ένας από τους λίγους ανθρώπους που εμπιστευόταν ο Κίτσος. Ψάχνοντας τους φακέλους του πατέρα του, μετά τον θάνατό του, βρήκε ένα ποίημα του πατέρα του, πολύ θλιμμένο για κάποιον (ανώνυμο) φίλο του, που, σύμφωνα με πληροφορία της μητέρας του, πρέπει να ήταν ο Κίτσο Μαλτέζο.

Επίσης, ένας κοινός φίλος του πατέρα του και του Κίτσου Μαλτέζου ήταν ο Θάνος Μονάς, τον οποίον γνώρισε το 1985, και του μίλησε για τον Μαλτέζο. Η συνάντησή τους τον έκανε να αποφασίσει να ασχοληθεί με αυτόν και ήταν πολύ τυχερός, γιατί ζούσε πολύς κόσμος ακόμα που ήξερε τον Μαλτέζου και δέχθηκε να του μιλήσει. Μάλιστα, ο ίδιος ο Γρηγόρης Φαράκος ήρθε στην παρουσίαση του βιβλίου και είπε: «Οφείλω να εκφράσω την συγνώμη της Αριστεράς, για την δολοφονία αυτού του παιδιού». Επίσης, πριν φύγει για το Παρίσι, ο ηθικός αυτουργός Άδωνις Κύρου, έπεσε θύμα απόπειρας δολοφονίας εναντίον του. Τελικά, έφυγε για το Παρίσι, εικάζεται με την άδεια του κόμματος, γιατί αυτό ήταν μία πάγια τακτική τότε.

Τον Φεβρουάριο 2014, κλιμάκιο του Δ.Σ. του Συνδέσμου Μαχητών και Φίλων της «Χ», μαζί με τον Πέτρο Μακρή-Στάικο μετέβησαν στο άγαλμα του Βύρωνος, τόπο δολοφονία του Μαλτέζου, επί τη επετείω του θανάτου του, και κατέθεσαν στεφάνι.