Φθηνή ψυχαγωγία και λύσεις εκ των έσω

Τα επανειλημμένα επεισόδια κατά τις κινητοποιήσεις των «Αγανακτισμένων» στην πλατεία Συντάγματος, στις 15/6 και στις 28/6, ωθούν την αυθόρμητη αυτή αντίδραση στον μαρασμό και την απαξίωση από τον ελληνικό λαό. Μπορεί τα ΜΜΕ και οι TV περσόνες να έκαναν τα πάντα για να γίνουν αρεστές, σε μία προσπάθεια να βγάλουν την ουρά τους απ' έξω, αποκαλώντας τους ταραξίες προβοκάτορες και παρακρατικούς και αναδεικνύοντας για άλλη μια φορά την αστυνομία σε αποδιοπομπαίο τράγο, όμως η πλατεία συρρικνούται και αλλάζει χρώμα.

Τι κι αν η γαλανόλευκη κυριάρχησε στις κυριακάτικες διαδηλώσεις τις πρώτες τρεις εβδομάδες; Τι κι αν ελπίσαμε ότι κάτι νέο και διαφορετικό γεννιέται. Εν τέλει, τίποτε δεν γίνεται από μόνο του και ήμαστε αφελείς που το πιστεύαμε. Αφελείς και τεμπέληδες ίσως. Η «Ελευθεροτυπία» στο «Έψιλον» προ δύο εβδομάδων ανησυχούσε ότι η έντονη παρουσία της γαλανόλευκης ωθεί το κίνημα των αγανακτισμένων να πάρει άλλον χαρακτήρα από τον ταξικό της Ισπανίας και να «διολισθήσει» στον εθνικισμό.

Η επιθυμία ωστόσο, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των άλλων αριστερών γκρουπούσκουλων που εφηύραν την «Άμεση Δημοκρατία», να αναδείξουν την εθνική αγανάκτηση σε ταξική αντίδραση, κατά τα πρότυπα της Plaza del Sol, δείχνει να πραγματώνεται. Οι ελληνικές σημαίες είναι όλο και λιγότερες, με εξαίρεση τους πάγκους των αθιγγάνων που είχαν εξ' αρχής σπεύσει στο σημείο για να πουλήσουν την γαλανόλευκη. Η ποικιλομορφία της μάζας και το ετερόκλητο των συμμετεχόντων στις συνάξεις χάνεται και η ομοιογένεια του άπλυτου, του ράστα, της σαβούρας, του Τσε Γκεβάρα και του χασίς έχει αρχίσει και απλώνεται παντού. Η αισθητική της πλέμπας, με την μπίχλα συγκεντρωμένη γύρω από το συντριβάνι και τα αντίσκηνα των «εναλλακτικών» ψωνισμένων νεάντερταλ του αριστερού περιθωρίου αρχίζει να τα σκεπάζει όλα. Η δε ειλικρίνεια του αιτήματος για ισονομία και ισότητα των «αγανακτισμένων» άπλυτων υπογραμμίζεται από την όλο και μεγαλύτερη παρουσία Αφρικανών παρανόμων μικροπωλητών, που εν αντιθέσει με τους περισσοτέρους πωλητές «βρώμικων» και φθηνής μπύρας που εκδιώχθηκαν, χαίρουν μόνοι του προνομίου της οικονομικής εξαργυρώσεως της ... αγανάκτησης.

Άκουγα προχθές σε μια άλλη, μικρότερη πλατεία να φωνάζει ένας δευτεροετής φοιτητής της ΑΣΟΕΕ ότι το κίνημα αυτό δεν είναι εθνικό, αλλά ταξικό. Κι αυτό, διότι οι μόνοι που πλήττονται από το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο είναι τα χαμηλά εισοδήματα και οι μισθωτοί. Αυτό, όπως είπε, το διδάχθηκε στα δύο χρόνια που σπούδασε οικονομικά, αλλά δεν ξέρει αν θα μπορεί να συνεχίσει και του χρόνου, λόγω της ανέχειας. Μακάρι, για το καλό της χώρας, διότι εκτός από οικονομολόγος της πλατείας θα γινόταν και της πλάκας, οπότε το πιθανότερο θα ήταν μελλοντικά να διεκδικήσει κάποιο υπουργείο.

Είναι πια σαφές ότι το κοινωνικό αίτημα για αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό ήταν απλά μια αναλαμπή, τουλάχιστον στην ακτιβιστική του διάσταση, και τώρα σβήνει στα κύματα των κατάμεστων παραλιών και στα συχνά ντουζάκια που μεσολαβούν στα διαλείμματα τουρκικών και βουλγαρικών σήριαλ. Σβήνει, γιατί το οικονομικό και ταξικό για κάποιους αίτημα δεν είναι επαρκές ούτε και διάχυτο. Ο πολύς κόσμος δεν διαδήλωσε μόνο για την τσέπη του. Απλά κάποιοι θέλησαν να φανεί έτσι. Οι πολλοί ήθελαν να μιλήσουν για όλη τους την μίζερη καθημερινότητα. Για την ανισονομία, για την λαθρομετανάστευση, για την εγκληματικότητα, για την γραφειοκρατία, για την ασυδοσία των δημοσίων υπαλλήλων, για την διαφθορά για την χαμένη ποιότητα ζωής τους. Δεν τους άφησαν όμως.

