18 Οκτωβρίου 1981: Η μέρα που άλλαξε η μοίρα της Ελλάδας προς το χειρότερο

18 Οκτωβρίου 1981: Το ΠΑΣΟΚ με ηγέτη τον Ανδρέα Παπανδρέου κερδίζει τις εθνικές εκλογές με ποσοστό 48,07% και 172 έδρες σχηματίζοντας την πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην χώρα μας, επικρατώντας της ΝΔ με αρχηγό τον μέχρι τότε πρωθυπουργό Γεώργιο Ράλλη, που αναδείχτηκε αξιωματική αντιπολίτευση με ποσοστό 35,87% και 115 έδρες, ενώ το ΚΚΕ κατέλαβε την τρίτη θέση με ποσοστό 10,93% και 13 έδρες.

Όμως το αποτέλεσμα των εκλογών του 1981, δεν ήταν μια απλή εναλλαγή των δύο τότε μεγάλων κομμάτων από την κυβέρνηση στην αξιωματική αντιπολίτευση και αντίστροφα, αλλά η ετυμηγορία αυτή της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού έμελλε με βάση τα όσα ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια να επηρεάσει αρνητικά την μετέπειτα πορεία της χώρας, με αποτέλεσμα τις συνέπειες της επιλογής αυτής να της πληρώνει 33 χρόνια μετά, και ιδιαίτερα τα 4 τελευταία χρόνια με την οικονομική κρίση και τα μνημόνια, η Ελλάδα πολύ ακριβά.

Αυτό γιατί το ΠΑΣΟΚ παρότι ήρθε στην εξουσία με πολλές προσδοκίες και υποσχέσεις, αυτό το οποίο κατάφερε ουσιαστικά να κάνει με την ανεύθυνη και δημαγωγική του πολιτική, ιδιαίτερα στον τομέα της Οικονομίας, ήταν η μεγάλη αύξηση του δημοσίου χρέους της χώρας, με τον αλόγιστο εξωτερικό δανεισμό της χώρας, παρότι ο ιδρυτής του, όταν εξελέγη πρωθυπουργός, υποστήριξε ότι παρέλαβε «καμένη γη». Αυτό σε συνδυασμό με την δημιουργία ενός υπερτροφικού κομματικού κράτους με τον διορισμό χιλιάδων κομματικών ημετέρων, που το μοναδικό τους «προσόν» ήταν η κάρτα μέλους των ειδικών κομματικών οργανώσεων, των γνωστών ως «κλαδικών». Επιλογές που ουσιαστικά είναι η «ρίζα του κακού» για αυτό το οποίο βιώνουμε ως χώρα και ως κοινωνία, από το 2010.

Παράλληλα, πέρα από την Οικονομία, το σημερινό με την ΝΔ συγκυβερνών κόμμα, μετά την εκλογική του νίκη, πήρε πρωτοβουλίες σε θεσμικό και κοινωνικό επίπεδο σε αρνητική δυστυχώς κατεύθυνση, που επίσης τις συνέπειες από τις εφαρμογές τους βιώνουμε και στης μέρες μας. Έτσι η καθιέρωση του πολιτικού γάμου, που δικαιολογημένα είχε προκαλέσει τις αντιδράσεις της Εκκλησίας αφού υπονόμευε τον παραδοσιακό θεσμό της οικογένειας και την ίδια την φύση και την υπόσταση και ως κοινωνικού γεγονότος του θρησκευτικού γάμου, η αποποινικοποίηση της μοιχείας, η αντικατάσταση όλων των γενικών διευθυντών δημόσιας διοίκησης από φίλα προσκείμενους κομματικούς (ένα νομοσχέδιο έμπνευσης του τότε πανίσχυρου κυβερνητικού στελέχους και στενού συνεργάτη του Ανδρέα Παπανδρέου του εκλιπόντα Αγαμέμνονα Κουτσόγιωργα) και ο νόμος για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης κατά την περίοδο τριπλής εχθρικής κατοχής 1941-44.

Ο τελευταίος ήταν ουσιαστικά μια πράξη «αγιοποίησης» του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΚΚΕ προς υφαρπαγή αριστερών ψήφων, παρέβλεπε σκόπιμα ότι, πλην μεμονωμένων περιπτώσεων, ο σκοπός της κομμουνιστικής οργάνωσης με το πρόσχημα της αντίστασης κατά των κατακτητών, ήταν ουσιαστικά η βίαια κατάληψη της εξουσίας μετά την απελευθέρωση και εγκαθίδρυση καθεστώτος υπαρκτού σοσιαλισμού ανάλογου με εκείνα που έζησαν οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, όπως κατέδειξαν, όσο και να θέλουν κάποιοι να πλαστογραφούν την νεότερη ελληνική ιστορία, τα γεγονότα της περιόδου 1944-1949.

