Πολιτική-μπονσάι για Χατζατζάρηδες

Δύσκολα θα βρεις άνθρωπο που να απολαμβάνει τόση διακομματική αντιπάθεια όση ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Δεν θα σας πω για το PSI, ακόμη και αν δεχτούμε την άποψή του, υπάρχουν πολλοί άλλοι λόγοι για να γίνει ισόβια απόβλητος της πολιτικής ζωής ο άνθρωπος τον οποίο πλήρωσε η ΝΔ με μεγάλες απώλειες.

Όσο και αν τον εκθειάζουν διάφοροι μεσαιοχωρίτες του Μητσοτάκη, ό,τι κι αν κάνει ή πει ο ίδιος, θα είναι πάντα ο υπουργός του χαρατσιού στους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Σπάνιας φορολογικής διαστροφής σύλληψη. Δεν έχεις να πληρώσεις τον φόρο για το σπίτι σου; Σου κόβω το ρεύμα και κάνεις τον τρωγλοδύτη, ζεις με κεριά. Όσοι το πέρασαν ή κινδύνευσαν να το περάσουν δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ.

Όμως τους πολιτικούς τους κρίνω σε αυτά που δεν έχουν να κάνουν με τα τρέχοντα. Τους κρίνω από το παράδειγμα ηγεσίας και τον σεβασμό που δείχνουν στους πυλώνες του έθνους, όπως στις Ένοπλες Δυνάμεις. Εκείνο το «αυτιστικοί» που απηύθυνε στα στελέχη ο βοηθητικός Ευάγγελος ήταν αρκετό για να πέσει στον κάλαθο των αχρήστων στη συνείδησή μου.

Τους πολιτικούς όμως τους κρίνω πάνω απ’ όλα στα εθνικά και πρωτίστως στα μαρμαρένια αλώνια της πολύπαθης Κύπρου. Εν όψει του πρώτου Σχεδίου απαρτχάιντ-Ανάν, πριν φτάσουμε στο συντριπτικό ΟΧΙ του 76%, μετά το συγκλονιστικό διάγγελμα του Τάσσου Παπαδόπουλου, υπήρξε μια τεράστια κινητοποίηση διαφόρων δυνάμεων για να πειθαναγκάσουν τον Κυπριακό Ελληνισμό στο ΝΑΙ, διακινώντας απειλές όλως τυχαίως ταυτόσημες με των Άγγλων που, ω του θαύματος, προμοτάρουν και το τωρινό σχέδιο.

Το σύνηθες επιχείρημα ήταν πως «κάθε πέρσι και καλύτερα» και πως, αν απορρίπταμε το σχέδιο, που θα μετέτρεπε όλη την Κύπρο σε ρατσιστικό τουρκικό προτεκτοράτο, θα έπεφταν ακρίδες, λιμός, σεισμός και καταποντισμός. Είχαν δώσει τα ρέστα τους στην Κύπρο και στο «εθνικό κέντρο» δημοσιογράφοι, αναλυτές, πανεπιστημιακές νούλες και πολιτικοί. Μάλιστα, όπως και στα Ίμια, στους S-300, στην υπόθεση Οτσαλάν, στους εγκληματικούς βομβαρδισμούς της Σερβίας, στο λαθρομεταναστευτικό, οι αντιφρονούντες βαφτίζονταν «επικίνδυνοι», «υπερπατριώτες», «εθνικιστές», «φασίστες» κ.λπ.

Μόνο ο Καραμανλής αριστοτεχνικά στήριξε τον Τάσσο και ο Σαμαράς που βγήκε ευθέως εναντίον του Σχεδίου, όπως, νομίζω, και το ΚΚΕ, ευθυγραμμιζόμενο με την τότε στάση του ΑΚΕΛ. Το ΠΑΣΟΚ, η γλίτσα της «Ανανεωτικής» Αριστεράς, και το μητσοτακέικο έδωσαν τα ρέστα τους ακόμη και με προσωπικές επιθέσεις κατά του αείμνηστου Τάσσου. Βέβαια, ο παλιός αντάρτης της ΕΟΚΑ και δεινός δικηγόρος ήταν καλύτερος συνωμότης από όλα αυτά τα γατάκια, οπότε μπορούσε άνετα να τους «διαβάζει» και να τους χορεύει.

Ένας από αυτούς που πέρασαν από τη Λευκωσία για να πιέσουν υπέρ της αποδοχής του Σχεδίου Ανάν ήταν και ο πολύς Βενιζέλος, εκ συνωνυμίας αχθοφόρος ενός μεγάλου ονόματος. Είχε όμως την ατυχία να καθίσει απέναντι στον Γιώργο Λιλλήκα. Άρχισε να λέει το ποίημα, αλλά ο Λιλλήκας τού έκοψε απότομα τον βήχα. Τώρα διαβάζω πως στηλιτεύει κάτι, κάποιους, που επιδιώκουν «μαξιμαλιστική αδράνεια» στο Κυπριακό. Ίσως είναι το αντίθετο του μινιμαλιστικού ενδοτισμού, που περιλαμβάνει επεμβατικά δικαιώματα της Τουρκίας και παραμονή τουρκικών στρατευμάτων. Πολιτική μπονσάι για Χατζατζάρηδες.