Το Ισλάμ ως «φορέας επαναστατικής αλλαγής» Συνέντευξη του Σέργιου Τρίφκοβιτς στην εκπομπή «The Right Balance»

Ποια η διαφορά μεταξύ της ισλαμικής τρομοκρατίας και άλλων παραλλαγών της τρομοκρατίας; Τι κάνει την τρομοκρατία του «ιερού πολέμου» (Τζιχάντ) διαφορετική;

Όλες οι άλλες μορφές τρομοκρατίας την χρησιμοποιούν ως ένα αντικείμενο στην επιδίωξη κάποιου ευρύτερου σκοπού. Οι μπολσεβίκοι ανατίναζαν τράπεζες το 1905 και δολοφονούσαν πολιτικούς ηγέτες και ο στόχος τους ήταν να υπονομεύσουν την δομή του συστήματος, ώστε όταν η στιγμή της επαναστάσεως έρθει, όπως ήρθε το 1917, να προχωρήσουν ένα βήμα μακρύτερα. Με την ΕΤΑ στην Ισπανία, τον ΙΡΑ, το Φωτεινό Μονοπάτι, τις Τίγρεις των Ταμίλ ή τους Σιχ στην Ινδία, έχουμε τρομοκρατικά εγκλήματα, αλλά δεν είναι αναπόσπαστο κομμάτι της σκέψεως, της κοσμοθεωρίας της κάθε ομάδος. Με το Ισλάμ, η τρομοκρατία δεν είναι απλώς ένα μέσο, ένα εργαλείο, αλλά ο πυρήνας της ίδιας της πολιτικής. Η τρομοκρατική βία δεν είναι απλώς επικυρωμένη θεϊκώς, αλλά επιτάσσεται θεϊκώς. Δεν έχουμε χρόνο για λεπτομέρειες, αλλά αρκεί να πω ότι η συγχώρεση και η φανερή υπεράσπιση της βίας και στα βασικά κείμενα του Ισλάμ, όπως το Κοράνι, και στο λεγόμενο Χαντίθ, τις παραδόσεις και τις ρήσεις του «προφήτη», και στους περισσότερους από 13 αιώνες ιστορικής εφαρμογής του Ισλάμ, καθιστούν αυτή την άποψη ξεκάθαρη. Το να συζητάνε μερικοί ακόμα για την υποτιθέμενη ειρηνική φύση του Ισλάμ είναι απλώς γελοίο. Η αλήθεια είναι «εκεί έξω» και όσοι επιθυμούν να την αρνηθούν είναι οι ίδιοι που, 50 χρόνια πριν, ήταν οι απολογητές του πατερούλη Ιωσήφ (Στάλιν), ή 30 χρόνια πριν, ισχυρίζονταν ότι το θαρραλέο πείραμα του προέδρου Μάο ανοίγει τον δρόμο για το μέλλον...

Η νοοτροπία του κατευνασμού, ακόμα και μετά το Μόναχο το 1938, είναι εν δράσει. Δεν είναι μόνο ότι αυτοί που είχαν ισχυριστεί ότι «ο Αγών μου» (του Χίτλερ) είναι ένα φιλειρηνικό κείμενο, ή ότι οι δίκες της Μόσχας του πατερούλη Ιωσήφ (Στάλιν) είναι υπόδειγμα νομιμότητας, τώρα δρουν ως απολογητές του Ισλάμ. Εισάγουν ενεργώς την Πέμπτη Φάλαγγα του «ιερού πολέμου» (Τζιχάντ)! Η έμφαση του τελευταίου μου βιβλίου είναι ότι χρειαζόμαστε μία απόλυτη αναστολή της μετανάστευσης μουσουλμάνων και στην Δυτική Ευρώπη και στην Βόρεια Αμερική, σε συνδυασμό με την άρνηση της απόδοσης υπηκοότητας σε όλους τους ενεργούς μουσουλμάνους, την άρνηση αδειών ασφαλείας και την πολιτική της συστηματικής απέλασης όλων των ακτιβιστών της Τζιχάντ. Όταν αντιληφθούμε ότι η Τζιχάντ είναι μία πολιτική κοσμοθεωρία και οι δραστηριότητες της Τζιχάντ, οι οποίες είναι εμφύτως μεροληπτικές κατά των γυναικών, των λεγόμενων «απίστων» και των Εβραίων, είναι μία πολιτική, υπονομευτική και ριζικά στασιαστική δραστηριότητα με έναν επαναστατικό σκοπό, την μετατροπή του Κόσμου του Πολέμου σε Κόσμο της Πίστεως, Νταρ αλ-Χαρμπ σε Νταρ αλ-Ισλάμ, τότε θα αντιληφθούμε ότι το Πρώτο 'Αρθρο του Αμερικανικού Συντάγματος (σ.σ. το δικαίωμα της Ελευθερίας Λόγου) δεν εφαρμόζεται πλέον σε αυτήν. Στην πραγματικότητα το Ισλάμ πρέπει να θεωρείται ως μία βίαια πολιτική ιδεολογία, παρά ως μία απλή θρησκεία.

