Η Δεξιά, η Ακροδεξιά και τα κενά τους

Με το να γράφουμε ότι «στην ζωή και στην φύση κανένα κενό δεν μένει για πολύ καιρό ακάλυπτο», σίγουρα δεν θα έχουμε πει κάτι το καινοφανές, ούτε θα έχουμε ανακαλύψει κάποιο νέο θεώρημα. Με το να πούμε επίσης ότι στον πολιτικό χώρο που βρίσκεται γύρω από την Χρυσή Αυγή και μέχρι την Νέα Δημοκρατία υπάρχει κενό, επίσης δεν θα πρωτοτυπήσουμε.

Το τελευταίο όμως χρήζει μίας περαιτέρω ανάλυσης. Η Χρυσή Αυγή μετά την δικαστική εμπλοκή της, μετά την θερινή συμπόρευσή της με τον ΣΥΡΙΖΑ στο δημοψήφισμα και μετά την πτώση των ποσοστών της στις εκλογές του Ιανουαρίου, έχει καθηλωθεί. Αποχωρήσεις στελεχών, κλείσιμο γραφείων και μία ηθελημένη επιλογή ήπιας στάσης, την έχουν περιχαρακώσει στο να έχει μόνον κοινοβουλευτική δράση και αυτό απογοητεύει πολλούς οπαδούς της. Πολλώ δε μάλλον όταν η πλειοψηφία αυτών προέρχεται από την Δεξιά και στράφηκαν σε αυτήν όχι από ιδεολογική επιλογή, αλλά από την ανάγκη έκφρασης ενός θυμού που έβλεπε την πραγμάτωσή του στην πάλαι ποτέ σκληρή εικόνα της.

Η Νέα Δημοκρατία από την άλλη, με την επιλογή της εκλογής Μητσοτάκη στρέφεται ξεκάθαρα προς το Κέντρο επιλέγοντας να απορροφήσει ψήφους από το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και τον Λεβέντη. Μία επιλογή που με αριστερή κυβέρνηση στην εξουσία, σίγουρα δεν γοητεύει την Δεξιά και την Λαϊκή Δεξιά πολιτική δεξαμενή. Για το απόκομμα Καμμένου δεν έχει νόημα να γράψουμε τίποτα, καθώς η κυβερνητική ταύτισή του με την λαθροκυβέρνηση δεν γοητεύει κανέναν παρά μόνο όσους ευελπιστούν σε κάποια θεσούλα που θα μείνει κενή από τις συνιστώσες.

Άρα δεξιότερα από την Νέα Δημοκρατία μέχρι και γύρω από την Χρυσή Αυγή υπάρχει κενό, ένα κενό που είναι φυσιολογικό να προσπαθεί να καλυφθεί. Γι’ αυτό και τα σενάρια για το κόμμα του Βασιλιά, γι’ αυτό και η κινητικότητα Μπαλτάκου και Φράγκου, γι’ αυτό και οι συναντήσεις Καρατζαφέρη-Νικολόπουλου και διαφόρων άλλων.

Είναι δυνατόν όμως αυτό το υπαρκτό πολιτικό κενό να καλυφθεί από κάποιον εκ των ανωτέρω ή κάποιον παρεμφερή με αυτούς; Η απάντηση είναι πως θα μπορούσε, αλλά θα είχε προσωρινή διάρκεια και θα ξεφούσκωνε γρήγορα και αυτό γιατί με πεπαλαιωμένα υλικά δεν μπορείς να φτιάξεις κάτι το στέρεο, και εδώ τα υλικά είναι φθαρμένα τόσο ηλικιακά, όσο πολιτικά και ηθικά, γιατί ποτέ μία ουρά δεν θα μπορέσει να δημιουργήσει σώμα.

Από την άλλη είναι ενδιαφέρον να δούμε αν κάποιος σχηματισμός με εθνικιστικό προφίλ και χωρίς συστημική προέλευση θα μπορούσε να μπει «σφήνα» σε αυτόν τον χώρο, όπως για παράδειγμα το Εθνικό Μέτωπο, η ΛΕΠΕΝ και κάποιοι άλλοι πατριωτικοί φορείς. Οι τελευταίοι μπορεί να μην έχουν το μείον των πρώην κομματαρχών της ΝΔ, αλλά δείχνουν είτε μία ιδεολογική εσωστρέφεια, είτε μία έλλειψη δυναμικής (ειδικά όταν δεν είναι ενωμένοι), είτε μία αδυναμία έκφρασης κάτι του καινούργιου. Εκτός αν κάποιος θέλει να γίνει Χρυσή Αυγή στην θέση της Χρυσής Αυγής ή απλά αρκείται στο να ανοίγει μία καινούργια Τοπική Οργάνωση ή να ανακοινώνει την προσχώρηση κάποιου στις τάξεις του κόμματός του.

Τι μέλει γενέσθαι λοιπόν; Θεωρούμε πως το προαναφερθέν πολιτικό κενό θα μπορούσε να καλυφθεί με έναν συγκερασμό δεξιάς πολιτικής που θα είχε εθνικιστικό χαρακτήρα. Δηλαδή: Για πολλούς λόγους που ξεφεύγουν του παρόντος η Δεξιά στην Ελλάδα δεν μπόρεσε να σχηματοποιηθεί ιδεολογικά και πολιτικά. Ο εθνικισμός πάλι είτε υπήρξε εγκλωβισμένος στην ιδεολογική καθαρότητά του, είτε υπήρξε ουρά της Κεντροδεξιάς, είτε απλά εκφράστηκε σαν πρόσκαιρη οργή κάποιας μάζας πολιτών και μετά ξεφούσκωσε. Αυτήν την στιγμή χρειάζεται ένας πολιτικός λόγος που θα συγκινούσε εκλογικά τις, είτε μας αρέσει είτε όχι, αστικοποιημένες δεξιές μάζες ψηφοφόρων, αλλά που θα περιείχε τον εθνικιστικό χαρακτήρα και την κινηματική ζωντάνια.

Για παράδειγμα στο θέμα της μετανάστευσης δεν μπορείς να ασκείς πολιτική χωρίς να αναφέρεσαι στον εθνοτικό χαρακτήρα των εισερχομένων και να μιλάς π.χ. για πολιτιστική ενσωμάτωση. Στην οικονομία επίσης δεν μπορεί να γίνεσαι ουρά των αριστερών συνθημάτων, να εγκλωβίζεσαι στο δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο και να μην έχεις ξεκάθαρη θέση για το νόμισμα, την Ευρώπη, το ΝΑΤΟ ή τις γεωπολιτικές συμμαχίες. Επίσης δεν μπορείς να παραγνωρίζεις το καρκίνωμα του κομματικού κράτους που δημιούργησε η Μεταπολίτευση και σήμερα είναι ο στρατός του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε πάλι μπορείς να εκφέρεις πολιτικό λόγο με συνθήματα και εικόνες του προηγούμενου αιώνα, να απολογείσαι ιδεολογικά στην αριστερά ή να πιστεύεις σε έξωθεν λύσεις.

Αυτές, πολύ σχηματικά, είναι κάποιες από τις αρχές που θα μπορούσαν να καλύψουν το πολιτικό κενό και δεσμευόμαστε ότι θα τις αναλύσουμε διεξοδικά στο επόμενο φύλλο.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο του Μαρτίου 2016 της εφημερίδας Ελεύθερος Κόσμος.