Γράφει ο Γεώργιος Λεονταρίτης για το φθινόπωρο του 1965: «Η οχλοκρατία της Αριστεράς με την συμμαχίαν των «κεκρακτών» του Ανδρέα Παπανδρέου, είχεν αναστατώσει την Αθήνα. Φωτιές, διαδηλώσεις και διάλυσις των πάντων, έδιναν ανάγλυφη την εικόνα του χάους». Ένα ερώτημα που αμέσως προβάλλει επιτακτικό είναι το εξής: Η ιστορία λοιπόν επαναλαμβάνεται ή κάποιοι συνεπείς αριστεροί δεν μπορούν να απαλλαγούν από τα εθνοκτονικά τους ένστικτα;
Την ταραγμένη εκείνη χρονιά του 1965 η Αριστερά της Αριστεράς του Ανδρέα Παπανδρέου, η οποία ως τάση οδηγούσε τις εξελίξεις μέσα στην Ένωση Κέντρου, καθόρισε την πολιτική ατμόσφαιρα της χυδαίας βεβηλώσεως της εθνικής εορτής. Όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα εν έτει 2011, οι μάζες και τα πλήθη «εξαγριώνονται και αγανακτούν» και ισοπεδώνουν τα πάντα στο όνομα αυτής της αγανακτήσεως. Μιλάμε για τον απόλυτο εκμαυλισμό του ελληνικού λαού. Σήμερα διανύοντες το σημείο μηδέν της υπάρξεως του Έθνους πρέπει να διαπιστώσουμε το πρώτον ότι οι ευθύνες εκφεύγουν πλέον από τα πλήθη και πρέπει να αναζητηθούν στην πολιτική ηγεσία. Σήμερα η ηγεσία Παπανδρέου-Σαμαρά καταστρέφει το Έθνος, το οποίο εξωθεί σε περιπέτειες αρνούμενη πεισμόνως να ανταποκριθεί στον ιστορικό της ρόλο.
Ας δούμε όμως με ακρίβεια τα ιστορικά γεγονότα της εποχής πριν προβούμε σε συγκριτικά συμπεράσματα. Γράφει ο Γεώργιος Λεονταρίτης: «Στις 28 Οκτωβρίου, ημέρα εθνικής εορτής, το λαϊκό μέτωπο παπανδρεϊκών-κομμουνιστών, εξαπέλυσε και πάλιν οργανωμένες ομάδες κρούσεως των «Λαμπράκηδων», οι οποίοι προκάλεσαν πρωτοφανείς ασχήμιες και προσπάθησαν να μεταβάλουν την εθνικήν εορτήν του ΟΧΙ σε χυδαία και ευτελή κομματική-κομμουνιστική εκδήλωση. Οι οργανωμένες ασχήμιες των αριστερών εξόργισαν τον αρχηγόν της ΕΡΕ, ο οποίος επεσήμανε το γεγονός με έντονον τρόπον προς τον αρχηγόν της Ενώσεως Κέντρου. Εμολύνθη η εθνική εορτή είπεν επί λέξει ο Κανελλόπουλος. Και απευθυνόμενος προς τους παρισταμένους στην Μητρόπολιν ανωτάτους λειτουργούς και αξιωματικούς, τους είπεν οργισμένος: «Είναι καθήκον όλων σας, είτε είσθε δικασταί, είτε στρατηγοί, είτε διοικητικοί, να αντισταθείτε εις την βεβήλωσιν αυτήν».
