Η εθνική μάχη της Ευρώπης

Ακούγοντας κάποιος τις προεκλογικές θέσεις των κομμάτων ενόψει των ευρωεκλογών, είναι λογικό να αναρωτιέται σε ποιον βαθμό θα είναι δυνατόν να εξυπηρετηθούν εθνικά συμφέροντα μέσα από ένα υπερεθνικό όργανο. Και μάλιστα σε ένα όργανο που τα μέλη του δεν έχουν ουσιαστικά καμιά νομοθετική αρμοδιότητα και δεν είναι καν αιρετά. Αναφέρομαι φυσικά στην Κομισιόν και στα διορισμένα από τις κυβερνήσεις μέλη της, στις αποφάσεις της οποίας δίνουν ουσιαστικά μία επίφαση δημοκρατικότητας οι ευρωβουλευτές με την επικύρωσή τους διά της ψήφου τους.

Αυτές οι αποφάσεις ήταν που στο παρελθόν κατήργησαν την ποσοστώσεις (quotas) στις εισαγωγές στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που μέχρι τότε προστάτευαν τις παραγωγές των αγροτικών κυρίως προϊόντων, με αποτέλεσμα την καταστροφή ουσιαστικά της πρωτογενούς παραγωγής σε χώρες όπως και η Ελλάδα.

Οι ίδιες αποφάσεις έγιναν αιτία στην πατρίδα μας να εξαφανιστεί η δυναμική καλλιέργεια των ζαχαρότευτλων, που αποτελούσε έναν από τους πυλώνες της ελληνικής οικονομίας, και φτάσαμε σήμερα να εισάγουμε ζάχαρη ακόμη και από την Σερβία, ενώ ο μηχανολογικός εξοπλισμός των εργοστασίων ζάχαρης (Λάρισα, Πλατύ, Ξάνθη, Νέα Ορεστιάδα) εξακολουθεί να είναι λειτουργικός και να χρησιμοποιείται για την παραγωγή ζάχαρης στην ... Κίνα, όπου έχει μεταφερθεί!

Οι ίδιες αποφάσεις είναι αυτές που μετέφερε στη χώρα μας ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου λέγοντας περιχαρής ότι «η Ελλάδα πρέπει να γίνει χώρα παροχής υπηρεσιών». Τελικά, ούτε καν τα γκαρσόνια της Ευρώπης δεν γίναμε, αφού η «βαριά βιομηχανία μας», ο τουρισμός, υποφέρει από την έλλειψη εργαζομένων. Βλέπετε, τα Ελληνόπουλα προτίμησαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες να μεταναστεύσουν για μία πιο αξιοπρεπή ζωή, αξιοποιώντας τις επιστημονικές και λοιπές γνώσεις και δυνατότητές τους στο εξωτερικό. Την θέση τους καταλαμβάνουν σταδιακά νομιμοποιηθέντες λαθρομετανάστες, υλοποιώντας έτσι μία ιδιότυπη αντικατάσταση πληθυσμού, που δεν είναι φυσικά μία «θεωρία συνωμοσίας», αλλά μία θλιβερή ζώσα πραγματικότητα.

Παρεμπιπτόντως, όταν αναφερόμαστε στην επίλυση του δημογραφικού, θα πρέπει να διευκρινίζουμε ποιου ακριβώς δημογραφικού εννοούμε. Του κράτους ή του έθνους; Προφανώς η επίλυση του δημογραφικού του κράτους μέσω αλλογενών πληθυσμών είναι κάτι που θα πρέπει να μας αφήνει παγερά αδιάφορους. Το ζήτημα είναι να πειστούν οι Έλληνες να μείνουν και να πολλαπλασιάζονται στην πατρίδα τους. Κι αυτό είναι κάτι για το οποίο δεν αρκούν φυσικά τα οικονομικά κίνητρα. Είναι πρωτίστως θέμα ανάκτησης των εθνικών αξιών, με τις οποίες πορεύθηκε ο λαός μας στην ιστορική του πορεία.

Αυτήν ακριβώς την ανάκτηση των δικών τους αξιών επιζητούν και οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί, έχοντας συνειδητοποιήσει πού τους οδηγεί η άφρων πολιτική των ανοικτών συνόρων και η ευδαιμονία μιας επίπλαστης ανάπτυξης που τους οδήγησε σε δημογραφικό μαρασμό και ηθική έκπτωση.

Η αναζήτηση αυτή έχει αποτυπωθεί ήδη με την ανάπτυξη εθνικών «ταυτοτικών» κινημάτων, στο σύνολο σχεδόν των ευρωπαϊκών χωρών, το καθένα με τις δικές του ιδιαιτερότητες και αρχές, αλλά με κοινό γνώμονα τη συγκρότηση μιας «Ευρώπης των εθνών», μιας Ευρώπης που πρέπει να αλλάξει από τους λαούς της, από τους ανθρώπους της, από αυτούς δηλαδή που την υπηρέτησαν εδώ και αιώνες πιστοί σε ένα αξιακό σύστημα με ρίζες στον ελληνικό πολιτισμό, στο ρωμαϊκό δίκαιο και στις χριστιανικές αξίες. Τα κινήματα αυτά βρίσκονται ήδη στα πρόθυρα της εξουσίας των χωρών τους, ενώ ήδη σε κάποιες περιπτώσεις συμμετέχουν στην κυβέρνηση τους. Η Ευρώπη της ελπίδας ανατέλλει ενάντια στην Ευρώπη των οικονομικών καρτέλ και του εθνομηδενισμού.

Η Ελλάδα δεν πρέπει να απουσιάσει από αυτή την αναγέννηση. Οι εκλογές της επόμενης Κυριακής αποτελούν μία μεγάλη ευκαιρία γι’ αυτό.