Ενδεικτικό της σκοπιμότητας του προαναφερθέντος νομοσχεδίου, που στόχο είχε όπως προαναφέρθηκε την υφαρπαγή αριστερών ψήφων, με το βόλεμα των «πράσινων ημετέρων», ήταν αυτό το οποίο μου αφηγήθηκε πριν 20 χρόνια περίπου ο αείμνηστος πατέρας μου Διάκος Μανουσάκης (βουλευτής Νομού Πέλλας της ΝΔ και της ΔΗΑΝΑ του Κωστή Στεφανόπουλου από το 1981-1989) σε σχετική συζήτηση που είχα μαζί του για το συγκεκριμένο θέμα. Συγκεκριμένα μου ανέφερε ότι δόθηκαν συντάξεις Εθνικής Αντίστασης σε πολίτες οι οποίοι την περίοδο εκείνη είτε ήταν αγέννητοι και το μοναδικό τους «δικαιολογητικό» ήταν η ένταξη τους στις κομματικές οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ ή του απλού ψηφοφόρου ή φανατικού φίλου του κινήματος.

Επίσης δεν μπορώ να παραλείψω την αναφορά στα γεγονότα μετά τον Οκτώβριο του 1981 και στις πολιτικές διώξεις την περίοδο εκείνη μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία σε όλο το φάσμα του δημοσίου τομέα με ρεβανσιστικές μεταθέσεις, ακόμα και απολύσεις «αντιφρονούντων», που το «έγκλημά» τους ήταν ότι δεν ήταν φίλα προσκείμενοι στο τότε κυβερνών κόμμα. Και όλα αυτά από μια κυβέρνηση που ο επικεφαλής της το βράδυ των εκλογών στο διάγγελμα του, μετά την οριστικοποίηση του εκλογικού αποτελέσματος, υποσχέθηκε ότι θα είναι «κυβέρνηση των Ελλήνων».

Χαρακτηριστικά είναι ότι όσα αναφέρει στο βιβλίο του «33 χρόνια ραδιόφωνο - τηλεόραση», ο γνωστός δημοσιογράφος Βαγγέλης Παπαδόπουλος για τα όσα βίωσε με το καθεστώς πασοκοκρατίας (όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει) στο ραδιομέγαρο της τότε κρατικής ραδιοτηλεόρασης της ΕΡΤ: «Αν αυτό το φαινόμενο ήταν απαράδεκτο για τους παλιούς, για τους πασόκους ήταν η φυσιολογική κατάληξη τους αγώνα τους. Ο λαός στην εξουσία. Και το μπόρεσαν και το χάρηκαν. Παρά τις αδικίες, πάρα τις ακρότητες, παρά τις παρατυπίες, οι νικητές ζούσαν την εποχή της λαφυραγωγίας». Πολλά προσωπικά δράματα εξελίχτηκαν μετά την 18η Οκτωβρίου 1981, από τις κομματικές διώξεις, αλλά αυτό είναι θέμα ανάλυσης κάποιου άλλου άρθρου.

Παράλειψη μου θα ήταν να μην αναφέρω και την εξωτερική πολιτική της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που διακατεχόταν από ανευθυνότητα, δημαγωγία και καιροσκοπισμό, με στόχο πάντα τους ψήφους των αριστερών πολιτών. Γιʼ αυτό και το συγκεκριμένο κόμμα που ανήλθε στην εξουσία με το πολύ ωραίο και ελκυστικό σύνθημα «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», μαζί με τα επικίνδυνα και φυσικά ανεύθυνα δημαγωγικά συνθήματα (που ευτυχώς για την γεωπολιτική θέση της χώρας, δεν τα εφάρμοσε) «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και «Έξω οι Αμερικανοί», «Έξω οι βάσεις του θανάτου». Υπόψη ότι δύο χρόνια μετά της εκλογές η κυβέρνηση του ίδιου κόμματος το 1983, ανανέωσε την συμφωνία παραμονής των αμερικανικών βάσεων, έφτασε στον επικίνδυνο κατήφορο για τον προσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας να αγκαλιάζει τριτοκοσμικούς δικτάτορες (Γιαρουζέλσκι, Σαντάμ Χουσεΐν, Καντάφι), ο αρχηγός του να θαυμάζει «γιουγκοσλαβικά μοντέλα διακυβέρνησης» και μαρξιστές αντάρτες της Νικαράγουα (Ντανιέλ Ορτέγκα) μέχρι και στο έσχατο σημείο εξευτελισμού της πατρίδας μας στις συνόδους κορυφής διεθνών οργανισμών, όπως στην τότε ΕΟΚ, η κυβέρνηση να μην καταδικάζει την αυταπόδεικτη κατάρριψη νοτιοκορεάτικου αεροπλάνου από τους Σοβιετικούς.

