Δικαιώματα à la carte

Να ξεκινήσουμε από μία παραδοχή, που για τον κοινό νου είναι μάλλον ομόφωνα αποδεκτή. Το θέαμα των εξορκισμών στην πλατεία Αριστοτέλους ήταν τουλάχιστον γελοίο και προφανέστατα οι τύποι της λεγομένης «Εκκλησίας των Εθνών» απευθύνονται σε ανόητους ή απελπισμένους ανθρώπους. Υπάρχουν όμως κάποια σημεία που προβληματίζουν, τόσο ειδικά όσο και γενικότερα.

Συγκεκριμένα, συνελήφθησαν και ασκήθηκε δίωξη εναντίον των υπευθύνων της «εκκλησίας» για παράβαση του νόμου περί θρησκευτικής ελευθερίας, πιθανότατα για προσηλυτισμό. Αυτό είναι κάτι για το οποίο προφανώς και θα αποφανθεί η Δικαιοσύνη. Ακόμη, ο αρμόδιος αντιδήμαρχος Θεσσαλονίκης δήλωσε ότι δεν παραχώρησε άδεια για την τελετή «εξορκισμού», διότι «δεν θα στήσουμε υπαίθριες εκκλησίες στις πλατείες των πόλεων», όπως είπε χαρακτηριστικά, συμπληρώνοντας ότι «η πλατεία Αριστοτέλους και οι πλατείες της Θεσσαλονίκης δεν θα καταστούν χώροι λατρείας και τελετών».

Τα παραπάνω γεννούν το ερώτημα αναφορικά με το τί θα πράξουν τόσο οι διωκτικές αρχές, όσο και ο Δήμος Θεσσαλονίκης, αν ζητηθεί λ.χ. κάποια πλατεία της πόλης για τελετές μουσουλμάνων που ζουν στην πόλη (παρανόμως οι περισσότεροι, φυσικά), όπως κατ’ επανάληψιν έχει συμβεί σε πλατείες των Αθηνών. Στην περίπτωση αυτή δεν θεωρείται πως υπάρχει προσηλυτισμός; Θα δοθεί η σχετική άδεια που πιθανότατα θα ζητηθεί;

Επίσης, έχουμε δει στα ρεπορτάζ των ειδησεογραφικών μέσων να προστατεύεται το τεκμήριο αθωότητας μέσω της αποφυγής δημοσιοποιήσεως προσωπικών δεδομένων (λ.χ. μη-γνωστοποίηση ονοματεπωνύμων, μη-προβολή του προσώπου) ανθρώπων που κατηγορούνται ακόμη και για βαρύτατα αδικήματα (βιασμοί, δολοφονίες, ληστείες, εμπόριο ναρκωτικών κ.λπ.), και μάλιστα και σε περιπτώσεις που αυτοί έχουν ομολογήσει τα εγκλήματά τους. Στην προκειμένη περίπτωση είδαμε τους συλληφθέντες «κρεμασμένους στα μανταλάκια», με τις φωτογραφίες τους, τα ονόματά τους, ακόμη και με «ζουμ» στις χειροπέδες με τις οποίες ήταν δεμένοι μεταξύ τους κατά την προσαγωγή τους στα Δικαστήρια! Γιατί άραγε αυτή η διακριτική δυσμενής μεταχείρισή τους; Θα ακολουθηθεί άραγε η ίδια πρακτική και σε άλλες περιπτώσεις εφεξής;

Για να μην μείνουμε, όμως, στις επιμέρους παραμέτρους της όλης υπόθεσης, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η ύπαρξη τέτοιων φαινομένων, όπου κάποιοι επιτήδειοι εκμεταλλεύονται είτε την αφέλεια, είτε την απελπισία συμπολιτών μας, αποτελεί κυρίως σύμπτωμα κοινωνιών σε αποσύνθεση, κοινωνιών που έχουν απωλέσει την αίσθηση της κοινότητας και της συμμετοχής σε ένα κοινά αποδεκτό σύστημα αξιών. Τέτοια φαινόμενα αναπτύχθηκαν πολύ έντονα στις χώρες τού πρώην «ανατολικού μπλοκ», όπου οι αξίες που κυριάρχησαν και επιβλήθηκαν με την εγκαθίδρυση των απάνθρωπων κομμουνιστικών καθεστώτων, κατέρρευσαν μαζί με τα ίδια, αφήνοντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό στους πολίτες τους.

Το ίδιο συμβαίνει σήμερα στην πατρίδα μας. Η ελληνική κοινωνία ακολουθεί τα βήματα διάλυσης της συνοχής της, ακολουθώντας την πεπατημένη των υπόλοιπων δυτικών κοινωνιών, που αυτοχειριάστηκαν τόσο με τη σήψη και την πνευματική παρακμή τους, όσο και με την δημογραφική τους αποσύνθεση, προϊόν της υπογεννητικότητας αλλά και της υποδοχής εκατομμυρίων αλλογενών, φορέων άλλης θρησκείας, πολιτισμικών αξιών και τρόπου ζωής. Πληροφορηθήκαμε πρόσφατα ότι η «ανεξάρτητη» Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα γνωμοδότησε ότι «λόγοι που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν την εξαίρεση από το μάθημα των Θρησκευτικών δεν είναι μόνο όσοι αναφέρονται στη θρησκευτική συνείδηση των παιδιών και των γονέων ή των κηδεμόνων τους, αλλά οποιοσδήποτε λόγος που ανάγεται σε γενικότερες κοσμοθεωρητικές αντιλήψεις», επομένως θα μπορεί να ζητήσει απαλλαγή του μαθήματος και ένας καταγεγραμμένος ως ορθόδοξος!

Είναι φανερό πια ότι ο «δικαιωματισμός» βλάπτει σοβαρά την κοινωνική συνοχή, το «ομότροπον» της συμπεριφοράς των μελών ενός έθνους και, εν κατακλείδι, το ίδιο το έθνος και την πατρίδα. Αναρωτήθηκε άραγε κανείς για το πού μπορεί να οδηγηθούμε, αν στο όνομα του «δικαιωματισμού» ζητηθεί μελλοντικά να απαλλάσσεται ένας μαθητής από την διαπαιδαγώγησή του στις δημοκρατικές αξίες και ιδανικά επειδή πιθανόν να διαφέρουν οι «κοσμοθεωρητικές αντιλήψεις» του;