Σε ένα περιβάλλον κοινωνικής ρευστότητας που το διαπερνά η κρίση εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους ταγούς τους, δύο πυλώνες παραμένουν σχετικά άφθαρτοι, σύμφωνα με τις δημοσκοπικές μετρήσεις: ο Στρατός και η Εκκλησία. Αντανάκλαση της βαθύτερης ανάγκης των ανθρώπων για ασφάλεια και προστασία από «έξωθεν» κινδύνους, από «τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου», ο Στρατός και η Εκκλησία αποτελούν στήριγμα, ελπίδα, παραμυθία, καταφυγή και πίστη του λαού μας.
Και η όποια παρέμβαση στον χώρο τους από θεσμικούς παράγοντες, που όμως δεν χαίρουν πλέον της λαϊκής εκτίμησης και εμπιστοσύνης μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα αλυσιδωτών κοινωνικών αντιδράσεων με άγνωστες συνέπειες. Ιδιαίτερα όταν κάποιες από τις παρεμβάσεις αυτές προκαλούν υποψίες περί ανάμειξης εξωτερικών παραγόντων που, φοβούμενοι το «ξανθόν γένος», κινούν τα πιόνια τους στην σκακιέρα για να διασφαλίσουν τα δικά τους συμφέροντα.
Άλλωστε η ταύτιση συμφέροντος και δικαιοσύνης έχει και παλαιότερα επιχειρηθεί, αν πιστέψουμε τον Θουκυδίδη: «Λακεδαιμόνιοι ων ίσμεν τα μεν ηδέα καλά νομίζουσι, τα δε συμφέροντα δίκαια». Αν και στην πραγματικότητα εκείνης της εποχής «Λακεδαιμόνιοι» ήταν οι Αθηναίοι, καθώς οι πραγματικοί Λακεδαιμόνιοι ήταν οι συκοφαντούμενοι από τον Αθηναϊκό ιμπεριαλισμό. Θα μου πείτε: τι σχέση μπορεί να έχει σήμερα ο «Αθηναϊκός ιμπεριαλισμός» με την «Αμερικανική δημοκρατία», ο φάντης με το ρετσινόλαδο; Με το ρετσινόλαδο ίσως όχι, αλλά με την ρετσινιά και τα λαδώματα ναι.
Σε κάθε περίπτωση, ο φιλόχριστος ελληνικός λαός επαγρυπνεί και ελπίζει: «Ακόμα τούτη η άνοιξη, ραγιάδες-ραγιάδες, τούτο το καλοκαίρι, όσο να 'ρθει ο Μόσκοβος, να φέρει το σεφέρι...»