Η λύση του λαθρομεταναστευτικού σε 5 βήματα

Το ζήτημα της μετανάστευσης απασχολεί τα έθνη εδώ και χιλιετίες. Από την στιγμή που υπάρχουν οργανωμένα κράτη με σαφή σύνορα, η μετανάστευση αντιμετωπίζεται με νόμους, οι οποίοι σε κάθε κράτος είναι διαφορετικοί, με κύριο, όμως, χαρακτηριστικό τους την προστασία των κρατών από την παράνομη είσοδο αλλοδαπών (λαθρομετανάστευση). Και αυτό συμβαίνει για έναν πάρα πολύ απλό λόγο: Εάν κάποια στιγμή, 10.000.000 Τούρκοι (ή 15.000.000 Μπαγκλαντεσιανοί ή και 20.000.000 Ινδοί ή και άλλοι) αποφασίσουν ότι δεν τους αρέσει η ζωή στην πατρίδα τους και αποφασίσουν να περάσουν, για παράδειγμα, τα σύνορα με την Ελλάδα και να εγκατασταθούν στον ελληνικό χώρο, καταλαβαίνει ο καθένας τα προβλήματα που θα ανακύψουν σε όλους ανεξαιρέτους τους τομείς της εθνικής μας ζωής.

Από το 1991 και εντεύθεν παρατηρούμε μια άνευ προηγουμένου μετανάστευση πληθυσμών στην Ελλάδα, η οποία ξεκίνησε κυρίως από την Αλβανία. Ακολούθως είδαμε πλήθη ανθρώπων να καταφθάνουν στην Ελλάδα από χώρες όπως το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, η Συρία και ένα πλήθος αφρικανικών χωρών. Μεταναστευτικές ροές οι οποίες τα τελευταία χρόνια αυξάνονται με μορφή χιονοστιβάδας. Κοινή συνισταμένη τους, σε συντριπτικό ποσοστό είναι η παραβίαση νόμων, δηλαδή η παράνομη είσοδος στην χώρα. Ακόμη και η είσοδος Σύριων προσφύγων ελέγχεται ως παράνομη, διότι στην Συνθήκη της Γενεύης έχει καθοριστεί πλήρως και επακριβώς για το ποιος και πότε δικαιούται τον τίτλο του πρόσφυγα.

Το ελληνικό κράτος αντιμετώπισε χλιαρά (επιεικής ο χαρακτηρισμός) το ζήτημα, με συνέπεια να επιτρέψει να καταπατηθούν πλήρως οι νόμοι που το ίδιο είχε θεσπίσει. Δεν σταμάτησε όμως εκεί, διότι προχώρησε και ένα βήμα πιο πέρα αποδίδοντας άδειες εργασίας, ελληνική ιθαγένεια και άσυλο σε ανθρώπους που δεν το δικαιούνταν. Και αυτό διότι όποιος παραβαίνει το νόμο και εισέρχεται παράνομα στην χώρα, υπό συνθήκες ορθής λειτουργίας του κράτους, δεν είναι λογικό και νόμιμο να χρησιμοποιεί υπέρ του τους νόμους του κράτους. Παρατηρούμε λοιπόν το φαινόμενο κατάλυσης των νόμων και από τους λαθρομετανάστες, αλλά και από το ίδιο το κράτος.

Σκοπός του άρθρου δεν είναι να καταδείξει τις αιτίες που οδηγηθήκαμε σε αυτήν την κατάσταση και τον τρόπο με τον οποίο οι νόμοι κατελύθησαν από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές και γιατί. Αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει το θέμα μιας πολύ καλής διατριβής για διδακτορικό, αν ποτέ τολμούσε κάποιος να την αναθέσει! Σκοπός του άρθρου αυτού είναι να δώσει έναυσμα για μια πολύ ρεαλιστική και εφαρμόσιμη πολιτική θέση, η οποία θα εξεταστεί από νομικούς και θα αποτελέσει την αιχμή ενός εθνικού κινήματος ως προς το ζήτημα.

Μια πολιτική θέση που συνοψίζεται ως εξής και με απόλυτη σειρά:

1. Ανακήρυξη του ζητήματος ως ζήτημα εθνικής ασφάλειας που θέτει σε κίνδυνο την βιολογική, κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου με ό,τι αυτό συνεπάγεται: εθνολογική αποσύνθεση, πολυπολιτισμική επίθεση στον ελληνικό πολιτισμό και σε ήθη και έθιμα, επίσημη θρησκεία κ.λπ., εγκληματικότητα, δημογραφικό, οικονομικά προβλήματα όπως η ανεργία κ.α.

2. Φραγή των συνόρων. Απλά και κατανοητά, όταν υπάρχει διαρροή, απλά κλείνεις την κάνουλα. Το πως θα μπορέσει ένα κράτος να πραγματοποιήσει μια τέτοια πολιτική μπορεί να συζητηθεί. Ως οδηγός πάντως θα πρέπει να οριστεί η «με κάθε μέσο και τρόπο αποτροπή παραβίασης των συνόρων» είτε πολιτικά (συνεργασία με Ευρωπαϊκή Ένωση, όμορα κράτη κ.λπ.), είτε στρατιωτικά.

3. Άμεση αλλαγή του νόμου για την απόδοση Ελληνικής ιθαγένειας και αδειών εργασίας. Προτείνεται αυστηροποίηση των κριτηρίων ως μέσο αποτροπής των παρανόμων μεταναστευτικών ροών. Για το Άσυλο υπάρχει η Συνθήκη της Γενεύης την οποία το ελληνικό κράτος έχει υπογράψει και οφείλει να τηρεί όσο είναι σε ισχύ.

4. Άμεση απέλαση όλων των παρανόμων μεταναστών που βρίσκονται σε ελληνικό έδαφος. Τα τυχόν προβλήματα λόγω των ανιθαγενών ή άλλων κατηγοριών θα αντιμετωπίζονται κατά περίπτωση όπως ορίζουν οι νόμοι.

5. Επανέλεγχος όλων των αποφάσεων χορήγησης αδειών διαμονής, ασύλου και Ελληνικής ιθαγένειας από το 1991 και μετά. Το αντεπιχείρημα σε αυτήν την θέση ίσως εστιάσει στο γιγαντιαίο του πράγματος. Πάντως σίγουρα όχι τόσο γιγαντιαίο όσο το Κτηματολόγιο, για παράδειγμα, στο οποίο, πλην των νομικών υπηρεσιών, εμπλέκονται και άλλες όπως οι οικονομικές και πολεοδομικές υπηρεσίες.

Σημειώνεται ότι για την λύση του προβλήματος και την εφαρμογή των ανωτέρω προτάσεων, απαιτείται μόνο πολιτική βούληση και τίποτα άλλο. Παραδείγματα υπάρχουν παγκοσμίως (Αυστραλία, ΗΠΑ, Ουγγαρία κ.α.), όπου οι χώρες αυστηροποιούν τους νόμους τους ώστε να ανταποκριθούν στις προκλήσεις των καιρών.

Το άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε στο Κέντρο Φ.