Νέα Δημοκρατία: Η άλλη όψη του ιδίου νομίσματος

Με την πλάτη στον τοίχο η κυβέρνηση αναγκάζεται να λάβει κάποια «αντιλαϊκά» μέτρα εις βάρος της πελατειακής της βάσεως και των κομματικών της στρατιών. Τι κι αν το σύνολο αυτό είναι κατά πολύ (όχι και τόσο βέβαια) μικρότερο από τους δοκιμαζομένους εργοδότες και εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα; Αυτοί είναι οι πραγματικοί πολίτες β' κατηγορίας, οι οποίοι τραβούν τον Γολογθά τους χωρίς βογγητά και χωρίς κραυγές «αγανάκτησης».

Καιρός είναι όμως να δούμε, γιατί ο ιδιωτικός τομέας σιγεί. Γιατί άραγε ο εργοδοτικός συνδικαλισμός δεν ακούγεται καθόλου; Μα είναι πολύ απλό. Γιατί έχει αποφασίσει να ενώσει την φωνή του με εκείνη των εργαζομένων. Για την ακρίβεια, όχι των εργαζομένων, αλλά των εργατοπατέρων που τάχα τους εκπροσωπούν. Κι όχι μόνον των εργατοπατέρων του ιδιωτικού τομέα - κάτι τέτοιο θα είχε νόημα στο πλαίσιο του κοινού και αμοιβαίου συμφέροντος. Όχι, έχει ενώσει την φωνή του και με την ΑΔΕΔΥ, η οποία ηγείται του μετώπου των κινητοποιήσεων.

Ας το δούμε όμως επί χάρτου. Οι δημόσιοι υπάλληλοι - μιλάμε πάντοτε για την συνδικαλιστική τους εκπροσώπηση, οι οποίοι τόσο ευνοήθηκαν μεταπολιτευτικά, κινητοποιούνται εναντίον της παρατάξεως που διόρισε την πλειοψηφία τους, μοιράζοντας αφειδώς προνόμια, επιδόματα και δικαιώματα εις βάρος των φορολογουμένων. Δίπλα τους συντάσσεται η ΓΣΕΕ, οι εργαζόμενοι δηλαδή του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι είδαν τα τελευταία χρόνια τα εισοδήματά τους να συρρικνώνονται και τις δουλειές τους να χάνονται. Το ότι την ώρα που συνέβαινε αυτό κάποιοι άλλοι εισέπρατταν επιδόματα τύπου «πλυσίματος χεριών» το ένα μετά το άλλο εις υγείαν των κορόιδων, δεν έχει και μεγάλη σημασία. Σημασία έχει το κόμμα... Όποιο και να 'ναι αυτό!

Δίπλα όμως στους εργαζομένους δημοσίου και ιδιωτικού τομέα συντάσσεται και η ΓΣΕΒΕΕ, μία παραδοσιακά αριστερή εργοδοτική Συνομοσπονδία και κοινωνικός εταίρος, της οποίας μοναδική δεξιά εξαίρεση υπήρξε την δεκαετία του '90 ο νυν γραμματέας συνδικαλισμού του ΛΑ.Ο.Σ. Γιώργος Κανελλόπουλος. Μέχρις εδώ καλώς έχει. Οι παλαιο-πασόκοι και οι λούμπεν αριστεροί μαζί με κάτι άχρωμους παρτάκηδες βολεμένους προσπαθούν να υπερασπισθούν τα κεκτημένα τους και να εμποδίσουν κάθε αλλαγή. Ερωτηματικά γεννά η εμμονή των βιοτεχνών, όμως αν το ψάξει κανείς λίγο θα δει αφενός ότι δεν υπάρχουν πια βιοτέχνες και αφετέρου ότι το εν λόγω σωματείο διακατέχεται από ανίατο και στείρο αριστερισμό, πάνω στον οποίο ο επί έτη πράσινος πρόεδρός του, κ. Ασημακόπουλος παίζει πολιτικό παιχνίδι ή, αν μη τι άλλο, στριφογυρνά στην καρέκλα του.

