60 χρόνια μετά

Πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία είχε η συνέντευξη του Λεωνίδα Κύρκου στον Αλέξη Παπαχελά στην Καθημερινή, στις 3 Δεκεμβρίου. Ειδικά, στα σημεία που ο Λ. Κύρκος κάνει την αυτοκριτική του για τον ρόλο της Αριστεράς στον εμφύλιο πόλεμο. Είναι πιστεύω σημαντικό να ακούμε από το στόμα του Κύρκου ότι «με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι αν νικούσε τότε η επανάστασή μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο - τον είδα από κοντά και κατάλαβα τι γελοίος άνθρωπος ήταν - θα είχαμε υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζώτα, θα είχαμε υπουργό της Παιδείας τον Στρίγγο, θα είχαμε υπουργό Εσωτερικών τον ανεκδιήγητο Βλαντά. Άνθρωποι γελοίοι, χωρίς καμιά παιδεία. Κι όμως εκείνη την εποχή, σας επαναλαμβάνω, τους έβλεπα τους ανθρώπους αυτούς σαν γίγαντες».

Αν λοιπόν πιάνει τρόμο τον Λεωνίδα Κύρκο η σκέψη και μόνο ότι μπορεί να νικούσε η Αριστερά, τότε καταλαβαίνουμε τι πρέπει να πιάνει όλους τους άλλους. Έως σήμερα, η Αριστερά συνεχίζει την διαιώνιση των μυθοπλασιών της, βρισκόμενη σε μία ιδιότυπη ασυλία για τις πράξεις και τις επιλογές της εκείνη την περίοδο. Περίπου, πρέπει να νιώθουμε τύψεις που η Αριστερά ηττήθηκε στον εμφύλιο πόλεμο, ενώ ο αγώνας των Ελλήνων πατριωτών ενοχοποιήθηκε (!) και ρίχθηκε στην λήθη της ιστορίας. Ο Τσακαλώτος και ο Παπάγος εξομοιώθηκαν με τον Μάρκο και ο Πλαστήρας, ο Σοφούλης και ο Τσαλδάρης με τον Ζαχαριάδη. Για πρώτη φορά ίσως την ιστορία ενός πολέμου την γράφουν οι ηττημένοι!

Θα ρωτήσει κάποιος, «έχουν νόημα όλα αυτά σήμερα;». Νομίζω ότι όταν η κ. Παπαρήγα και το ΚΚΕ εορτάζουν επισήμως τα 60 χρόνια του ΔΣΕ, με την τηλεοπτική κάλυψη της ΝΕΤ, όταν η Ελληνική νεολαία αγνοεί τους αγώνες του Ιερού Λόχου και της 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας αλλά «γνωρίζει» τον «Άρη», τότε έχουμε ηθική υποχρέωση να υπερασπισθούμε την αλήθεια. Διότι είναι ανήθικο και απαράδεκτο - στο όνομα της όποιας σκοπιμότητας - να παραποιείται η αλήθεια και να εξωραΐζεται το ψέμα.

Η Αριστερά λοιπόν δεν δικαιούται να δίνει μαθήματα δημοκρατίας και «κοινωνικής ευαισθησίας» σε κανέναν και ιδίως σε εμάς τους πατριώτες. Διότι την δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία στην Ελλάδα την κράτησαν ζωντανή την δεκαετία του 1940 η Δεξιά και το Κέντρο, όχι η Αριστερά. Με τα πολλά προβλήματα που μας κληροδότησε ο πόλεμος και ο εμφύλιος, αλλά η εναλλακτική της Αριστεράς ήταν ο Σταλινισμός και η «αδελφοποίησή» μας με την Αλβανία και την Βουλγαρία.

Η Ελλάς σήμερα μας χρειάζεται όλους. Η ιστορική καταγωγή του καθενός μας δεν έχει ίσως μεγάλη σημασία, στον βαθμό που δεν επηρεάζει τις σημερινές μας επιλογές. Όταν βλέπω όμως τους «εκσυγχρονιστές αριστερούς» του 2000, οι οποίοι έως το 1989 υπερασπιζόντουσαν την «δικτατορία του προλεταριάτου», να προσυπογράφουν τώρα τα δελτία τύπου της Pax Americana «κατά του εθνικισμού» και από απολογητές του «αρχιπελάγους των γκούλαγκ» να αυτο-αναγορεύονται σε κήνσορες των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», τότε επιτρέψτε μου, να μην μπορώ να συγκρατήσω την αηδία μου. Του Λ. Κύρκου του πήρε 60 χρόνια να παραδεχτεί το αδιέξοδο των ιδεών του. Ελπίζω σε εμάς να πάρει κάτι λιγότερο για να συνειδητοποιήσουμε την νέα ιδεολογική αφασία της Αριστεράς: τον πολυπολιτισμό και την εθνοφοβία.