Υπάρχει μία περίεργη τάση της Αριστεράς να παραβλέπει, να αγνοεί, ή ακόμα και να αρνείται την κακομεταχείριση των γυναικών, των ομοφυλοφίλων και άλλων μειονοτήτων από το Ισλάμ;

Η εξήγηση είναι σχετικώς απλή και βλέπουμε το ίδιο σύνδρομο παντού. Για παράδειγμα στην Σκανδιναβία έχουν κυριολεκτικώς μία επιδημία βιασμών, που διαπράττεται από μουσουλμάνους μετανάστες κατά Σουηδέζων, Νορβηγίδων και Δανίδων. Και παρ' όλα αυτά, πολύ ενεργές, πολύ καλά οργανωμένες και χρηματοδοτούμενες φεμινιστικές κινήσεις σε αυτές τις χώρες μένουν σιωπηλές, και για την επιδημία αυτή καθ' εαυτή, και για την ταυτότητα των δραστών.

Ο λόγος είναι πως η Αριστερά βλέπει το Ισλάμ ως έναν ντε φάκτο σύμμαχο (όπως θα έλεγαν οι μαρξιστές έναν αντικειμενικό σύμμαχο) στην καταστροφή των υπολειμμάτων της παραδοσιακής κοινωνίας που στηριζόταν στον Χριστιανισμό και τον ηθικό του κώδικα, και των παραδοσιακών πολιτιστικών συμπεριφορών. Έτσι αυτό που κάνουν είναι να χρησιμοποιούν το Ισλάμ ως τον πολιορκητικό κριό και ως έναν πιθανό συνοδοιπόρο, στο μεγάλο αντιχριστιανικό, χριστιανοφοβικό σχέδιό τους. Ελπίζουν όταν θα δημιουργήσουν την θαυμαστή νέα πολυπολιτιστική τους Ουτοπία, ότι το Ισλάμ θα χαλιναγωγηθεί, ότι με το ελαφρύ πορνό και η κρατική εκπαίδευση θα εντάξουν τα παιδιά των μουσουλμάνων στο γενικό πολυπολιτιστικό μείγμα.

Ξέρουμε ότι σφάλλουν επειδή γνωρίζουμε ότι οι δεύτερης και τρίτης γενιάς μετανάστες στην Δυτική Ευρώπη, ειδικά στην Γαλλία και την Βρετανία, είναι πολύ πιο ριζοσπάστες και πιο ισλαμικώς σκεπτόμενοι απ' ότι οι γονείς και οι παππούδες τους. Η εξήγηση είναι πολύ απλή: ο χλιαρός, βαρετός πολυπολιτιστικός χυλός που προσφέρεται από τις κυρίαρχες ελίτ δεν μπορεί να εμπνεύσει αυτούς τους νέους και τις νέες. Χρειάζονται κάτι που θα δώσει νόημα στις ζωές τους, και έτσι επιστρέφουν στην θρησκεία των προγόνων τους και, αφού το κάνουν, δεν μπορούν παρά να στραφούν ενάντια στην πολυπολιτιστική φιλοξενούσα κοινωνία. Αντί να γίνουν οι πελάτες του μελλοντικού παγκόσμιου κράτους πρόνοιας, οι μουσουλμάνοι στον Δυτικό κόσμο ειδικά, θα είναι οι φορείς της επαναστατικής αλλαγής, όχι μόνο ενάντια στα υπολείμματα του Χριστιανισμού σήμερα, αλλά και ενάντια στην κοσμική, πολυπολιτιστική Ουτοπία του αύριο.

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στις βασικές αρχές του Ισλάμ και την διδασκαλία των μονοθεϊστικών θρησκειών, του Χριστιανισμού και του Ιουδαϊσμού. Λατρεύουν όλες τον ίδιο Θεό, όπως ισχυρίζονται μερικοί;

Ένα από τα κλισέ που επαναλαμβάνεται συνεχώς από αυτούς που επιθυμούν να αποκρύψουν την πραγματική φύση του Ισλάμ είναι ότι οι μουσουλμάνοι «πιστεύουν στον ίδιον Θεό», όπως οι Χριστιανοί και οι Εβραίοι. Αυτό είναι μία σοβαρή διαστρέβλωση της αλήθειας. Αυτό που πιστεύουν οι μουσουλμάνοι είναι πως γνωρίζουν την πραγματική φύση του Θεού για την οποία ο Χριστιανισμός και ο Ιουδαϊσμός ψεύδονται και έχουν μία διαστρεβλωμένη εικόνα. Το γεγονός ότι οι μουσουλμάνοι μοιράζονται έναν λεβαντίνικο (ανατολικο-μεσογειακό) μονοθεϊσμό δήθεν σχετικό με τον Χριστιανισμό και τον Ιουδαϊσμό τους κάνει περισσότερο, όχι λιγότερο ανταγωνιστικούς προς εμάς. Μοιράζονται την αντίληψη ενός εντελώς ανώτερου Αλλάχ που δεν μπορεί να «γνωσθεί» και ούτε αυτός «σπεύδει» προς τον άνθρωπο, ούτε ο άνθρωπος προς αυτόν. Δεν υπάρχει καμία «επαφή» με τον Θεό, η οποία είναι βασική στην Χριστιανική και την Ιουδαϊκή παράδοση. Στην πραγματικότητα, η απέλπιδα κλήση, που επαναλαμβάνεται πέντε φορές την ημέρα από κάθε μιναρέ στον κόσμο, ακούγεται περισσότερο ως η κραυγή ενός εγκαταλελειμμένου παιδιού προς έναν απόντα πατέρα.

