Το Πολυτεχνείο και η Σημαία

Μια απλή παρατήρηση δείχνει την παράνοια ενός προβλήματος. Κοιτάξτε βίντεο και φωτογραφίες από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Το πλήθος και το ίδιο το πολύπαθο ίδρυμα που έχτισαν οι μεγάλοι ευεργέτες ήταν γεμάτα από ελληνικές σημαίες. Η ίδια η σημαία που προπορευόταν των μεταπολιτευτικών επετειακών πορειών ελληνική είναι.

Σημαίες του Έθνους, ίδιες με αυτές που καίνε τα φρικιά που και σήμερα κατέλαβαν το ιστορικό κτίριο, που εδώ και καιρό μοιάζει εγκαταλειμμένο, γεμάτο αγριόχορτα, βρωμιές, καπνιά και ψυχανώμαλα συνθήματα στους τοίχους. Εάν σήμερα εμφανιστεί κάποιος με ελληνική σημαία στα χέρια ή στην μπλούζα του σε αυτές τις συμμορίες βάνδαλων, θα τον λυντσάρουν. Αυτό και μόνον δείχνει την απόλυτη παρακμή, φυσική συνέπεια μιας σειράς ασύστολων ψευδών.

Η εξέγερση, συνέχεια των γεγονότων της Νομικής, στην αρχή της καταγγέλθηκε από το ΚΚΕ με το περίφημο φύλλο της «Πανσπουδαστικής» ως έργο προβοκατόρων. Μόλις όμως το πράγμα φάνηκε πως είχε «πολιτικό ψωμί» έσπευσαν να συμμετάσχουν και σε κορυφαίους ρόλους. Όλοι όσοι δολοφονήθηκαν στα γεγονότα, δολοφονήθηκαν γύρω ή ακόμη και μακριά από το Πολυτεχνείο.

Δεν υπάρχουν λειωμένοι από το τανκ, πλην της τραυματισθείσας Πέπης Ρηγοπούλου, ούτε εκατόμβη νεκρών εντός του χώρου, σε μια φαντασιακή αφήγηση, όπου το τανκ συνθλίβει την πόρτα και τους φοιτητές πίσω της και ακολουθούν οι στρατιώτες που δήθεν πυροβολούν τους φοιτητές κατά ριπάς. Αυτό είναι ένας μύθος, πάνω στον οποίο στηρίζεται η προπαγάνδα για μπόλικες καριέρες.

Θα ρωτήσει κάποιος, μα έχει σημασία αν σκοτώθηκαν μέσα ή έξω από το Πολυτεχνείο; Καμία. Απλά το ψεύδος προσβάλλει την μνήμη των αληθινών αθώων νεκρών και ήταν αθώοι, αφού ήταν άοπλοι και θύματα αυθαίρετης βίας. Η εξέγερση είχε φοιτητικά, αλλά και πολιτικά, αντιδικτατορικά συνθήματα για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, όμως δεν ήταν έργο τροτσκιστών, μαοϊκών, αναρχικών, όπως φαντασιακά το βλέπουν αυτοί που πάνω σε αυτή την μυθοπλασία έφτιαξαν την νομιμοποιητική βάση της μεταπολιτευτικής παράγκας.

Μιλάμε άλλωστε για την χώρα όπου η «ένοπλη πάλη» ξεκίνησε κωμικά μετά την πτώση της Δικτατορίας, με τραγικά όμως αποτελέσματα. Πλην του Αλέκου Παναγούλη, του Bασιλιά με το κίνημα του Δεκεμβρίου και ελάχιστων άλλων, δεν υπήρξαν σοβαρές προσπάθειες αντίστασης και ανατροπής. Όπως πολύ σωστά μου είχε πει ο αείμνηστος φίλος κι αληθινός αντιστασιακός, ο Ανδρέας Λεντάκης, «εάν είχαν κάνει αντίσταση η μισοί από όσους το ισχυρίζονται, η δικτατορία δεν θα είχε αντέξει ούτε 7 μέρες, όχι 7 χρόνια».

Το Πολυτεχνείο δεν έριξε την δικτατορία. Την έριξαν οι 5.500 νεκροί και τραυματίες, οι 1619 Αγνοούμενοι, οι 200.000 πρόσφυγες και το 38% της Κύπρου κατεχόμενο από τον Αττίλα. Το Πολυτεχνείο απλά έφερε την δεύτερη, πιο σκληρή δικτατορία του Ιωαννίδη, που μας οδήγησε στην τυχοδιωκτική περιπέτεια του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου και τελικά καταστροφή της Κύπρου.

Επομένως η «παράδοση» των ετήσιων βανδαλισμών, της καφρίλας και της ολοκληρωτικής βαρβαρότητας, που γίνεται κάθε χρόνο από συμμορίες ολοκληρωτικών «αντεξουσιαστών» δεν έχουν καμία νομιμοποιητική βάση. Αυτοί που καίνε την σημαία μας και πυρπολούν τις δωρεές των μεγάλων ευεργετών, δεν έχουν θέση στην δημοκρατική πολιτεία. Να θάψουμε το πτώμα του μύθου, να μπουν τα γεγονότα στις αληθινές ιστορικές διαστάσεις τους και με μηδενική ανοχή να συντρίψουμε την βαρβαρότητα.