Αλλά και στο θέμα σεβασμού του δημοσίου χρήματος, πέρα από την αλόγιστη σπατάλη με δανεικά λεφτά, εφαρμόστηκε μια λογική υπεξαίρεσης του. Χαρακτηριστική και ενδεικτική της συγκεκριμένης πρακτικής του ΠΑΣΟΚ είναι η φράση τον Δεκέμβριο του 1986, μετά τις καταγγελίες για υπεξαίρεση κονδυλίων της ΔΕΗ από τον διοικητή Μαυράκη του τότε πρωθυπουργού: «Ένα δωράκι πήρε και αυτός για τον εαυτό του».

Ακόμα σε ότι αφορά ειδικότερα τον τομέα της Οικονομίας, αξίζει να σημειωθεί (όπως προαναφέρθηκε η πολιτική της δεκαετίας του ʽ80, κυρίως μετά την εκλογική νίκη του Ανδρέα Παπανδρέου, είναι η «ρίζα του κακού» που βιώνουμε σήμερα) ότι το ΠΑΣΟΚ έφτασε να αναιρέσει και τον ίδιο του τον δημαγωγικό και ανεύθυνο εαυτό. Έτσι αφού ακολούθησε το 1981 την πολιτική των παροχών με δανεικά λεφτά, μετά την επανεκλογή του στης εκλογές του 1985, όπου υποσχέθηκε «Ακόμα καλύτερες ημέρες», σχεδόν αμέσως εφάρμοσε σκληρή πολιτική λιτότητας με πρωτοστάτη τον μετέπειτα πρωθυπουργό και τότε υπουργό Εθνικής Οικονομίας Κώστα Σημίτη. Για να αναιρέσει αυτή την πολιτική στις εκλογές του 1989 με το σύνθημα «Τσοβόλα δώστα όλα», μοιράζοντας και πάλι λεφτά, με αποτέλεσμα η χώρα να δανειστεί τον Δεκέμβριο του 1989 για να μπορέσει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Πολιτική πάντως των παροχών με δανεικά λεφτά, που ευτυχώς μετά την τρίτη εκλογική του νίκη ο Ανδρέας Παπανδρέου τον Οκτώβριο του 1993, δεν την ακολούθησε, ακολουθώντας μέχρι το 1996 που κυβέρνησε μια πιο συνετή και υπεύθυνη οικονομική πολιτική.

Γιʼ αυτό με βάση τα όσα προαναφέρθηκαν δεν ήταν τυχαία η ιστορική όπως αποδείχθηκε φράση του απερχόμενου τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Ράλλη, το βράδυ των εκλογών του 1981, για την επιλογή της πλειοψηφίας του ελληνικού εκλογικού σώματος να υποστηρίξει το ΠΑΣΟΚ: «Εύχομαι ο λαός να μην το μετανιώσει».

Ολοκληρώνοντας το άρθρο αυτό, και εν όψει του πολύ πιθανού ενδεχόμενου διεξαγωγής εκλογών τον Μάρτιο του 2015, εξαιτίας της αδυναμίας της σημερινής Βουλής να εκλέξει πρόεδρο της Δημοκρατίας, πιστεύω ότι οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας εντός και εκτός Βουλής και ειδικότερα το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, που θυμίζει πολύ εκείνο το ανεύθυνο και δημαγωγικό ΠΑΣΟΚ των εκλογών του 1981 και φαίνεται να προηγείται στις δημοσκοπήσεις, θα πρέπει να πουν την αλήθεια για την δύσκολη κατάσταση που θα υπάρχει και μετά τις εκλογές και να μην τάζουν εύκολα παροχές με λεφτά. Γιατί η πολιτική των εύκολων παροχών και όχι μόνο λόγω απαράδεκτων μνημονίων, έχει παρέλθει οριστικά και αμετάκλητα, αφού η Ελλάδα και ως κοινωνία δεν έχει πλέον την νοοτροπία της δεκαετίας του ʽ80.

Με αφορμή την 33η επέτειο της νίκης του ΠΑΣΟΚ και ότι επακολούθησε, ως λαός και ηγεσία θα πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας μπροστά στις επερχόμενες πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, γιατί νέες λανθασμένες επιλογές θα είναι οριστικά μοιραίες για την πορεία της Ελλάδας στο μέλλον. Μοιραία λάθη, για την πορεία αυτού του τόπου δεν θα πρέπει ξανά να επαναληφθούν.