Σύγκρουση με την πραγματικότητα

Η ελληνική κυβέρνηση την εβδομάδα που πέρασε συγκρούστηκε σφόδρα με τον τοίχο της πραγματικότητας. Οι μεγαλοστομίες περί πολυπολιτισμικής κοινωνίας, κοινωνίας των πολιτών και όλα τα υπόλοιπα έμειναν ως λησμονημένες ατάκες στο Διαδίκτυο και αυτός ο αρχαιότατος θεσμός του Στρατού ήλθε να αντιμετωπίσει την κατάσταση που δημιουργήθηκε στον Έβρο.

Οι υπουργοί που ήθελαν να μας πείσουν «να πάρουμε κάποιους μετανάστες» για να λυθεί το πρόβλημα στα νησιά, υπερθεματίζουν για τα κλειστά σύνορα. Ο πρωθυπουργός μας φόρεσε το μιλιτέρ τζάκετ του και έκανε βόλτες με Σινούκ στα σύνορα. Δεν ήταν μόνο η κυβέρνηση όμως. Οι δημοσίως γράφοντες ξέχασαν αυτά που έγραφαν για την σκληρότητα των Ευρωπαίων που το 2015 είχαν κλείσει τα σύνορα και υπερθεματίζουν πλέον για την προσπάθεια ΜΑΤ και Στρατού να στεγανοποιήσουν τα σύνορά μας.

Έτσι είναι η σκληρή πραγματικότητα. Σε προσγειώνει. Ξεχνάς τα ωραία λόγια, τις επικλήσεις στις ανώτατες ηθικές αρχές – που συνήθως εξυπηρετούν συγκεκριμένα πολύ οργανωμένα συμφέροντα – και επανέρχεσαι σε αυτά στα οποία δομούνται η ασφάλεια και η σταθερότητα. Και αυτά δεν είναι ούτε οι ΜΚΟ, ούτε τα Ευρωπαϊκά Συμβούλια, ούτε τίποτε από αυτά στα οποία τόσο πολύ βάρος δίνουμε.

Η κυβέρνηση λοιπόν ανακάλυψε τα βασικά: τους φράχτες, τα ΜΑΤ, τις περιπολίες στρατιωτών και τους ακρίτες μας. Είδα την χρησιμότητά τους και βασίστηκε πάνω τους για να αντιμετωπίσει μία απειλή κατά της χώρας μας. Έτσι πλέον στο τραπέζι υπάρχει και το σενάριο για δομές σε ξερονήσια, έτσι πλέον αφήνονται στην άκρη αδιάβαστες οι «καταγγελίες» και οι «διαμαρτυρίες» των ΜΚΟ και όλος ο δικαιωματιστικός λόγος.

Είμαι βέβαιος ότι πολλά θα γραφτούν ως προς το πώς συντελέστηκε αυτή η στροφή 180 μοιρών της κυβέρνησης. Πως από την «γραμμή Μέρκελ» περάσαμε στην «γραμμή Σαλβίνι». Όλα αυτά όμως δεν έχουν και τόση σημασία πια. Αυτό το οποίο έχει σημασία είναι άλλο: να δεσμευτεί η κυβέρνηση στην συνέχιση της συγκεκριμένης πολιτικής. Γιατί είναι βέβαιο ότι παρ’ όλες τις μεγαλοστομίες των διαφόρων οργάνων της ΕΕ, ήδη έχουν αρχίσει οι παρασκηνιακές – και μη – πιέσεις προς την κυβέρνηση.

Πρώτη-πρώτη η Γερμανία της Μέρκελ είναι αυτή που πιέζει για μία άρον-άρον διευθέτηση του θέματος με την Τουρκία, τον στενό της σύμμαχο. Και δεν θα διστάσει να εργαλειοποιήσει χρήσιμους ηλίθιους και συνειδητούς πράκτορες που θα επιχειρήσουν μέσω δικαιωματισμού να ασκήσουν πίεση από τα μέσα στην ελληνική κυβέρνηση. Να παρουσιάσουν ως θύτες τους Έλληνες στρατιώτες και αστυνομικούς, να παρουσιάσουν ως τέρατα τους Έλληνες ακρίτες.

Ας τα θυμόμαστε αυτά κάθε φορά που βλέπουμε μία επίκληση στο συναίσθημα, ας τα θυμούνται και οι κυβερνητικοί.