25η Μαρτίου 1821 - 193 χρόνια μετά από την Εθνική Παλιγγενεσία

«Για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία» αναφέρει σε ένα χαρακτηριστικό του στίχο, ένα πολύ ωραίο εμβατήριο με αναφορά στο νόημα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της 25ης Μαρτίου 1821. 193 χρόνια μετά το πολύ σημαντικό αυτό, αλλά και ιδιαίτερα κομβικό γεγονός στην νεότερη ελληνική ιστορία, την εξέγερση των καταπιεσμένων και υποδουλωμένων προγόνων μας, με στόχο την απαλλαγή από τα 400 χρόνια σκλαβιάς του τουρκικού οθωμανικού ζυγού, που οδήγησε στην απελευθέρωση της πατρίδας μας και την δημιουργία του νεότερου ελληνικού κράτους, η εθνική μας επέτειος προσωπικά μου δημιουργεί σκέψεις για τις πολύ δύσκολες πολιτικοκοινωνικές συνθήκες κάτω από τις οποίες εορτάζεται.

Αυτό γιατί πέρα από τον δεδομένο προβληματισμό για το κατά πόσο οι Έλληνες και οι Ελληνίδες γνωρίζουμε την ιστορία μας, ιδιαίτερα η νεολαία μας, που πέρα από την κλασική γνώση της διδασκαλίας στα εκπαιδευτικά ιδρύματα σχολεία και πανεπιστήμια, που σε αρκετές περιπτώσεις είτε αποκρύβει τα ιστορικά γεγονότα, είτε δεν τα αποτυπώνει με ακρίβεια, πολύ φοβάμαι ότι γενικότερα ως λαός δεν έχουμε επαρκή γνώση των ιστορικών γεγονότων.

Σε αυτό δεν ευθύνονται μόνο οι υπεύθυνοι ταγοί της ελληνικής παιδείας, και γενικότερα οι κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν τα κοινά της πατρίδας μας μετά την Μεταπολίτευση, και συνέβαλαν δυστυχώς αποφασιστικά στην ελλιπή τουλάχιστον γνώση της ιστορίας μας, αλλά και άλλοι παράγοντες, όπως τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Έτσι τα πρότυπα, ιδιαίτερα από τις εκπομπές των μεγάλων λεγόμενων αθηναϊκών καναλιών, με εκπομπές όπως τα λεγόμενα «πρωινάδικα» με κοπέλες που πέρα από το life style και την επίδειξη ενδεχομένως σωματικών προσόντων δεν έχουν να προσφέρουν καμία πνευματική αφύπνιση και πολύ περισσότερο εθνικό φρόνημα, τα δελτία των 8 με την προπαγάνδα και παρουσίαση των γεγονότων της επικαιρότητας με σκοπιμότητα σε πολλές περιπτώσεις, και φυσικά η διαστρέβλωση της ιστορίας μέσω «ιστορικών αφιερωμάτων», επιτείνουν τον προβληματισμό και την ανησυχία μου για την επαρκή γνώση της ιστορίας μας.

Πολύ περισσότερο όταν ο ελληνικός λαός με την ψήφο του στέλνει στο ελληνικό κοινοβούλιο «ιστορικούς» όπως η βουλευτής Α' Πειραιώς της ΔΗΜΑΡ Μαρία Ρεπούση, που εκτός από το επιεικώς απαράδεκτο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού το οποίο υπόψη ότι ένα από τα από ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας η Ακαδημία Αθηνών το έκρινε επιστημονικά ακατάλληλο, και που ευτυχώς αποσύρθηκε από το Υπουργείο Παιδείας τον Σεπτέμβριο του 2007, έχει να επιδείξει μια σειρά προκλητικών ενεργειών που προσβάλουν την εθνική μας αυτογνωσία, όπως ο διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας, μη-τήρηση ενός λεπτού σιγής στην Βουλή τον Μάιο του 2012 στην μνήμη των 353.000 δολοφονηθέντων αδελφών μας Ποντίων από τις τουρκικές κεμαλικές ορδές τον Μάιο του 1919 και τον επίσης απαράδεκτο χαρακτηρισμό τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς περί «εθνικιστικού κιτς» όσον αφορά τις εορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο εξόδου του Μεσολογγίου.