Τώρα, όσος κόσμος και να μείνει στην πλατεία, οι περισσότεροι που έμειναν πίσω να κρατήσουν τις δυσώδεις «Θερμοπύλες» στα στενά των Μακντόναλντς, είναι αυτοί που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε. Είναι αυτοί που δεν έχουν να σηκωθούν νωρίς το πρωί, όχι γιατί είναι άνεργοι, αλλά επειδή το «επίδομα έγκαιρης προσέλευσης» θα το πάρουν ούτως ή άλλως, είναι αυτοί που αυτοαποκαλούνται «μη προνομιούχοι» κι ας αγωνίζονται για την διατήρηση ... των προνομίων τους. Εις βάρος των «προνομιούχων» που φορολογούνται για να μην αγγίξει κανείς τους κομματικούς στρατούς του δημοσίου. Εις βάρος όσων εργάζονται για τους «προνομιούχους» για να βρεθούν στην ανεργία και να συστρατευτούν στον αγώνα που αφορά όμως μόνο τους δημοσίους κηφίνες. Επιπλέον, κάθε δυο Έλληνες που φεύγουν από την πλατεία αντικαθίστανται από έναν λαθρομετανάστη, υποψήφιο και επίτιμο ήδη μέλος της κοινωνίας που οραματίζονται οι αγκιτάτορες του Τσίπρα και του Πέτρου Κωνσταντίνου. Τρομακτική εικόνα, αν και όχι τόσο ανησυχητική για την ώρα. Πιο πολύ μοιάζει με φθηνή ψυχαγωγία με επαναστατική διακόσμηση!

Την ώρα λοιπόν που οι βολεμένοι αριστεροί της μπίχλας επιβάλλονται στην πλατεία Συντάγματος, ο πολύς ο κόσμος κάθεται σπίτι του ή πάει διακοπές και περιμένει. Τι περιμένει; Για άλλη μια φορά περιμένει μία συστημική λύση. Και ίσως αυτή η απραγία, μετά το καπέλωμά του, να κρύβει μία υποσυνείδητη ελπίδα. Μια ελπίδα πιο βατή για την αστικοποιημένη ζωούλα του, αλλά διόλου φρούδα. Διότι, όσο κι αν η συλλογική απαξίωση των τριακοσίων έχει διεισδύσει στην συνείδηση της κοινής γνώμης, όλοι γνωρίζουμε ότι στο παραβάν κι αν δεν ψηφιστούν κάποιοι απ' τους νυν τριακοσίους, θα επιλεγούν κάποιοι άλλοι για να συμπληρωθεί ο αριθμός.

Ίσως μάλιστα και κάποιοι εχέφρονες να αντιλαμβάνονται ότι οι γενίκευση μόνο προς όφελος των υπαιτίων λειτουργεί. Κάποιοι ακόμη πιο διορατικοί βλέπουν την κυβέρνηση να κλείνει αύριο το μάτι στους συνδικαλιστές και τους λοιπούς βολεψιματίες και να τους λέει. Δώσε παράταση ζωής, διότι έρχεται η ΝΔ να σε φάει. Κι αυτοί, μαζί με όλα τους τα σόγια, θα τους την δώσουν. Πολλοί άλλοι θα επιλέξουν τις εύκολες λύσεις του Αντώνη, που ως ουραγός της Αριστεράς διαγκωνίζεται για το μερίδιό του στην διεκδίκηση του διαλυομένου πασοκικού κρατικού στρατεύματος.

Όσοι μπορούν να δουν λίγο πιο μακριά, ίσως να σκέφτονται: Μήπως η λύση είναι μπροστά μας και δεν την βλέπουμε; Μήπως η λύση κρύβεται σ' αυτούς τους τριακοσίους και όχι σε κάποιους άλλους; Και τι θα γινόταν, αν για παράδειγμα κάποιοι πιο νέοι - όχι απαραιτήτως ενός μόνον κόμματος - στρέφονταν προς τους ποιμένες των μικρών ή μεγαλυτέρων μαντριών τους και έλεγαν: Σας βαρεθήκαμε ρε καραγκιόζηδες κι εσάς και την κωλογενιά σας, που ρήμαξε την Ελλάδα. Θα πληρώσουμε κι εμείς, αλλά με τους δικούς μας όρους. Τι αποτέλεσμα θα είχε άραγε κάτι τέτοιο, αν συνέβαινε αύριο κιόλας;

Για να σχηματίσεις κοινοβουλευτική ομάδα χρειάζονται μόνο δώδεκα. Κάπως έτσι είχε ξεκινήσει ο Ανδρέας Παπανδρέου το '74 να αποδομεί το κράτος. Κάπως έτσι πρέπει το κράτος αυτό να αναδομηθεί... Έτσι ή με αίμα. Ποιος προτιμά το δεύτερο; Να βγει μπροστά και να μιλήσει για την επόμενη ημέρα.