Το Μακεδονικό και ο πατριωτικός χώρος

Είναι αντικειμενικά πολύ δύσκολο να μπλοκάρεις την ειλημμένη απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε συμφωνία με τα Σκόπια. Και αυτό διότι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το Κοινοβούλιο δεν έχει ουδεμία δικλίδα ασφαλείας. Ο πρωθυπουργός, ακόμη και με μια οριακή πλειοψηφία, δεν μπορεί να ελεγχθεί με κανέναν τρόπο για τις πράξεις του.

Και αυτό το γνωρίζουν τόσο ο Αλέξης Τσίπρας, όσο και οι αντιπολιτευόμενοι. Ως εκ τούτου, όσα παρακολουθήσαμε τις τελευταίες ημέρες - και με δεδομένο ότι η «αγάπη» του Πάνου Καμμένου για την κυβέρνηση Τσίπρα είναι αδιαμφισβήτητη - έχουν να κάνουν μόνο με το θεαθήναι. Και αναφέρομαι τόσο στην πρόταση μομφής, όσο και στις δηλώσεις των στελεχών της αντιπολίτευσης.

Θεαθήναι, που όμως έχει τη δική του σημασία. Όσο δύσκολο, λοιπόν, είναι το να «μπλοκαριστεί» η υπογραφή της συμφωνίας τόσο αντικειμενικά εύκολο είναι το να καταγράψεις για μελλοντική χρήση αντιδράσεις από μεγάλη μερίδα του λαού και να δημιουργήσεις το υπόβαθρο για την «ανατροπή» της συμφωνίας, ειδικά όταν έχεις πίσω σου τα πετυχημένα συλλαλητήρια. Ειδικά εάν έχεις την ειλικρινή διάθεση να το κάνεις.

Η πιο απλή δέσμευση που θα μπορούσε κανείς να αναλάβει θα ήταν το «όταν έλθει η ώρα μου, θα πάω την συμφωνία σε δημοψήφισμα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που θα πάνε και τα Σκόπια». Θα σε κατηγορήσουν για τι; Για λαϊκισμό; Ποιοι; Οι του ΣΥΡΙΖΑ, που αναδείχθηκαν από τις πλατείες των αγανακτισμένων; Για «υπερβολική δημοκρατία» μήπως; Με μια απλή κίνηση θα μπορούσε να συσπειρωθεί κάτω από ένα σύνθημα, κάτω από μία γραμμή η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων.

Δεν έγινε όμως αυτό. Και δεν έγινε όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά επειδή η αντιπολίτευση δεν έχει στην πραγματικότητα διαφορετικά σχέδια από την κυβέρνηση. Οι ακροβασίες που επιχειρούνται δεν περιποιούν τιμή σε κανέναν από όσους τις κάνουν. Και τελευταίο. Θα ήταν αντικειμενικά πάρα πολύ εύκολο να μην γίνεσαι ρεζίλι όσο αντιπολιτεύεσαι την πιο αντιδημοφιλή απόφαση κυβέρνησης τα τελευταία χρόνια. Όσα έλαβαν χώρα το πρωί της Παρασκευής αποδεικνύουν ότι κάποιοι δεν μπορούν ούτε αυτό να πετύχουν. Δεν μπορούν ούτε τα βασικά.

Αυτό που αποκαλείται Δεξιά στη χώρα μας και αυτό που αποκαλείται «πατριωτικός χώρος» θα έπρεπε αυτήν την στιγμή να έχουν πραγματικά εκτιναχθεί. Όμως, αυτό δεν συμβαίνει. Είναι σαν να «βαριούνται που υπάρχουν», είναι σαν να μη βρίσκουν λόγο ύπαρξης πέραν του «βολέματος» κάποιων προσώπων. Και είναι δυστυχές αυτό, διότι οι στιγμές που περνάμε είναι κρίσιμες. Και ίσως καθορίσουν το μέλλον του Έθνους μας.