Στα μονοπάτια της Κόλασης

Η ανθρώπινη ιστορία είναι μια καταγραφή εξερευνήσεων. Μια αφήγηση περιπετειών θεών, ημίθεων και ανθρώπων που ένιωθαν την ανάγκη να βρουν ένα σκοπό. Μια πίστη. Μιαν αγάπη. Ανακαλύπτοντας μια χαμένη πόλη να βρουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Έτσι είναι ο άνθρωπος και η ιστορία του. Δεν μπορεί να κάτσει ήσυχος και να περιμένει το μοιραίο. Σε αρκετούς αρχαίους λαούς - και δη στους Σκανδιναβικούς - ήταν ατιμωτικό να σε βρει ο Χάρος στο κρεβάτι, άρρωστο και εγκαταλελειμμένο στις ορέξεις του καιρού. Ο άνθρωπος λατρεύει την περιπέτεια, μερικές φορές περισσότερο απ' όσο αγαπά το ίδιο του το σαρκίο.

Ωστόσο, μια άλλη σύμφυτη ροπή του ανθρώπου είναι η αγάπη στην πατρίδα. Στον ίδιο τον τόπο και τους ανθρώπους του. Στις γενιές που πέρασαν και σʼ αυτές που θα ʽρθουν. Αυτό κι αν είναι περιπέτεια. Αυτή η αγάπη είναι η πλέον απαιτητική. Συνήθως την πληρώνεις όσο έχεις πληρώσει όλα σου τα καλά και τα κρίματα μαζί. Η πατρίδα είναι πανέξυπνη. Δεν μπορείς να την ξεγελάσεις ούτε να την ξεπεράσεις με πονηριές, γαλιφιές και φτηνά κολπάκια. Θέλει απόδειξη. Συνήθως η απόδειξη πληρώνεται με αίμα, με διωγμούς, με εξευτελισμούς και χλευασμούς, με μοναξιά και με επιθανάτιους ρόγχους στα πεδία των μαχών. Έχει όμως και το καλό της. Η έμπρακτη αγάπη προς την πατρίδα είναι η μεγίστη των περιπετειών. Και η πιο μικρή πράξη σ' ανταμείβει με μια ηδονική αίσθηση και έκρηξη αδρεναλίνης που δεν πρόκειται να την νιώσεις ούτε αν δεις μαζεμένες 1000 χολιγουντιανές ταινίες. Ούτε αν παίξεις 1000 φορές το βιός σου στην πόκα και βγεις κερδισμένος! Όσα δίνεις τόσα παίρνεις. Τίποτα στο σύμπαν δεν δίνεται έτσι. Τίποτα δεν είναι για πέταμα ή μισοτιμής - εκτός ίσως από τα μισόλογα των λαθροβουλευτών που ιδροκοπάνε κάθε 12 τέρμινα στις λαϊκές προσπαθώντας να σφίξουν όσα χέρια μπορούν και να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Ο Κώστας Κυριακού, ο λαμπρός αυτός Έλληνας είναι ένας βετεράνος και καταξιωμένος "παίκτης" του "extreme game" που λέγεται αγάπη για την πατρίδα. Ήξερε ότι βρισκόταν εκτός των συνόρων του "ελληνικού" κράτους, αλλά όχι και εκτός Ελλάδας. Βορειοηπειρώτης αγωνιστής της εθνικής ιδέας, της ελευθερίας, αλλά και της διεθνούς νομιμότητας, έγινε εφήμερα γνωστός στον αποχαυνωμένο πολτό των τηλεθεατών με την "Δίκη των 5", όταν ο διπλωματούχος απατεώνας Μπερίσα δίκαζε τους πρωταγωνιστές του κόμματος που εκπροσωπούσε τα δίκαια του ελληνικού μειονοτικού κόμματος την περίοδο 1994-1995, στα Τίρανα.

Φυσικά, πριν από αυτή την δίκη ο Κώστας Κυριακού είχε πληρώσει ένα τεράστιο τίμημα για την έμπρακτη απόδειξη της αγάπης του στην πατρίδα με χρόνια εγκλεισμού στο Αλβανικό Άουσβιτς του Σπατς - εκεί όπου οι τοίχοι χρωματίζονταν καθημερινά από το αίμα των Ελλήνων. Εκεί όπου το κομμουνιστικό καθεστώς του Εμβέρ Χότζα έδειχνε το πραγματικό πρόσωπό του με τους ξυλοδαρμούς, τα βασανιστήρια, τις ταπεινώσεις, τις εκτελέσεις και τα πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων.

