Τρομοκρατία και ισλαμική μετανάστευση

Στην αρχή του 21ου αιώνα, η ανθρωπότητα καλείται να προσαρμόσει τις αντιστάσεις της απέναντι στο φαινόμενο της τρομοκρατίας, καθώς η τρομοκρατία, τόσο όσον αφορά το θεωρητικό της υπόβαθρο, όσο και τον τρόπο εφαρμογής και δράσης της, τείνει να μεταλλαχθεί, λαμβάνοντας ολοένα και πιο απειλητικές διαστάσεις, ακολουθώντας βέβαια την μεταστροφή που παρουσιάζουν οι διεθνείς οικονομικοί και πολιτικοί συσχετισμοί.

Κατ’ αρχάς, είναι χρέος όλων όσοι θέλουν να λέγονται άνθρωποι να καταδικάζουν απερίφραστα κάθε τρομοκρατικό χτύπημα, που καταλήγει στον θάνατο και στον τραυματισμό αθώων ανθρώπων. Δεν έχει κανείς το δικαίωμα, στο όνομα οποιουδήποτε ιδεολογικοπολιτικού ή θρησκευτικού συμβόλου, να αυτοανάγεται σε υπέρτατο κριτή, που ορίζει κατά το δοκούν ποιο το δίκαιο και ποιο το άδικο, και εν είδει Θεού ή ειμαρμένης αποφαίνεται για την ζωή και τον θάνατο άλλων. Υπό αυτό το πρίσμα, εκφράζουμε τον αμέριστο πόνο μας για τα απανταχού θύματα «τυφλής βίας»: τους Ισπανούς της 11ης Μαρτίου, τους Αμερικανούς της 11ης Σεπτεμβρίου, τους φονευθέντες από την 17Ν, τους Σέρβους πληγέντες από τα «έξυπνα» αμερικανικά πυρά κατά το 1999, όλους εκείνους, εν τέλει, που χρεώθηκαν άδικα και παράλογα να θυσιαστούν στον βωμό μιας ψευδεπίγραφης, δήθεν ανώτερης, ιδέας.

Η τρομοκρατία, μέχρι προ ολίγων ετών, χαρακτηρίζονταν από «εντοπιότητα». Με απλά λόγια, τα χτυπήματα ήταν γεωγραφικά περιορισμένα στα πλαίσια μιας χώρας, και λειτουργούσαν κατά τρόπον ανάλογο με το «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» του υποκόσμου. Στα δυτικά δε κράτη, ως επί το πλείστον αφορούσαν μια ακραία αντίληψη της έννοιας του ταξικού αγώνα. Οι στόχοι ήταν επιλεγμένοι και «συμβολικοί» (στελέχη και ανώτεροι υπάλληλοι του κράτους, διπλωμάτες, στρατιωτικοί κλπ), και μέσω αυτών οι τρομοκρατικές οργανώσεις επεδίωκαν την λαϊκή συμπαράσταση. Βεβαίως, το εγχείρημα παραμένει απαράδεκτο, ωστόσο σε ένα μέρος της κοινής γνώμης και της λεγόμενης «διανόησης», φάνταζε ως λαϊκή εκδίκηση, είτε διότι η παραπληροφόρηση τούς καθιστούσε χειροκροτητές φονιάδων δίχως αυτό να τους ενοχλεί, είτε διότι ο κίνδυνος δεν τους απειλούσε άμεσα και, ως γνωστόν, όταν το κακό δεν χτυπά την δική μας πόρτα παύει να είναι κακό.

Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, η κατάσταση μοιάζει να έχει ανατραπεί άρδην. Βρισκόμαστε πλέον ενώπιον μιας άλλης μορφής τρομοκρατίας, ενός παγκόσμιου πλέον κινδύνου, η πηγή του οποίου δεν είναι άλλη από τις εξτρεμιστικές ισλαμικές οργανώσεις. Οι ανά τον κόσμο «σκληροπυρηνικοί» πιστοί του Κορανίου (που προστάζει τον θάνατο για τους αλλόθρησκους) και ορκισμένοι πολέμιοι οποιουδήποτε αντιβαίνει προς την πίστη τους, δέχονται με τιμή να προσφέρουν εαυτούς στην υπηρεσία του περίφημου ιερού πολέμου, παρασύροντας στον θάνατο μαζικά αθώους ανθρώπους. Τα κρούσματα είναι πλέον «τυφλά», δεν εμπεριέχουν κανέναν απολύτως συμβολισμό, λειτουργούν ως τιμωρία για την συνεργασία, σε επίπεδο κυβερνήσεων, των κρατών-στόχων με δυνάμεις κατοχής σε αραβικές χώρες, και αφήνουν πίσω τους εκατόμβες αθώων, που «έφταιξαν» μόνο και μόνο επειδή ήσαν μη 'Αραβες, επειδή ήσαν πολίτες της χώρας που «έπρεπε να τιμωρηθεί». Αυτό πρακτικά συνεπάγεται πως όλοι οι ανήκοντες στον λεγόμενο δυτικό κόσμο είναι δυνάμει στόχοι φονταμενταλιστικών οργανώσεων, όλοι οι πολίτες του δυτικού κόσμου είναι εν δυνάμει θύματα τρομοκρατίας!

