Ποιος θα είναι ο ηγέτης μας;

Συνεχίζοντας για τρίτη συνεχόμενη Κυριακή την αρθρογραφία μου για το μέλλον ενός χώρου που δεν μπορεί να βρει τον βηματισμό του, στρέφομαι τώρα σε ένα ερώτημα που ταλάνιζε και ταλανίζει ακόμα αυτούς που προσβλέπουν στην εκπροσώπησή του. Συζητήσεις επί συζητήσεων έχουν πραγματοποιηθεί επισήμως σε ομιλίες αλλά και ανεπίσημα σε πηγαδάκια, σε καφετέριες και σε σπίτια. «Ποιος θα είναι ο μπροστάρης;» «Η Αριστερά έχει τον Τσίπρα και τα κατάφερε». Και πολλές άλλες τέτοιες αναφορές έχουν γίνει κατά καιρούς.

Πολύ φοβάμαι όμως ότι ακόμα και αυτά τα ερωτήματα, αυτά κάθε αυτά, αποτελούν μία παθογένεια που καταδεικνύει τον αναχρονιστικό τρόπο σκέψης του «χώρου». Αυτό μπορεί να συμβαίνει διότι πολλοί ακόμα έχουν την ψευδαίσθηση ότι ο ηγέτης αυτός – τα χαρακτηριστικά του οποίου βέβαια δεν έχουν προσδιοριστεί ούτε αυτά – σαν ένας άλλος στρατηλάτης θα έρθει να μας πάρει όλους από το χέρι και να μας οδηγήσει στην Πόλη. Αυτή η νοοτροπία όμως ότι θα έρθει κάποιος άλλος να μας σώσει έχει αναλογίες με νοοτροπίες που προσέβλεπαν στο «ξανθό γένος» που θα μας έσωζε.

Έχει ακόμα ακόμα αναλογίες στον υφέρποντα – αν όχι εμφανή – σοσιαλισμό που πλήττει τον χώρο. Ένας χώρος που αποτελείται κατά βάση από νοικοκυραίους μικροεπαγγελματίες πιστεύει ότι για τα πάντα ευθύνεται το κράτος και ότι όλες οι λύσεις πρέπει να απορρέουν από αυτό. Έτσι είτε στην μορφή του βασιλιά-στρατηλάτη, είτε στην μορφή ενός ξανθού γένους, είτε στην μορφή ενός κράτους-πατερούλη, πιστεύουμε ότι θα είναι κάποιος άλλος εκείνος που θα μας σώσει διότι δεν διαθέτουμε το σθένος να σώσουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας.

Η σκέψη μας λοιπόν αντί να περιτριγυρίζει γύρω από το ποιος θα είναι ο μπροστάρης θα έπρεπε να επικεντρώνεται στο ποιους αγώνες πρέπει να δώσουμε. Έχουμε λίγους λόγους για να διαδηλώσουμε και να ενωθούμε ειρηνικά; Μπορεί να μην έχουμε προσδιορίσει ακόμα ποιος θα είναι ο Έλληνας του μέλλοντος, αλλά σίγουρα όλοι μας συμφωνούμε ότι δεν θα είναι κάποιος που θα είναι υποταγμένος σε μία χωρίς σύνορα «Ούμα» με σύμβολο την ημισέληνο.

Το γεγονός ότι εγκαθίστανται 20.000 σε όλη την ελληνική επικράτεια και ο Θεός ξέρει πόσοι άλλοι υπάρχουν ήδη μέσα, είναι κάτι που πρέπει να το αποδεχτούμε μέχρι να έρθει ο ηγέτης για να μας σώσει; Το γεγονός ότι σε διάφορες περιοχές του κέντρου τα παιδιά μας έχουν αρχίσει να είναι η μειοψηφία στα σχολεία, χρειάζεται κάποιος γονιός έναν ηγέτη για να το θέσει το ζήτημα στους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων που αριστεροκρατούνται εξαιτίας της δικής μας απουσίας; Το γεγονός ότι δίνεται χώρος και χρήμα σε διάφορες ΜΚΟ που ενδύονται έναν ανθρωπιστικό μανδύα σε συνεργασία με τα συστημικά ΜΜΕ για να προπαγανδίζεται ότι όλοι εμείς οι απλοί και καθημερινοί άνθρωποι είμαστε «ρατσιστές», είναι κάτι που σε πνευματικό επίπεδο πρέπει να το αφήσουμε αναπάντητο για πολύ ακόμα ή χρειάζεται κάποιος ηγέτης να μας βάλει τα επιχειρήματα στο στόμα μας μέχρι οι ίδιοι να μπορέσουμε να τα αρθρώσουμε στο Διαδίκτυο, στις εφημερίδες και στις παρέες μας;

Πόσο ακόμα θα αντέξουμε να βλέπουμε τον ελληνικό στρατό να υπηρετεί πολίτες άλλων χωρών την στιγμή που δεν γίνεται ούτε κουβέντα για την αναγκαιότητα σύστασης πολεμικής βιομηχανίας απέναντι σε μία αναθεωρητική Τουρκία; Πόσο ακόμα θα αντέχουμε να τρέμουμε μήπως κάποιος εγκληματίας εισβάλει στο σπίτι μας και εμείς να μην μπορούμε να αμυνθούμε διότι η ελληνική δικαιοσύνη σε αποτρέπει να προστατέψεις την οικογένειά σου; Πόσο ακόμα θα βλέπουμε ξένες επιχειρήσεις να καρπώνονται τον πλούτο της χώρας, αντί να δίνονται προνομιακά κίνητρα στους ίδιους τους Έλληνες να γίνουν επιχειρηματίες; Πόσο ακόμα θα αντέχουμε να βλέπουμε γόνους και απογόνους να καρπώνονται θέσεις εξουσίας κληρονομικώ δικαίω;

Κανένας ηγέτης δεν πρόκειται να μορφοποιήσει τον χώρο για να εκπροσωπηθούμε εμείς οι απλοί νοικοκυραίοι χωρίς μπάρμπα στην Κορώνη που αποζητούμε την κανονικότητα. Η κανονικότητα δεν χαρίζεται στους πολίτες μίας χώρας απλόχερα και δίχως αγώνα. Όταν εμείς, μόνοι και κανένας άλλος δεν αγωνιζόμαστε για να καταστήσουμε τα αιτήματά μας ευκρινή δεν έχουμε το δικαίωμα να περιμένουμε καρτερικά σαν σύγχρονες Πηνελόπες. Κανένας απλός πολίτης που σιώπησε στην καταστροφή της πατρίδας του, κανένας επιχειρηματίας που κράτησε τα λεφτά για τον εαυτό του για να τα πάρει μαζί του στον Άγιο Πέτρο, κανένας επαγγελματίας που σιώπησε στην αδικία δεν θα συγχωρεθεί από τον ισχυρότερο κριτή όλων μας: «Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί». Ο ηγέτης μας εν τέλει είναι ο εαυτός μας που όταν ενωθεί με άλλους εαυτούς θα γεννήσει το Κίνημα. Το Κίνημα της σιωπηλής πλειοψηφίας των κανονικών ανθρώπων.