Τα «ακροδεξιά αναχώματα» και ο πατριωτικός χώρος

Ήταν αναμενόμενο και φυσικό η ανακοίνωση της υποψηφιότητάς μου με τον ΛΑ.Ο.Σ. να προκαλέσει αντιδράσεις. Αναμενόμενες γιατί οι εκλογές πλησιάζουν, τα «αίματα έχουν ανάψει» προεκλογικά, η πόλωση έχει αρχίσει και είναι κατανοητό ο κάθε πολιτικός σχηματισμός να κοιτάξει να κερδίσει τα περισσότερα ψηφαλάκια. Αυτό που εν μέρει με ξένισε ήταν το περιεχόμενο και η πηγή των αντιδράσεων προς την υποψηφιότητά μου. Γιατί έχω συνηθίσει στην πολιτική μου δραστηριότητα να κατηγορούμαι από τους αριστερούς ως «ακροδεξιός», «φασίστας», «ρατσιστής» και όλα τα σχετικά και ωραία τα οποία ακολουθούν όποιον βρίσκεται στον εθνικό χώρο.

Αυτή την φορά όμως, οι κατηγορίες ήταν εκ των έσω, από τον ίδιο δηλαδή τον πατριωτικό χώρο, μέρος του οποίου χαρακτήρισε την υποψηφιότητά μου ως «ακροδεξιό ανάχωμα» του Καρατζαφέρη στην Χρυσή Αυγή, και «υποκατάστατο», ακροδεξιό πάλι, στην προσχώρηση Βορίδη προς ΝΔ μεριά. Θα ήθελα λοιπόν με αφορμή τους χαρακτηρισμούς αυτούς να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα και αυτό όχι με διάθεση απολογητική ή προς χάριν ενός ανούσιου διαλόγου, αλλά επειδή θεωρώ ότι έχει έλθει η στιγμή κάποια πράγματα να ειπωθούν, επιτέλους, με το όνομά τους.

Θα ξεκινήσω λοιπόν, από το δεύτερο σκέλος των κατηγοριών αυτών που με φέρουν ως «υποκατάστατο» στην αποχώρηση από τον ΛΑ.Ο.Σ. των Βορίδη κυρίως και δευτερευόντως του Γεωργιάδη. Τα δύο αυτά πρόσωπα τα οποία θεωρώ πολύ ικανά το καθένα στον τομέα τους, είχαν την ευκαιρία να κάνουν την διαφορά και την έχασαν μέσα από τα χέρια τους. Ενώ θα μπορούσαν να δείξουν το τί μπορεί να προσφέρει ο πατριωτικός χώρος σε κυβερνητική θέση, προτίμησαν να ταυτιστούν με την γενεσιουργό αιτία των προβλημάτων της χώρας, την Νέα Δημοκρατία, νονά της Μεταπολίτευσης, και τον δικομματισμό γενικότερα. Αντί να επιδείξουν ένα διαφορετικό ήθος πολιτικό, επέλεξαν να ταυτιστούν με τον φιλελευθερισμό και όλα τα πολιτικά απότοκα αυτού. Το μεγάλο κεφάλαιο, τα μνημόνια, τους ξένους επιτρόπους και στην ουσία έδωσαν συγχωροχάρτι στις πολιτικές και στα πρόσωπα που οδήγησαν την Ελλάδα στην θέση που βρίσκεται. Πέρα όμως από τις πολιτικές επιλογές τους, το χειρότερο ήταν ότι ως εμβληματικές φιγούρες του χώρου, ταύτισαν αυτόν με την μικροπολιτική τακτική των κομματικών μεταγραφών, μειώνοντας έτσι την ηθική αξιοπιστία του.