Σε πρακτικό επίπεδο, η αντίληψη ότι οι μουσουλμάνοι απονέμουν στους Χριστιανούς και τους Εβραίους κάποιον βαθμό σεβασμό ως «ανθρώπους της Βίβλου» είναι επίσης πολύ διαστρεβλωμένη. Πρακτικώς σημαίνει απλώς ότι όσο αποδέχονται το καθεστώς πολιτών δεύτερης κατηγορίας και πληρώνουν τον κεφαλικό φόρο με «το χέρι της ταπεινότητας» η ασφάλειά τους είναι εγγυημένη, όχι όμως και η ισότητα δικαιωμάτων.

Σε θεολογικό επίπεδο, η βασική διαφορά είναι η απουσία αγάπης. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η άρνηση της Αγίας Τριάδος από το Ισλάμ δημιουργεί μία εντελώς διαφορετική κοσμοθεωρία. «Ο Αλλάχ δεν γεννά» (δηλ. δεν είναι Πατήρ) και «δεν γεννάται» (δηλ. δεν είναι Υιός) και «δεν υπάρχει κανείς σαν αυτόν» (δηλ. δεν υπάρχει 'Αγιο Πνεύμα). Η όχι απλώς «μονοθεϊστική», αλλά εντελώς μονιστική εικόνα του κόσμου υπό έναν απρόσιτο, άγνωστο Θεό, δημιουργεί ένα είδος πνευματικής ομοιομορφίας, που τελικώς καταλήγει στην πολιτιστική, κοινωνική και οικονομική έρημο που είναι ο μουσουλμανικός κόσμος σήμερα.

Ότι είναι γνωστό ως «η χρυσή εποχή» του Ισλάμ συνέβη σε μεγάλο βαθμό σε αντίθεση με το Ισλάμ, παρά χάρη σε αυτό. Το να συνδέουμε την σύντομη άνθιση των τεχνών και των επιστημών στην Βαγδάτη και την Κόρδοβα με την «θετική» επιρροή του Ισλάμ είναι το ίδιο με το να λέμε ότι το υψηλό επίπεδο μελέτης του Πούσκιν ή του Τολστόι στην Μόσχα την δεκαετία του 1950 ήταν το αποτέλεσμα του Σταλινισμού και του διαλεκτικού υλισμού, ή ότι η Φιλαρμονική του Βερολίνου υπό τον Φούρτβενγκλερ ήταν όσο καλή ήταν στα τέλη της δεκαετίας του 1930 χάρη στον Ναζισμό. Μετά αυτή την σύντομη περίοδος ανθήσεως, το Ισλάμ είχε πολύ λίγα να προσφέρει στον κόσμο, είτε στην σφαίρα των ιδεών, είτε στην σφαίρα της υλικής παραγωγής, αν και είχε μία μοναδική γεωγραφική θέση στο σταυροδρόμι των πολιτισμών. Το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί επιδιώκοντας την εισαγωγή Δυτικής τεχνολογίας και Δυτικής τεχνογνωσίας, ενώ διατηρείται ο παλαιός τρόπος σκέψης. Το έχουμε ήδη δει στην Οθωμανική Τουρκία τον 19ο αιώνα. Είχαν φέρει Δυτικούς μηχανικούς, αξιωματικούς και ιατρούς να εκπαιδεύσουν τους μουσουλμάνους φοιτητές, αλλά αυτοί ποτέ δεν κατάφεραν να παράγουν περισσότερα απ' όσα τους μεταδόθηκαν.

Το πρόβλημα παραμένει άλυτο μέχρι σήμερα. Η πειθαρχία, η συνοχή, η εφευρετικότητα και η ευημερία του Χριστιανικού κόσμου είναι ριζωμένες σε συγκεκριμένες πλευρές της Δυτικής ψυχής που δεν μπορούν να μεταφυτευτούν εύκολα. Έχουν μεγάλη σχέση με την αντίληψη της «καθυστερημένης» ικανοποίησης σε αντίθεση με την άμεση ικανοποίηση και την φιληδονία που είναι το χαρακτηριστικό του μουσουλμανικού κόσμου.