Ο Κώστας Κυριακού, στο βιβλίο που έχει τον εύγλωττο τίτλο "Στα Μονοπάτια της Κόλασης" σου δίνει την ευκαιρία να κάνεις ένα μακροβούτι στα ανήλιαγα βάθη του ρυπαρού ερέβους της κομμουνιστικής σκέψης, συμπεριφοράς και - πάνω απʼ όλα - μεθοδολογίας. Δεν γράφει σαν ένας τρίτος παρατηρητής που ήρθε για λίγες ημέρες σε μία χώρα για να γράψει ένα δοκίμιο. Όσα σου αποκαλύπτει τα ξέρει γιατί τα έπαθε. Η γνώση του είναι αποκτημένη με ξύλο, αϋπνίες, ταπεινώσεις, απειλές και αίμα. Πολύ αίμα!

Αντιγράφω ένα μέρος από το βιβλίο: "Οι κατηγορίες που απαγγέλλονταν εναντίον των θυμάτων ήταν από πριν γνωστές σε όλους, ότι δηλαδή: Έχουν προπαγανδίσει εναντίον του Κόμματος, έχουν προπαγανδίσει υπέρ της Δύσης και του καπιταλιστικού τρόπου ζωής, έχουν αρνηθεί και αγνοήσει τις μεγάλες επιτεύξεις του Κόμματος στον πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό τομέα, έχουν ξεράσει φαρμάκι εναντίον του ακριβού μας Ενβέρη, του Αλβανικού κράτους και της σοσιαλιστικής πραγματικότητας... έχουν προπαγανδίσει υπέρ της θρησκείας, έχουν σπουδάσει στην Ελλάδα, έχουν, έχουν, έχουν".

Παρακάτω στο βιβλίο (σελ. 25) διαβάζουμε ότι οι περισσότερες απʼ αυτές τις κατηγορίες απαγγέλθηκαν και μετά την "αλλαγή" στην Αλβανία, στην ανάκριση και στην δίκη παρωδία των 5 της Ομόνοιας το 1994-1995 που έγινε στα Τίρανα. Ο Κώστας Κυριακού σημειώνει εύστοχα ότι αυτή η δίκη "επιβεβαίωσε άλλη μια φορά τις υποψίες πολλών αναλυτών ανά τον κόσμο ότι ένας από τους κύριους στόχους των αλβανικών καθεστώτων είναι ο διωγμός των Βορειοηπειρωτών από τα πατρώα εδάφη τους".

Όλα όσα αναφέρω στον παρόν άρθρο είναι απλά μια σταγόνα από τον ωκεανό του μαρτυρίου που διέσχισαν οι Έλληνες αλλά και οι Αλβανοί στον "κομμουνιστικό παράδεισο" του Χότζα και του Αλία. Αυτό το βιβλίο πρέπει οπωσδήποτε να το προσθέσεις στην βιβλιοθήκη σου μαζί με τα άλλα δύο που φέρουν την υπογραφή αυτού του εκλεκτού Έλληνα πατριώτη ("Ελεύθερος-Φυλακισμένος" και "Ξεχασμένοι Ήρωες"). Εκεί θα δεις πολλά από τα εγκλήματα που απέκρυπταν οι Αλβανοί και "αγνοούσαν" οι εγχώριοι λάτρεις του κομμουνισμού, του σοσιαλισμού και εν γένει της Αριστεράς. Θα αναρωτηθείς για ποιο λόγο δεν διαμαρτύρονταν τότε, οι σημερινοί διαπρύσιοι υπερασπιστές των "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" που περιφέρουν την ασχήμια της ψυχής τους από κανάλι σε κανάλι. Ο λόγος είναι απλούστατος. Οι ελληνόφωνοι κουκουλοφόροι του μπολσεβικισμού και της διεθνιστικής Αριστεράς, μάλλον θεωρούσαν ότι οι Έλληνες της Αλβανίας δεν είχαν δικαιώματα επειδή δεν ήταν άνθρωποι! Δεν εξηγείται αλλιώς...

ΥΓ. Σε επόμενο τεύχος των Γραμμών θα διαβάσετε τους ύμνους και τους διθυράμβους πολλών σημερινών τηλεαριστερών στο δολοφονικό καθεστώς της Αλβανίας.

ΥΓ2. Η "ελληνική" Αριστερά που ήθελε να εφαρμόσει και στην χώρα μας τα "μοντέλα" του Χότζα και του Στάλιν, οφείλει να ακολουθήσει το παράδειγμα του Πάπα. Ο λαός που έχει ιστορική μνήμη περιμένει να την ακούσει να του ζητά συγγνώμη για τα πολλά και αποτρόπαια εγκλήματά της.