Τα άλλοθι του συστήματος εξουσίας

Η περίπτωση του Παύλου Πολάκη αποτελεί την επιβεβαίωση μιας πρακτικής του συστήματος εξουσίας, που έχει να κάνει με το «φάγωμα» και τη δαιμονοποίηση κάποιων ανθρώπων που χρησιμεύουν τελικά ως άλλοθι για τη συντήρησή του. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Σε περιπτώσεις που ασκείται ιδιαίτερη πίεση σε κάποιους από τους πυλώνες ή και στο σύνολο του συστήματος εξουσίας, αυτό δεν διστάζει να θυσιάσει κάποια πρόσωπα, προκειμένου να δώσει την ψευδαίσθηση μιας αυτοκάθαρσής του. Το είδαμε επανειλημμένως και θα το δούμε πολλές φορές ακόμη.

Οι «θυσίες» των Γιάννου Παπαντωνίου, Παναγιώτη Ψωμιάδη, Βασίλη Παπαγεωργόπουλου, Άκη Τσοχατζόπουλου, απετέλεσαν ίσως τις πιο ηχηρές περιπτώσεις προσώπων που χρησιμοποιήθηκαν ως τέτοια άλλοθι, προκειμένου να σκεπάσουν έναν πολιτικό βούρκο που όζει από διαφθορά και σαπίλα εδώ και δεκαετίες. Επίσης, στις περιπτώσεις του Παναγιώτη Λαφαζάνη, της Ζωής Κωνσταντοπούλου και άλλων προβεβλημένων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ έγινε προσπάθεια «γραφικοποίησης» των εν λόγω προσώπων και απόδοσης χαρακτηριστικών πολιτικής ανευθυνότητας. Σε όλες τις περιπτώσεις είναι χαρακτηριστική η απαξιωτική επίθεση όλων των συστημικών ΜΜΕ εναντίον των καρατομηθέντων πολιτικών και, άσχετα με την τελική δικαστική ή πολιτική εξέλιξη των υποθέσεων, σήμανε ουσιαστικά το πολιτικό τέλος όλων (οι όποιες προσπάθειες πολιτικής ανάνηψης εκ μέρους των απέβησαν άκαρπες, μέχρι στιγμής τουλάχιστον).

Είναι ίσως νωρίς ακόμη για να πει με βεβαιότητα κάποιος ότι και η περίπτωση Πολάκη ανήκει σε αυτό το πλαίσιο. Κι αυτό γιατί δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι μία τυχόν δημιουργία πολιτικού κόμματος εκ μέρους του θα λειτουργήσει ως μετεκλογικό δεκανίκι του ΣΥΡΙΖΑ, σε μία προσπάθεια συγκρότησης μιας αριστερής διακυβέρνησης. Θα φανεί σύντομα αυτό.

Αυτό που αποτυπώνεται πάντως, κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, λίγες ημέρες μετά τη διάρρηξη των σχέσεων Πολάκη – Τσίπρα, είναι ένα βαθύ σχίσμα στους κόλπους των οπαδών του κόμματος. Αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως κάτι φυσιολογικό, αφού ένα σημαντικό μέρος της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποκόπηκε ποτέ από τις ακραίες ακτιβιστικές δράσεις στελεχών του, που έφταναν και μέχρι του σημείου να υποστηρίζονται τρομοκρατικές οργανώσεις και δολοφόνοι.

Από την άλλη, αξιοπρεπή στελέχη του δεν δίσταζαν ακόμη και δημοσίως να καυτηριάζουν και να καταγγέλλουν τέτοιες συμπεριφορές. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση προβεβλημένου στελέχους του κόμματος, που θήτευσε και ως στέλεχος της Διοίκησης Μπουτάρη στον Δήμο Θεσσαλονίκης και που έγραψε στον προσωπικό της λογαριασμό: «Να μην απομακρυνθεί από τον Συριζα ο Πολάκης. Να παραμείνει, να τον βλέπουμε, να τον ακούμε για να θυμόμαστε ποιος και τι είναι αυτά που αγγίζουν την «ψυχή» του κόμματος και πλήθος ψηφοφόρων του που σπεύδουν να καταθέσουν τα like τους στα εμέσματά του. Με το τέλος της Αποκριάς, ας λάβουν τέλος και οι μεταμορφώσεις του «κακού λύκου» σε «Κοκκινοσκουφίτσα» μέσω απομακρύνσεων, εξοβελισμών και γεφυρών. Εκτός αν πιστεύετε ότι η στήριξη στους Κουφοντίνες και στις παραβάσεις καθήκοντος έχουν μοναδικό γεννήτορα και οπαδό τον παραπάνω βουλευτή».

Όταν υπάρχουν τέτοιες τοποθετήσεις ήθους και αξιοπρέπειας μέσα από το χώρο του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, απορώ πραγματικά με κάποιους που βγήκαν να υπερασπιστούν και να εκθειάσουν τον Πολάκη, ξεχνώντας την επικύρωση με την ψήφο του της προδοτικής συμφωνίας των Πρεσπών, αλλά και την τραμπούκικη συμπεριφορά του που ξεκινά από τα φοιτητικά ακόμη χρόνια του, το 1989, όταν έστελνε στο νοσοκομείο φοιτητές που διαδήλωναν για τα ανθρώπινα δικαιώματα των ομογενών μας στην Βόρειο Ήπειρο! Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι έτσι άθελά τους συνεισφέρουν στο να ενισχυθεί το επιδιωκόμενο άλλοθι προς το σύστημα εξουσίας.