Όπως εδήλωσε αργότερα στους δημοσιογράφους ο Κανελλόπουλος: «Ωργανωμέναι μονάδες, το σύνολον των οποίων δεν υπερέβαινε φυσικά την δύναμιν των πέντε χιλιάδων οπαδών της ΕΔΑ και της Ενώσεως Κέντρου, είχον καταλάβει τα πεζοδρόμια, όπισθεν των παρατεταγμένων, από της Μητροπόλεως μέχρι των παλαιών ανακτόρων, ανδρών των ενόπλων δυνάμεων. Σείοντες ή μάλλον επισείοντες οι διατεταγμένην υπηρεσίαν εκτελούντες οπαδοί των δύο κομμάτων μεγάλας φωτογραφίας του Γ.Παπανδρέου, αι οποίαι είχον διανεμηθεί κατά χιλιάδας από ωρισμένα προφανώς συνεργεία, εκραύγαζαν το όνομα αυτού και άλλα ξένα προς την ιεράν 28ην Οκτωβρίου συνθήματα κατά την διέλευσιν όχι μόνο του αρχηγού της Ενώσεως Κέντρου, αλλά και εμού και παντός άλλου, ηκούοντο δε και εντός του ναού καθ' ον χρόνον ανεπέμποντο ευχαί υπέρ των πεσόντων ηρώων. Εθεώρησα καθήκον μου να στηλιτεύσω την βέβηλον αυτήν ενέργειαν και προσβολήν της ιερότητος της ημέρας εντός του ναού, απευθυνόμενος προς όλους τους παρισταμένους, κατηγόρησα δε μεγαλοφώνως ως υπεύθυνον τον αρχηγόν της Ενώσεως Κέντρου, όταν εισήλθε». Διάφοροι παράγοντες τότε και αργότερα, εκατηγόρησαν τον αρχηγόν της ΕΡΕ ότι προσπάθησε να διασπάσει την Ένωσιν Κέντρου».
Το ιστορικό συμπέρασμα είναι ανεπιφύλακτο: Όπως πάντοτε, οι συνοδοιπόροι και ανίεροι σύμμαχοι της Άκρας Αριστεράς προσπαθούν να αποποιηθούν των ευθυνών τους για τις υπηρεσίες που παρέχουν στον εθνομηδενισμό, μετατίθεντες τις ευθύνες της συνοδοιπορίας τους στην κακιά Δεξιά. Και όλα αυτά 9 ολόκληρα χρόνια πριν την Μεταπολίτευση. Αυτό είναι το ιστορικό βάθος της ελληνικής παρακμής.
Ακόμη κι έτσι όμως, υπήρχε τότε μία Δεξιά που δεν έκρυβε τις πεποιθήσεις της. Τότε το 1965, τότε που το πολιτικό κατηγορώ της παρατάξεως δεν ήταν άσφαιρα πυρά όπως σήμερα, τότε που η Άκρα Αριστερά και οι συνοδοιπόροι αυτής ήταν ακόμα οι ξεκάθαροι ιδεολογικοί εχθροί της Δεξιάς, τότε που οι Έλληνες πατριώτες είχαν κάπου να ακουμπήσουν, τότε που υπήρχε ακόμη έντιμη ηγεσία και όχι κακομαθημένα παιδιά (Παπανδρέου-Σαμαράς), που άβουλα όντα παριστάνουν τους αρχηγούς παρατάξεων. Τότε που ο πολιτικός δεν ήταν το παρακολούθημα του χαβαλέ των μπαχαλάκηδων, ούτε συρόταν από τα «αγανακτισμένα» πλήθη, αλλά ήταν δάσκαλος της κοινωνίας, θεματοφύλακας και υπερασπιστής των ηθών της.
Ειλικρινώς πιστεύω και θα το πιστεύω πάντα ότι μέσα από ένα ειλικρινή διάλογο με τους πολίτες, η Εθνική Παράταξη μπορεί όχι μόνο να αναστηθεί και πάλι, αλλά να είναι ξανά πρωταγωνίστρια και οδηγός των εξελίξεων. Αυτό όμως δε θα γίνει χωρίς να ματώσουν όσοι την υπηρετούν. Όλοι οι καλοί Έλληνες δικαιούνται και υποχρεούνται να έρθουν να αγωνιστούν μέσα από τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό για το καλό της Πατρίδος, ή όπως το έλεγε διαφορετικά ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, για να εγγυηθούμε όλοι μαζί την ελευθέρα αναπνοή των πολιτών.
Σήμερα όμως, τώρα! Προτού η ασφυξία της Άκρας Αριστεράς προλάβει να πνίξει την Πατρίδα, προτού εκπνεύσει η Δημοκρατία.