Γεύση πικρή

Προφανώς υπάρχουν πολλά διδάγματα για τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις από όσα συνέβησαν στον Καύκασο και από την ήττα της Αρμενίας. Είμαι βέβαιος ότι εξίσου πολλά διδάγματα υπάρχουν και σε επίπεδο πολιτικής και διπλωματίας, αφού αποδείχθηκε ότι ούτε το ισχυρό αρμενικό λόμπι απέδωσε και οι Αρμένιοι έμειναν μόνοι τους, δίχως καμία παρέμβαση του διεθνούς παράγοντα. Όλα αυτά, τόσο τα πολιτικά όσο και τα στρατιωτικά διδάγματα, υπάρχει καιρός να αναλυθούν και υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι που είμαι βέβαιος ότι θα το κάνουν με επιτυχία.

Εγώ θεωρώ πιο «επείγον» να μοιραστώ κάτι άλλο: Μπορεί να μην ακούγεται ωραίο, αλλά ζηλεύω τους Αζέρους. Τους Αζέρους που πριν από περίπου 30 χρόνια έχασαν εδάφη σε έναν πόλεμο. Δεν το δέχτηκαν όμως ως «ολοκληρωτική ήττα», παρά τον εκτοπισμό του πληθυσμού τους. Αντιθέτως, το Αζερμπαϊτζάν χρησιμοποίησε τα έσοδα από τις πρώτες ύλες που βρίσκονταν στο έδαφός του για να φτιάξει μία ισχυρή πολεμική μηχανή, την οποία συνεχώς λάδωνε, συνεχώς βελτίωνε, προκειμένου, όταν θα είναι σε θέση, να μπορέσει να τα πάρει πίσω.

«Οι δικτάτορες, οι διεφθαρμένοι», που όπως μαθαίνουμε διοικούν την χώρα αυτή του Καυκάσου, δεν τα έκαναν συντάξεις και επιδόματα προκειμένου να έχουν λαϊκή υποστήριξη, αλλά επένδυσαν στο να χτίσουν αυτά που θα χρειάζονταν για να πάρουν πίσω εκείνα που θεωρούν εδάφη τους. Δεν έστειλαν το ζήτημα σε «διεθνή δικαιοδοτικά όργανα», ελπίζοντας ότι με κάποιο τρόπο αυτά που έχασαν στον πόλεμο θα τους παραδίνονταν πίσω μέσω κάποιας «αποφάσεως». Δεν θεώρησαν ότι το μεγάλο τους δίκιο ήταν το «Διεθνές Δίκαιο» και κυρίως δεν «πήραν απόφαση» ότι πάνε αυτά, χάθηκαν. Εκμεταλλεύθηκαν συγκυρίες, έχτισαν διεθνείς συμμαχίες, υπονόμευσαν τον αντίπαλό τους, μέχρι να έλθει η ώρα τα λεφτά που επί τόσα χρόνια ξόδευαν να τα χρησιμοποιήσουν.

Συγκρίνω την κατάσταση αυτή με την Κύπρο και την στάση που κρατάνε Ελληνοκύπριοι και Ελλαδίτες. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο να βρισκόμαστε ξανά στην γωνία, απειλούμενοι από την Τουρκία να επιλέξουμε ανάμεσα στην αυτοκατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και στην οριστική διχοτόμηση. Εκεί μάς οδήγησαν τα έτη «ρεαλισμού», τα έτη «σημιτισμού» και όλων των λοιπών ιδεολογημάτων που θέλουν την συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς, την επίκληση του Διεθνούς Δικαίου και όλων των υπόλοιπων να είναι η μοναδική επιλογή για την χώρα μας.

Και πολύ φοβάμαι ότι αυτό δεν είναι ο πάτος του βαρελιού για τον Ελληνισμό. Παρά τις βιαστικές (και ελπίζω όχι βεβαισμένες) κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης να προβεί σε ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων, το «κενό» των τελευταίων 10-15 ετών δεν μπορεί έτσι απλά να αναπληρωθεί.