Κι αν το βιοποριστικό κίνητρο των εργαζομένων του δημοσίου τομέα έχει μία βάση, όπως και το ιδεοληπτικό κίνητρο εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα και βιοτεχνών, τεράστια ερωτήματα γεννά η στάση της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου, η οποία ανακοίνωσε χθές την ομόφωνη (;) απόφασή της να συμμετάσχει εν λευκώ στις κινητοποιήσεις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ με αποκορύφωμα το κλείσιμο των εμπορικών καταστημάτων κατά την πανελλαδική απεργία της 19ης Οκτωβρίου. Ο πρόεδρος της ΕΣΕΕ κ. Κορκίδης, ο οποίος λίγο αργά αποφάσισε το καλοκαίρι να τηρήσει τα προσχήματα και να παραιτηθεί από αναπληρωτής Τομεάρχης Οικονομίας της Νέας Δημοκρατίας, επικαλούμενος έλλειψη χρόνου και θέτοντας εαυτόν στη διάθεση του προέδρου για οποιαδήποτε μελλοντική μάχη πλην της υποψηφιότητας, είναι αυτός που σύρει τον χορό ή μάλλον την ουρά του χορού, μιας και είναι προσωπική του επιλογή η στήριξη των «λαϊκών» κινητοποιήσεων με πρόφαση την διάσωση της αγοράς. Αν πεινάσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, θα πεινάσουμε κι εμείς. Αυτό διαδίδει η παρέα του κ. Κορκίδη, απαρτιζόμενη κυρίως από εμπόρους του Πειραιώς. Το ότι τους ταΐζαμε τόσα χρόνια μαζί με τους Ευρωπαίους, στους οποίους έχουμε γίνει ρεντίκολο, ουδόλως ενδιαφέρει τον κ. Κορκίδη. Σημαντικό είναι και για αυτόν να κερδίσει το κόμμα, το οποίο δίνει τα ρέστα του σε λαϊκισμό, προτάσσοντας τον στείρο αντιπολιτευτικό του οίστρο έναντι του πραγματικού συμφέροντος των ιδιωτών που αποτελούν την εκλογική του βάση.

Ας μην μας κάνει λοιπόν εντύπωση, αν οι δημόσιοι υπάλληλοι - αν όχι όλοι, τουλάχιστον μεγάλη μερίδα αυτών - την βγάλουν πάλι λάδι. Σ' αυτό θα έχει συμβάλει η Νέα Δημοκρατία, η οποία υποτίθεται ότι θα επανέφερε την ιδεολογία στην πολιτική αντιπαράθεση. Ας μην αναρωτιόμαστε, πότε επιτέλους θα ακουστεί και η αγανάκτηση του ιδιωτικού τομέα, διότι αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Σ' αυτό θα έχει συμβάλει ο εργοδοτικός συνδικαλισμός, ο οποίος, ενώ υποτίθεται ότι οραματίζεται αλλαγές που θα αφήσουν επιτέλους την αγορά σ' αυτόν τον τόπο να κινηθεί, γίνεται ουραγός της μαύρης αντίδρασης αυτών που κάνουν τα πάντα για να μείνουν όλα στάσιμα και που αν το πετύχουν οδηγούν την χώρα στο έλεος της Παπαρήγα και του Τσίπρα και ως χρονομηχανή, όπως εύστοχα είχε πει ο Μάκης Βορίδης την επαναφέρουν στο 1950, μετατρέποντάς την σε μία ευρωπαϊκή Βόρειο Κορέα.

Τι να πει κανείς. Όσοι δεν έχουν επιλεκτική μνήμη δεν εκπλήσσονται. Η κατάσταση αυτή απλά μας υπενθυμίζει ότι η Νέα Δημοκρατία είναι απλά η άλλη όψη του ιδίου νομίσματος. Κι αυτό λέγεται Μεταπολίτευση. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Σαμαράς ευαγγελίζεται μία «Νέα Μεταπολίτευση», αφού ακόμη και ως αντιπολίτευση δεν είναι σε θέση να υποσχεθεί κάτι διαφορετικό από μία νέα εκδοχή του δράματος που μέχρι τώρα ζήσαμε. Ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε. Θα προτιμήσουμε κάτι άλλο. Μια Νέα Πολιτεία ίσως, που σε καμμία περίπτωση δεν θα θυμίζει την Μεταπολίτευση.