Η «ακροδεξιά», ο Εθνικισμός αν θέλετε, δεν είναι ούτε φιλελεύθερος, ούτε ταυτιζόμενος με τα πολιτικά τζάκια και τα τοκογλυφικά συμφέροντα, ντόπια και αλλοδαπά. Αντίθετα, ο Εθνικισμός είναι αυθεντικά αντικαπιταλιστικός, εξαιρετικά σκεπτικιστικός απέναντι στην Ευρώπη των Βρυξελλών και φύσει πολέμιος του διεθνικού κεφαλαίου που δεν έχει πατρίδα. Βάζοντας αυτή την παράμετρο, σίγουρα η επιλογή μου να είμαι υποψήφιος δεν αποτελεί κίνηση αντικατάστασης κάποιων προσώπων, αλλά επιλογή για ιδεολογική καταγραφή θέσεων αντίθετων και πολεμικών απέναντι στην Νέα Δημοκρατία και στις κυβερνήσεις σωτηρίας του μεταπολιτευτικού συστήματος, τύπου Παπαδήμου. Είναι, αν προτιμάτε, μία δήλωση ότι ο Εθνικισμός είναι εδώ, απέναντι και όχι μαζί με το σύστημα, ασυμβίβαστος και όχι ταυτιζόμενος με εκείνους που το δημιουργούν.

Εδώ όμως, ερχόμαστε στο άλλο σκέλος των ανώνυμων και επώνυμων επικριτών της υποψηφιότητας μου. Γιατί με τον ΛΑ.Ο.Σ. και όχι με τους «πραγματικούς εθνικιστές» της Χρυσής Αυγής; Γιατί τώρα αυτή υποψηφιότητα, που ένα μέρος του εκλογικού σώματος στρέφεται εκεί και όχι νωρίτερα;

Σε ό,τι αφορά στην χρονική στιγμή, νομίζω ότι τα όσα οδήγησαν στην ακύρωση της υποψηφιότητάς μου το 2009 είναι γνωστά και δεν θα επαναλάβω την σειρά των προσώπων που συνετέλεσαν σε αυτήν. Παράλληλα, οι σημερινές συνθήκες είναι ιδιαίτερα κρίσιμες για την πατρίδα και τον λαό μας, ώστε κάποιος να επιλέγει την αποχή ή την πολιτική ουδετερότητα.

Ας πάμε όμως στην ουσία του ζητήματος που είναι ο «πραγματικός εθνικισμός» της Χρυσής Αυγής και ο «κάλπικος» των υπολοίπων. Θεωρώ κατ' αρχάς, ιδιαίτερα υγιές ότι ένα τμήμα του λαού μας δείχνει έτοιμο να ταυτιστεί πολιτικά με ένα σχήμα που μέχρι εχθές θεωρείτο ακραίο, καθώς αυτό καταδεικνύει την οργή και την απελπισία στην οποία αυτό το σχήμα, ξαφνικά, αντιμετωπίζεται θετικά από μερίδα του δημοσιογραφικού συστήματος και ειδικά από αυτό το τμήμα που ανήκει στο «βαθύ» ΠΑΣΟΚ. Επίσης, αναλογίζομαι κάποιους όψιμους χρυσαυγίτες του σήμερα, οι οποίοι μέχρι εχθές δεν ήξεραν τι σήμαινε αυτή η λέξη, και οι οποίοι ανακάλυψαν τα ιδεολογικά ελλείμματα του Καρατζαφέρη, όλως τυχαίως όταν δεν κατάφεραν να εκλεγούν ή να διοριστούν εκεί που ήθελαν. Αυτοί σήμερα είναι οι ιδεολόγοι και οι υπόλοιποι είναι οι γιαλαντζί. Προφανώς το Άγιο Πνεύμα κάνει υπερωρίες τον τελευταίο καιρό, ή μήπως ορισμένοι βρήκαν μία καινούρια πόρτα για να «τρουπώσουν» στην πολυπόθητη βουλευτική έδρα, διά της πλαγίας οδού;

Κάνουν λοιπόν αυτοί τους Ηρακλειδείς της ιδεολογικής καθαρότητας απέναντι σε ανθρώπους που επί δεκαετίες έχουν αγωνιστεί και πληρώσει με δίκες και τραυματισμούς, τους αγώνες τους για τον Εθνικισμό. Ταυτίζονται έτσι με την ηγεσία της Χρυσής Αυγής, η οποία βλέπει τον Εθνικισμό ως ένα κλειστό club, με μία μανιχαϊστική λογική άσπρου-μαύρου. Λειτουργώντας όπως και το ΚΚΕ, δημιουργώντας μία ατμόσφαιρα αποπνικτική, χωρίς διάλογο, χωρίς ελεύθερη έκφραση, αλλά με αποστειρωμένο λόγο και τσιτάτα επαναλαμβανόμενα επί χρόνια. Κυρίως λειτουργεί με την νοοτροπία ενός κινήματος που έχει μείνει στο 0,1%, το οποίο έχει κραυγές, αλλά όχι θέσεις και πρόγραμμα. Βέβαια, οι κραυγές είναι εύκολες και κυρίως φέρνουν ψηφαλάκια δικαίως αγανακτισμένων ανθρώπων. Όταν όμως έχεις ξεφύγει από το 0,1%, αν δεν έχεις να δώσεις μία προοπτική και κυρίως λύσεις, θα μείνεις με τις κραυγές και στο τέλος θα χάσεις και τα ψηφαλάκια. Εκτός αν πραγμάτωση του Εθνικισμού θεωρείται μία εκλογική εκτόνωση, η είσπραξη της εκλογικής επιχορήγησης και η επιβεβαίωση του εγώ ορισμένων.

