Περί καταλήψεων

«Παραφέρονται εύκολα είναι ευέξαπτοι και ρέπουν στο να αφήνονται να παρασυρθούν από τον θυμό τους. Δεν έχουν την δύναμη να αντισταθούν στις παρορμήσεις τους γιατί η αγάπη τους για την τιμή τούς κάνει να μην μπορούν να ανεχθούν την περιφρόνηση, αλλά αγανακτούν όταν πιστεύουν ότι αδικούνται».
«Ρητορική», Αριστοτέλης

Φέτος ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βγει για ακόμη μία φορά στα κάγκελα για να στηρίξει τις καταλήψεις των μαθητών στα λύκεια όλης της χώρας. Στάση ακριβώς αντίθετη με τις καταλήψεις επί του τελευταίου έτους της κυβέρνησής του, όταν πολλά σχολεία σε όλη την χώρα ήταν υπό κατάληψη, ως αντίδραση στην Συμφωνία των Πρεσπών. Τότε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν φωτιά και λάβρα κατά των καταλήψεων, αναγνωρίζοντας υποκινήσεις και σχέδια αποσταθεροποίησης. Ευτυχώς σταμάτησαν πριν πουν ότι ήταν η ρωσική πρεσβεία που υποκινούσε δεκαπενταμελή συμβούλια σχολείων στην Μακεδονία, διότι λογικά κάπου εκεί ήταν το όριο τους.

Από την άλλη, η Νέα Δημοκρατία προτιμούσε τότε να σιωπά. Δεν είχε βγει να στηρίξει τις καταλήψεις, ενώ κάποια στελέχη της τις καταδίκαζαν ακόμη και τότε. Διότι ήθελαν να είναι συνεπείς στο «όχι καταλήψεις». Φέτος φυσικά σε κάθε τόνο καταδικάζει τις καταλήψεις των μαθητών και δείχνει αποφασιστικότητα για την αναπλήρωση των μαθημάτων, στο όνομα υπεράσπισης δήθεν του δικαιώματος των παιδιών στην μάθηση, αλλά στην πραγματικότητα ως αντικίνητρο στους καταληψίες.

Όμως η Νέα Δημοκρατία δεν δείχνει καμία σοβαρή διάθεση να αντιμετωπίσει το πρόβλημα στην ουσία του. Γιατί, όταν στα σχολεία τα «κοινωνικά κινήματα» αποθεώνονται, η πάλη για «κοινωνική δικαιοσύνη» γίνεται ένας ευγενής σκοπός και γενικά η νεο-αριστερή προπαγάνδα αναπαράγεται στα σχολικά βιβλία, τότε οι καταλήψεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά η φυσιολογική κατάληξη. Όταν η «πειθαρχία» έχει γίνει βρώμικη λέξη, όταν η «ανυπακοή» προωθείται ως μοντέλο, υπάρχει πρόβλημα. Όταν στα σχολεία επικρατεί ο συνδικαλιστικός μηδενισμός, και με τις «γαλάζιες» συνιστώσες του, που πλέον έχουν υιοθετήσει ακόμα και την αριστερίστικη ιδεολογία, όταν στα σχολεία επικρατεί η λογική του κατηχητήριου της Αριστεράς, τότε υπάρχει πρόβλημα.

Αυτό πρέπει να διορθώσει η κυβέρνηση, προτού αρχίσει να αποδίδει ευθύνες στους ίδιους τους μαθητές. Να κοιτάξει τα βιβλία, να κοιτάξει τι ακριβώς μαθαίνουν στους μαθητές περί πολυπολιτισμού, περί εξέλιξης της κοινωνίας. Όχι να προσπαθεί να αλλάξει τον χαρακτήρα των νέων και να μάς πείσει ότι θα είναι όλοι «αριστούχοι», «επιμελείς» και ότι άλλη εικόνα έχουν τα παιδιά του κομματικού σωλήνα. Εάν δεν συγκρουστεί με τις δράκες των αριστεριστών που έχουν εγκατασταθεί στα σχολεία και προωθούν τα οράματα της νέας Αριστεράς, εάν δεν εξετάσει στα σοβαρά το αφήγημα της Ιστορίας, εάν δεν αναδείξει πρότυπα, τότε δεν έχει δικαίωμα να κατηγορεί τους νέους ανθρώπους. Διότι αυτή έχει χάσει τον πολιτιστικό πόλεμο και οι μαθητές είναι απλά τα θύματα.