Ελλάς και «γερμανική Ευρώπη»

Η πρόσφατη συμφωνία στην Σύνοδο Κορυφής για το μέλλον της Ε.Ε. είχε αμφίσημα αποτελέσματα και οι ερμηνείες της είχαν επίσης πολλά πρόσημα. Πολλοί την χαρακτήρισαν ως προοίμιο μίας «γερμανικής Ευρώπης», άλλοι είδαν σημάδια διεξόδου από την κρίση. Σύμφωνα με αυτή:

• Θεσμοθετούνται αυτόματες κυρώσεις για τις χώρες που έχουν δημοσιονομικά ελλείμματα Οι κυρώσεις θα λαμβάνονται με την αρχή της πλειοψηφίας (85%). Η Κομισιόν θα ελέγχει και θα επικυρώνει τα προσχέδια των εθνικών προϋπολογισμών.
• Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο θα εποπτεύει την εναρμόνισή τους στο εθνικό δίκαιο.
• Επισπεύδεται η λειτουργία του ESM για τον Ιούλιο του 2012 και όχι το 2013. Ο ESM δεν θα λειτουργεί ως τράπεζα και δεν θα μπορεί να δανείζεται από την ΕΚΤ.
• Θα δοθούν 200 δις ευρώ στο ΔΝΤ, τα οποία κατόπιν θα χρηματοδοτήσουν τα προγράμματα στήριξης της Ε.Ε.
• Οι ιδιώτες δεν θα συμμετάσχουν στα προγράμματα διασώσεως άλλων Ευρωπαϊκών κρατών, πλην της Ελλάδος.

Είναι δεδομένο ότι οι αποφάσεις αυτές φέρουν την σφραγίδα της γερμανικής δημοσιονομικής πειθαρχίας. Και κτυπούν τον πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας, που σχετίζεται με τις νομοθετικές εξουσίες των εθνικών κοινοβουλίων, τα οποία μετατρέπονται σε «νομαρχίες» ενός συγκεντρωτικού ευρωπαϊκού μηχανισμού. Όλα αυτά έχουν μεγάλη δόση αληθείας και πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο συζητήσεως. Και οι λοιδορίες εναντίον της Βρετανίας που αρνήθηκε το σχέδιο, δεν βοηθούν σε μία ουσιαστική συζήτηση.

Αλλά σε αυτό το σκεπτικό πρέπει να βάλουμε όλες τις παραμέτρους. Είναι δηλ. δυνατόν να έχουμε συνεχώς ελλειμματικούς προϋπολογισμούς; Και ποιος θα μάς καλύπτει αυτά τα ελλείμματα, οι συνεχείς φόροι των πολιτών ή οι διεθνείς αγορές; Διότι ούτε οι πρώτοι έχουν πλέον αυτή την φοροδοτική ικανότητα, ούτε οι δεύτεροι την διάθεση να αναλάβουν τέτοιους κινδύνους. Επιπλέον, πως θα ζητήσουμε από τον Γερμανό, Γάλλο ή Φινλανδό φορολογούμενο να καλύπτει τα δικά μας ελλείμματα, αν εμείς δεν βάλουμε σε τάξη τα δημόσια οικονομικά μας, ήτοι να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα;

Η Ελλάς οφείλει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Και αυτή είναι ότι δεν μπορείς να έχεις 1 εκατ. ανέργους στον ιδιωτικό τομέα με 850.000 δημοσίους υπαλλήλους. Δεν γίνεται το οικονομικό μας σύστημα να βασίζεται μόνο στην κατανάλωση, καθώς διαλύσαμε τον παραγωγικό ιστό της οικονομίας μας. Η κατανάλωση στην Ελλάδα στηρίζεται στις εισαγωγές και έχει μικρή εγχώρια προστιθέμενη αξία. Πως θα ανατάξουμε την Παιδεία μας, αν την έχουμε αφήσει όμηρο στις διαθέσεις της Άκρας Αριστεράς; Πως θα γίνουν επενδύσεις, αν ένας σύλλογος τις δεσμεύει για χρόνια στο Σ.τ.Ε.;

Η πολύ μεγάλη επένδυση του Κωνσταντακόπουλου στο Porto Navarino, αξίας 100 εκατ. ευρώ, χρειάσθηκε άνω των 10 ετών να υλοποιηθεί, λόγω αυτών των κωλυμάτων. Η μεγάλη επενδυτική ευκαιρία στο Ελληνικό, στο «φαληρικό μέτωπο» και στους χώρους των πρώην Λιπασμάτων Δραπετσώνας είναι ακόμη στα χαρτιά. Και ας πέρασαν 8 χρόνια από τους Ολυμπιακούς αγώνες! Τι θα γίνει τελικώς με την εξόρυξη του ελληνικού χρυσού στην Χαλκιδική; Δεν γνωρίζουμε ούτε πότε θα κατέβει το μετρό στον Πειραιά, ούτε πότε θα τελειώσουν οι μεγάλοι συγκοινωνιακοί άξονες, παρά τα διαθέσιμα ευρωπαϊκά κονδύλια.

Για όλα αυτά όμως δεν ευθύνεται το Μνημόνιο, το ΔΝΤ και η Μέρκελ. Φταίνε οι παθογένειες της Μεταπολιτεύσεως και η αβελτηρία μας. Το έλλειμμα πολιτικής και επιχειρηματικής ηγεσίας που έχουμε. Και αυτό το έλλειμμα πρέπει να το καλύψουμε μόνοι μας, με δική μας βούληση και πράξη. Αν αυτό δεν γίνει, τότε κανένα πακέτο βοηθείας δεν πρόκειται να μας σώσει.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 8ης Ιανουαρίου 2012 της εφημερίδας Ελεύθερη Ώρα.