Όσον αφορά την εγχώρια τρομοκρατία, έπειτα από την υποτιθέμενη, έστω και αμφιβόλου πληρότητας και διαφάνειας, εξάρθρωση της 17Ν και την δίκη που επακολούθησε, έχουμε λόγους να πιστεύουμε πως η διαβόητη εγκληματική οργάνωση σιώπησε οριστικά. Ομοίως σιώπησαν και οι συναφείς ομάδες τύπου ΕΛΑ. Δυστυχώς, όμως, ούτε τώρα μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι. Η προσεχής τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων, που προϋποθέτει την προσέλευση παραγόντων από όλες τις ισχυρές δυτικές χώρες, καθιστά την Αθήνα έναν πιθανό στόχο της ισλαμικής τρομοκρατίας. Τα δε μέτρα πρόληψης, αν και δρακόντεια, διαφαίνονται ανεπαρκή, καθώς στην Αθήνα διαβιεί ένα σημαντικά μεγάλο πλήθος μουσουλμάνων. Είναι δε, δυστυχώς, τόσο η φύση της θρησκείας τους όσο και η εν γένει νοοτροπία τους ως λαών τέτοιες που καθιστούν πολλούς ισλαμιστές εν δυνάμει τρομοκράτες! Και η πρόληψη προβάλλει εξαιρετικά δυσχερής ενόσω τα στοιχεία χιλιάδων διαμενόντων εν Αθήναις λαθρομεταναστών παραμένουν παντελώς άγνωστα στις αρχές. Δεδομένης δε της εγγενούς δυσκολίας στην πρόληψη επιθέσεων αυτοκτονίας- ο καθείς μπορεί να είναι ζωσμένος με εκρηκτικά μέσα από το πανωφόρι του, χωρίς να γίνει αντιληπτός- το πρόβλημα επιτείνεται περαιτέρω. Ας σημειωθεί πως, ως καθημερινή επιβάτης του μητροπολιτικού σιδηροδρόμου, δεν έχω καμία πρόθεση να κινδυνολογήσω, απλώς μεταφέρω μια διάχυτη ανησυχία του κόσμου.

Ως απόρροια της σοβαρότητας του κινδύνου, προβάλλει επιτακτική και άμεση η ανάγκη πολυμερούς σύμπραξης, με στόχο την καταστολή της παγκόσμιας τρομοκρατίας. Είναι γεγονός πως έχουμε πλέον υπεισέλθει στην εποχή που οι μικρές δυνάμεις αποδεικνύονται ανεπαρκείς να επιβάλλουν την τάξη στις εσωτερικές τους υποθέσεις. Η πάταξη του φονταμενταλιστικού κύματος βίας μόνο από τις δυνάμεις της ΕΛ.ΑΣ. επί παραδείγματι, ακούγεται λυπηρά ανέφικτη, και ως μοναδική λύση πλέον αναφαίνεται η συνεργασία διεθνών οργανισμών. Η κοινή λογική επιτάσσει και εντέλλεται την υπέρβαση εθνικών και ηθικών φραγμών, προς αποσόβηση απωλειών, τόσο, και κυρίως, σε επίπεδο ανθρωπίνων ζωών, όσο και σε επίπεδο οικονομικής ευρωστίας και ανάπτυξης.

Το ζήτημα πλέον είναι κατά πόσον η διεθνής «ασπίδα» προστασίας μπορεί να τελεσφορήσει στην καταστολή της τρομοκρατίας. Η ανά την Ευρώπη ισλαμική κοινότητα αριθμεί ένα μεγάλο πλήθος μελών και δύναται να δράσει συντονισμένα υπό καθοδήγηση, όπως αποδεικνύουν τα στοιχεία που προέκυψαν έπειτα από την σύλληψη υπόπτων για το μακελειό της Μαδρίτης. Στην πατρίδα μας, ο φόβος λαμβάνει ακόμη πιο πειστικές διαστάσεις, καθώς η πάγια τακτική των κυβερνώντων κατά τα τελευταία χρόνια, να ενσωματώνουν δίχως κανέναν πρότερο έλεγχο κάθε παράνομο εισελθόντα στην επικράτειά μας, έχει οδηγήσει στον σχηματισμό μιας πολυάριθμης ισλαμικής κοινότητας. Οι εν Ελλάδι παράνομα διαβιούντες πιστοί του Αλλάχ δύνανται κάλλιστα να αποτελέσουν τον δούρειο ίππο της τρομοκρατίας στη χώρα μας, εξαιτίας της αδυναμίας πραγματοποίησης ελέγχου και καταγραφής των στοιχείων τους και συνάμα εξαιτίας του ιδιότυπου χαρακτήρα της κουλτούρας και της θρησκείας τους. Αναδεικνύεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, δυστυχώς, και η πιθανότητα αναποτελεσματικότητας των οργάνων δημόσιας τάξης, ακόμα και όταν πρόκειται για την σύμπραξη των αρτιότερα εκπαιδευμένων δυνάμεων, όταν καλούνται να αντιμετωπίσουν τις τραγικές επιδράσεις της άνευ ελέγχου και ορίων λαθρομετανάστευσης.

Ενόσω, λοιπόν, η έγκαιρη πρόληψη της λαθρομετανάστευσης θα καταδικάζεται ως «πολιτικώς μη ορθή», η ανθρωπότητα θα απειλείται ανά πάσα στιγμή να υποστεί τις μοιραίες συνέπειες τέτοιων αποτυχημένων ιδεών. Και έως ότου η παγκόσμια ιθύνουσα τάξη αλλάξει γραμμή πλεύσης, ο κίνδυνος δυστυχώς θα υφέρπει, παρά τις όποιες προσπάθειες καταστολής.