Ω Μον Ντιε, τι υποκρισία

Οι εν Ελλάδι οπαδοί του Μακρόν ξετρελάθηκαν με την απόφαση κάποιων δημάρχων πόλεων της Γαλλίας να προβάλουν τα - όντως προσβλητικά - για το Μωάμεθ σκίτσα σε δημόσια κτίρια. Δεν μπορούσαν να κρύψουν την χαρά τους. Οι ίδιοι σχεδόν άνθρωποι ήταν αυτοί οι οποίοι φρόντιζαν να κατακεραυνώσουν την «Δημοκρατία» όταν έκανε εκείνο το πρωτοσέλιδο που αφορούσε τον Ταγίπ Ερντογάν και το οποίο η δικτατορία στην γείτονα θεώρησε «προσβλητικό».

Δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για δύο μέτρα και δύο σταθμά, καθώς το να προσβάλλεις ένα πρόσωπο δεν είναι ίδιο με το να προσβάλλεις μία θρησκεία. Θεωρώ όμως ότι είναι οι ίδιοι ακριβώς τύποι που τα έβαλαν με την «Δημοκρατία», αυτοί οι ίδιοι που τώρα χειροκροτούν τον Μακρόν, που έβαλλαν κατά κάποιων στην Θεσσαλονίκη που είχαν το θράσος να θέλουν να ψήσουν μπριζόλες σε απόσταση δύο χιλιομέτρων από ένα καμπ μεταναστών, τυλίγοντας μάλιστα σε μία «κόλλα χαρτί» έναν έρημο βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας που θέλησε να υπερασπιστεί την συγκεκριμένη πράξη, ως μέρος της ελευθερίας του λόγου.

Είναι ακριβώς η ίδια λογική που θέλει τις παρελάσεις και τις εκκλησίες ως δυνάμει εστίες μετάδοσης του COVID-19, αλλά τις συγκεντρώσεις έξω από το Εφετείο, τις πορείες του ΠΑΜΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως «δικαίωμα». Είναι η ίδια λογική με την οποία η ΕΛΑΣ απαγορεύει σε ανθρώπους μέσα στα αυτοκίνητά τους να κάνουν μία διαδρομή εάν κρατούν σημαία έξω από το αυτοκίνητο ή να καταθέσουν στεφάνι στο Σύνταγμα, αλλά επιτρέπει την ακριβώς επόμενη ημέρα συγκέντρωση αλλοδαπών που ζητούν δωρεάν στέγαση. Πρόκειται για την αποθέωση της υποκρισίας που ως σκοπό έχει την εξυπηρέτηση της πολιτικής σκοπιμότητας.

Το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου ισχύει μόνον όταν ασκείται μακριά από εμάς, στην Εσπερία, και όχι από κάποιο μέσο που θεωρείται «αντιπολιτευόμενο». Οι περιορισμοί αφορούν μόνον κοινωνικές ομάδες οι οποίες δεν θα προκαλέσουν αντιδράσεις από την Αριστερά. Οι Γάλλοι μπορούν να προσβάλλουν τους μουσουλμάνους, οι Έλληνες όχι.

Όλα αυτά κάνουν εμφανή την έλλειψη κάθε είδους «θεσμού» στο ελληνικό κράτος. Έχουν όλα γκρεμιστεί, προκειμένου να υπηρετούν την εκάστοτε κυβέρνηση, σαν να ζούμε σε μια χώρα όπου δεν υπάρχει rule of law, αλλά μόνον η δίχως όρια εξουσία του εκάστοτε υπουργού, που θεωρεί ότι μπορεί λόγω «έκτακτων συνθηκών» να κυβερνά με Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις.

Θύμα στον βωμό αυτής της εξυπηρέτησης της πολιτικής σκοπιμότητας στην χώρα μας, εκτός από τους θεσμούς, και η απλή λογική. Που επιτάσσει ότι επί ιδίων περιπτώσεων ο σοβαρός άνθρωπος έχει την ίδια στάση.