Οι αρνητές της «Αγιάς Σοφιάς»

Στην Νέα Φιλαδέλφεια, επέκεινα της κάπως μυστήριας απόφασης Γρανίτσα να κατεδαφιστεί το ιστορικό γήπεδο της ΑΕΚ, οι προσφυγικής καταγωγής κάτοικοι παραμένουν με τις εκκλησιές τους ως «οίκους» μέσα στους οποίους συγκεντρώνονται για να συνδέσουν την ιστορική μνήμη του διωγμού των προγόνων τους με την αιωνιότητα της Ορθοδοξίας. Αλλά η ιστορική τους μνήμη και η ψυχική τους ανάταση εμποδίζονται αφού κάθε δεύτερη Κυριακή μετά την εκκλησία συναντιόνταν όλοι μαζί ενωμένοι να γιορτάσουν στο γήπεδό τους μία νέα αρχή βασισμένη στις ρίζες της Πόλεως.

Όταν η ιστορική ομάδα έπεσε στην Γ’ Κατηγορία ενεφανίσθη ένας επιχειρηματίας διατεθειμένος, όχι απλά να κατασκευάσει ξανά ένα νέο γήπεδο στον χώρο όπου στεγαζόταν το προηγούμενο, αλλά και να μετατρέψει την εμφάνισή του ώστε να ομοιάζει αρχιτεκτονικά με τα τείχη της Κωνστανινουπόλεως. Μέσα δε στο στάδιο θα λειτουργεί μουσείο προσφυγικού Ελληνισμού, η πολιτισμική αξία του οποίου υπέρκειται των οπαδικών αισθημάτων.

Αργά ή γρήγορα όμως η πολιτική έπαιξε τον ρόλο που διαδραματίζει συνήθως: να διχάσει τους κατοίκους του Δήμου Νέας Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας με αποτέλεσμα το προσωρινό (η οργή για την κατάσταση της χώρας) να επικρατήσει έναντι του μακροχρόνιου (της ανέγερσης του γηπέδου της ΑΕΚ). Έτσι, οι δημότες, επηρεασμένοι από το άχθος της κρίσης θεώρησαν ότι ακόμα και στις δημοτικές εκλογές έπρεπε να στείλουν ένα μήνυμα στους κυβερνώντες εκλέγοντας έναν δήμαρχο της Άκρας Αριστεράς υποστηριζόμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το αποτέλεσμα ήταν ο κ. Βασιλόπουλος να έχει καταφέρει να καθυστερήσει την διαδικασία χρόνια, δημιουργώντας συνεχώς προσκόμματα.

Πίσω όμως από τα προσχήματα η αλήθεια είναι ότι επ’ αφορμή του γηπέδου ξιφουλκούν οι δύο κυρίαρχες, πλέον, αντιλήψεις για το μέλλον της Ελλάδας:

Η πρώτη αντίληψη τοποθετεί το ζήτημα του άλσους (ένα πολύ μικρό μέρος του οποίου θα καταπατήσει το νέο γήπεδο) στην προμετωπίδα του αγώνα, αλλά πίσω από την οικολογική υστερία της, το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η ιδεολογική επικυριαρχία των τάξεων, η μαρξιστική αντίληψη βάσει της οποίας η προσφυγιά είναι ο απότοκος του καπιταλισμού και η ευθεία σύνδεσή της με το προσφυγικό ρεύμα της Συρίας που θα οδηγήσει σε μια πλατιά συστράτευση και ανάδυση του ταξικού υποκειμένου «πρόσφυγας», η απόδοση ιθαγένειας στον οποίο θα δημιουργήσει μια ολόκληρη νέα στρατιά αριστερών ψηφοφόρων. Κοινός εχθρός τους δήθεν είναι τα επιχειρηματικά συμφέροντα Μελισσανίδη και οι ιδιωτικοί στρατοί.

Η άλλη αντίληψη είναι αμιγώς εθνοκαπιταλιστική. Βλέπει το έργο της ανέγερσης του γηπέδου ως μια ευκαιρία να μπουν εργατικά χέρια στην παραγωγή, να κινηθεί το χρήμα, να επωφεληθούν τα μαγαζιά της Νέας Φιλαδέλφειας και εν τέλει να πέσει ρευστό στα ταμεία του κράτους. Αλλά βασικότερο στοιχείο αυτής της αντίληψης είναι κάτι άλλο που εξοργίζει ακόμα περισσότερο την Αριστερά: η ανέγερση γηπέδου στην προσφυγική Νέα Φιλαδέλφεια με αυτόν τον αρχιτεκτονικό ρυθμό ζωντανεύει τις μνήμες της προσφυγιάς, των χαμένων πατρίδων, το «πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι». Είναι μία ενεργή προώθηση της εθνικής ταυτότητας με εκλαϊκευμένο τρόπο στο πλαίσιο της γειτονιάς, αλλά και της πανελλαδικής ομάδας ΑΕΚ όπου το «Κ» σημαίνει Κωνσταντινούπολη και όχι Ιστανμπούλ, Χριστιανισμός και όχι Ισλάμ.

Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι η Αριστερά τα γνωρίζει αυτά και δεν θα πέσει αμαχητί.