Περιττό να αναφερθώ εκτενώς βεβαίως και σε κάποιες επίσης απαράδεκτες εθνομηδενιστικές μαρξιστικές απόψεις των σταλινικών εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ, περί «ανύπαρκτης ύψωσης λαβάρου από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό στην Αγία Λαύρα», «ύψωσης σημαίας επανάστασης από κάποιον Παναγιώτη Καρατζά», αμφισβήτησης της μεγάλης προσφοράς της Εκκλησίας μας στον εθνικό απελευθερωτικό αγώνα του 1821, που σημαίνει και την ουσιαστική αμφισβήτηση σχετικών φράσεων του αείμνηστου Γέρου του Μοριά, και οπλαρχηγού της Επανάστασης Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, και αυθαιρέτων αριστερίστικων εκτιμήσεων περί «ταξικής επανάστασης», που είναι στο ίδιο μήκος με συνοδοιπόρους της ανθελληνικής Άκρας Αριστεράς, και πολύ περισσότερο με το «βιβλίο ιστορίας» της κ. Ρεπούση.

Βέβαια την μεγαλύτερη ευθύνη την έχει η ελληνική πολιτεία, που όχι μόνο στο θέμα της ιστορικής γνώσης για την επέτειο της 25ης Μαρτίου, δεν παρέχει δυστυχώς στα Ελληνόπουλα γενικότερα την επαρκή ιστορική γνώση, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τον εξ Ανατολών γείτονα με χαρακτηριστικό παράδειγμα το βιβλίο Ιστορίας της Γ' Γυμνασίου που κινείται στο ίδιο πνεύμα του «συνωστισμού της Σμύρνης», με την αίσχιστη αναφορά στα τραγικά για την πατρίδα μας γεγονότα στα Ίμια τον Ιανουάριο του 1996 πως «Την ίδια εποχή, με αφορμή την διεκδίκηση της βραχονησίδας Ίμια στα Δωδεκάνησα, ξέσπασε κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις που αποκλιμακώθηκε με αμοιβαίες υποχωρήσεις».

Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση που λόγω των απαράδεκτων μνημονιακών μέτρων, δεν επιτρέπουν σε ένα τουλάχιστον μέρος του ελληνικού πληθυσμού που πρέπει ίσως να ασχοληθεί με τον επιούσιο της καθημερινότητας, να αποκτήσει την ακριβή ιστορική και όχι μόνο γνώση για τα γεγονότα της 25ης Μαρτίου, δημιουργούν για μένα ένα εύλογο προβληματισμό, αλλά και ανησυχία. Κατά πόσον είμαστε επαρκείς στο άμεσο μέλλον, σε συνδυασμό με την έλλειψη ιστορικής γνώσης που υπάρχει σε τμήμα του ελληνικού λαού, ιδιαίτερα τώρα που περνάμε την δύσκολη για την χώρα μας περίοδο, να αντιμετωπίσουμε εθνικούς κινδύνους από γείτονες και ίσως όχι μόνο από την Τουρκία στο προσεχές μέλλον;

Στο ερώτημα καλούνται πέρα τους ειδικούς επιστήμονες να απαντήσουν οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, εν όψει και της 25ης Μαρτίου γιατί πέρα από το αυτονόητο εθνικό φρόνημα, η ιστορική γνώση είναι δύναμη πολύ περισσότερο για την μελλοντική επιβίωση του Ελληνικού Έθνους. Γιατί όπως πολύ σωστά λέγεται ως ιστορικό δόγμα, λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του είναι καταδικασμένος να αφανιστεί, και στους Ελλάδα σε όλους εμάς που έχουμε την τιμή, αλλά και την ιδιαίτερη τύχη να αποτελούμε γηγενές τμήμα της χώρας αυτής κάτι τέτοιο δεν μας αξίζει.