Σε αυτό το σημείο βέβαια, υπάρχει και ο αντίλογος. Καλή η κριτική αυτή αλλά και ο ΛΑ.Ο.Σ. τι είναι; Το κόμμα αυτό δεν δήλωσε ποτέ εθνικιστικό, αλλά έδωσε την ευκαιρία στους εθνικιστές να υπάρχουν σε αυτό και όλοι, ΟΛΟΙ, θέλησαν να περάσουν τις πόρτες του. Ακόμα και η Χρυσή Αυγή το 2007, η οποία τότε έβλεπε ένα «όχημα σωτηρίας» σε αυτό και όχι το απόλυτο κακό. Πέρα από αυτά όμως, η ύπαρξή του στην Βουλή νομιμοποίησε τον αντιμεταναστευτικό λόγο, τον έκανε μία από τις κυρίαρχες πολιτικές ατζέντες σήμερα και αυτό είναι μία από τις μεγαλύτερες προσφορές του στην κοινωνία. Επίσης «ξεκόλλησε» μία μάζα ψηφοφόρων από την Ν.Δ., κάτι το οποίο δεν είχε καταφέρει κανείς μέχρι τώρα. Απλά, άφησε ένα περιθώριο στα δεξιά του και αυτό το εκμεταλλεύονται άλλοι σήμερα.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι δεν λειτούργησε με δογματισμούς και αποκλεισμούς, δίνοντας την ευκαιρία σε ανθρώπους με διαφορετική ιδεολογική και πολιτική προέλευση να συναντηθούν. Και αυτό το λέει κάποιος που εδώ και δεκαετίες βρίσκεται στον «ακροδεξιό» ή εθνικιστικό χώρο που λέγαμε προηγουμένως και ο οποίος δεν θεωρεί ότι μόνο σε αυτόν τον χώρο υπάρχουν άνθρωποι «άσπιλοι» και «ιδεολόγοι». Ειδικά δε στις ημέρες μας, δεν περισσεύει κανένας, ο οποίος εμφορείται από πατριωτισμό, είναι αντίθετος στην οικονομικιστική λογική των τοκογλύφων, δεν θέλει τους μετανάστες και την μετατροπή της χώρας σε έναν σκουπιδότοπο «πολυπολιτισμού». Είτε υπήρξε «δεξιός», είτε υπήρξε «αριστερός».

Γι' αυτούς τους λόγους και γι' αυτές τις αιτίες θα είμαι υποψήφιος στην Α' Αθηνών που έχει τις περισσότερες γκετοποιημένες περιοχές στην Ελλάδα. Για να καταγγείλω το πρόβλημα, αλλά και να προτείνω λύσεις σε αυτό. Για να δηλώσω ότι οι εθνικιστές είναι παρόντες, χωρίς συμπλέγματα αποκλεισμού και αυτογκετοποίησης. Για να αναδείξω τα ζητήματα για τα οποία αγωνιζόμουν για όλα αυτά τα χρόνια: την μετανάστευση, την σιωνιστική παγκοσμιοποίηση, τον ομογενοποιητικό φιλελευθερισμό, την ισότητα προς τα κάτω της αριστεράς, τον ψευτοδικαιωματισμό των δήθεν ανθρωπιστών. Για να αποδείξουμε τέλος, όλοι μαζί, ότι μπορούμε απέναντι στις σειρήνες του δικομματισμού και στις παραφυάδες του, πως υπάρχει μία άλλη Ελλάδα που είναι εφικτή, μία Ελλάδα Ελληνική.