Πανεπιστημιακό άσυλο και ελευθερία

Ένα θέμα που βρίσκεται στην επικαιρότητα, όχι μόνο την εκπαιδευτική - ενδοπανεπιστημιακή, αλλά πολλές φορές την πολιτική, όπως και την κοινωνική, είναι το θέμα της εφαρμογής και ειδικότερα της χρησιμότητας του πανεπιστημιακού ασύλου, ως προς την συμβολική αξία και το περιεχόμενο του. Ιδιαίτερα μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974, το θέμα αυτό έχει γίνει αντικείμενο έντονης πολιτικής διαμάχης ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις της χώρας, μια αντιπαράθεση που πέρα από τις διαφορετικές απόψεις για την οργάνωση και εξέλιξη του εκπαιδευτικού συστήματος αποκτά και σαφή χαρακτηριστικά, διαφορετικών ιδεολογικών απόψεων, με σαφή την έντονη σύγκρουση θέσεων και κοσμοθεωριών.

Δυστυχώς ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια με δεδομένη την πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση της χώρας, που προκαλεί αναπόφευκτα έντονες πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις, το θέμα αυτό έρχεται συχνά στην επικαιρότητα εξαιτίας των απαράδεκτων επεισοδίων που δημιουργούν εξτρεμιστικές ακροαριστερές ομάδες των αυτοαποκαλούμενων «αντιεξουσιαστών», δηλαδή των αναρχικών, που στο όνομα της «ελευθερίας», όπως εκείνοι την εννοούν, τρομοκρατούν και επιτίθενται σε καθηγητές και φοιτητές που δεν συμφωνούν με τις απόψεις τους, καταλαμβάνουν παράνομα χώρους στα πανεπιστήμια που δεν τους ανήκουν, ενώ καταστρέφουν από εκπαιδευτικό υλικό και αίθουσες μαθημάτων μέχρι βιβλία διδασκαλίας και διατριβές.

Αυτά τα θλιβερά επεισόδια, που δεν συμβαίνουν όπως πρόσφατα στα πανεπιστήμια Αθήνας και Θεσσαλονίκης, μόνο στην επέτειο του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμβρίου, αλλά και τα τελευταία χρόνια από το 2009 και μετά στην επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκεμβρίου, έχουν γίνει σχεδόν καθημερινή ρουτίνα, σε συνδυασμό με την ανεξέλεγκτη αυτή δράση αυτών των ομάδων σε εξωπανεπιστημιακούς χώρους, όπως η περιοχή των Εξαρχείων στο κέντρο της πρωτεύουσας που βρίσκεται πολύ κοντά στα κτήρια των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, που πολλές φορές αποτελούν ορμητήριο αυτών των ομάδων.

Πρόσφατα γεγονότα, αλλά θα έλεγα και χαρακτηριστικά παραδείγματα, οι απειλές και οι προπηλακισμοί σε βάρος του πρύτανη του Πανεπιστημίου Μακεδονίας (ΠΑΜΑΚ) Αχιλλέα Ζαπράνη για την άποψη του σχετικά με την αριστεία, όπως και τα συνθήματα με σπρέι και τα σκασμένα λάστιχα στο αυτοκίνητο του αναπληρωτή καθηγητή της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θράκης Γεωργίου Παύλου, επειδή αρνήθηκε να δώσει λυμένα θέματα των πανεπιστημιακών εξετάσεων και αποδοκίμασε περιστατικά βίας σε βάρος φοιτητών στους χώρους του εκπαιδευτικού ιδρύματος.

Όμως θλίβει, για να μην πω εξοργίζει η στάση της πολιτείας στο συγκεκριμένο θέμα, όπως εκφράζεται από την σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, και συγκεκριμένα από τον υπουργό Παιδείας Κώστα Γαβρόγλου, που όχι μόνο ουσιαστικά δεν αποδοκιμάζει και δεν παίρνει τις αυτονόητες νομοθετικές πρωτοβουλίες για τον τερματισμό αυτής της απαράδεκτης και προκλητικής για μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας κατάστασης, αλλά έφτασε στο σημείο να κατηγορήσει τον πρύτανη του ΠΑΜΑΚ ότι προκάλεσε τα επεισόδια εις βάρος του με την άποψη του περί αριστείας.

Το όλο πρόβλημα επιδεινώνει και ο πρόσφατα ψηφισμένος νόμος από την Βουλή για το πανεπιστημιακό άσυλο, που προκάλεσε κατά την γνώμη μου δικαιολογημένες αντιδράσεις από μεγάλο μέρος της πανεπιστημιακής κοινότητας, αλλά και εντός της κυβερνητικής πλειοψηφίας, με χαρακτηριστική αντίδραση την στάση του αντιπροέδρου του κοινοβουλίου και βουλευτή των ΑΝΕΛ Δημήτρη Καμμένου, που καταψήφισε την σχετική διάταξη. Ένας νόμος που, όπως υποστηρίχθηκε από τους αντιτιθέμενους σε αυτόν, είναι πισωγύρισμα στον αντίστοιχο νόμο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ το 1982, άποψη που εκφράστηκε και από έναν εκ των νομοθετών του νόμου αυτού και πρώην υπουργό της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ Γιάννη Πανούση.

Γι’ αυτό και εν όψει της 6ης Δεκεμβρίου και με δεδομένη ήδη αυτή την ανεξέλεγκτη αυτή κατάσταση εδώ και πολλά χρόνια, ειδικότερα από την δεκαετία του ‘80, η κυβέρνηση μέσω του αρμόδιου υπουργού Παιδείας θα πρέπει αφήνοντας κατά μέρος τις όποιες ιδεοληψίες της να λάβει άμεσα νομοθετική πρωτοβουλία για την ουσιαστική εφαρμογή του πανεπιστημιακού ως ασύλου έκφρασης ιδεών και όχι τραμπούκων-εγκληματιών, με την στήριξη της όσο δυνατόν μεγαλύτερης πλειοψηφίας των σημερινών κοινοβουλευτικών δυνάμεων, όπως συνέβη κατά την ψήφιση του νόμου της τότε υπουργού Παιδείας Άννας Διαμαντόπουλου τον Αύγουστο του 2011, που ρύθμιζε κατά τον πλέον ορθολογικό τρόπο και το θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου, είχε την στήριξη των περισσότερων κομμάτων της Βουλής, πλην των δύο αριστερών κομμάτων (ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ).

Σε διαφορετική περίπτωση και χωρίς διάθεση κινδυνολογίας η συγκεκριμένη επισήμανση η απαράδεκτη αυτή κατάσταση βίας και τρομοκρατίας στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, θα γίνεται όλο και πιο ανεξέλεγκτη, με κίνδυνο όχι μόνο για την σωματική ακεραιότητα, αλλά και για την ίδια την ζωή καθηγητών και φοιτητών που αντιτίθενται σε αυτές τις εξτρεμιστικές ακροαριστερές ομάδες. Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του, και ειδικά από την μεριά της πολιτείας, οποιαδήποτε αποφυγή και πολύ περισσότερο ανοχή στην ουσιαστική καταπάτηση και διαστρέβλωση του πανεπιστημιακού ασύλου κρίνεται και θα κριθεί πολύ αυστηρά από την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας.