Παλαιά και Νέα Δεξιά

Συνεχίζοντας τον διάλογο για τον πατριωτικό χώρο, για την ανάγκη του να αναδιπλωθεί, να επανανοηματοδοτηθεί, χρειαζόμαστε να εισχωρήσουμε σε βάθη στα οποία δεν έχει τολμήσει ο χώρος αυτός να εισχωρήσει.

Είναι καλό, είναι σωστό και είναι αναγκαίο κάποιος να εστιάζει στην παιδεία και στα εθνικά θέματα. Χρόνια τώρα ο πατριωτικός χώρος έχει επιδοθεί σε μία επαναλαμβανόμενη ρητορική που στην προμετωπίδα των αγώνων του εμφανίζονται αυτά τα κρίσιμα ζητήματα. Υπάρχει όμως ένα κυρίαρχο πρόβλημα. Εάν αυτά τα όντως κρίσιμα ζητήματα, που όπως έχει διαφανεί και από μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις συγκλονίζουν τους Έλληνες, γιατί τότε ένα νέο κόμμα δεν έχει αποκομίσει τα «οφέλη»; Γιατί τότε από τα υπάρχοντα κόμματα δεν έχουν βρεθεί οι εκπρόσωποι που θα πείσουν τον κόσμο ώστε η δική τους τάση να κυριαρχήσει;

Η απάντηση δεν είναι απλή και σίγουρα είναι πολυπαραγοντική. Υποπτεύομαι όμως ότι η κυρίαρχη αιτία εδράζεται στο γεγονός πως ουδείς με αξιοπιστία από τον καλούμενο ως πατριωτικό χώρο έχει πείσει για το πώς θα στέκεται ο νέος Έλληνας στο διεθνές γίγνεσθαι. Διότι μπορεί οι ιδεολογικοί αντίπαλοί μας να απαρνούνται ότι υφίσταται καν η εθνική ταυτότητα ή να αναμηρυκάζουν άλλων εθνών ταυτότητες, πιστεύοντας πως πρέπει να τις αντιγράψουμε, αλλά και εμείς, από την άλλη, δεν έχουμε καταφέρει να δείξουμε ποια είναι η διαφορετική πρόταση πολιτισμού που προτείνουμε για να μας ακολουθήσουν οι συμπατριώτες μας.

Είναι καταπληκτικός ο Παλαμάς, εξαιρετικός ο Ελύτης, ανεπανάληπτος ο Σεφέρης, αλλά τα νέα παιδιά όχι μόνο δυσκολεύονται να τους κατανοήσουν. Δυσκολεύονται ακόμα και να τους διαβάσουν. Την στιγμή που εθνοαποδομητές θα αναλάβουν το 2021 για να μας παρουσιάσουν τον νέο πολυπολιτισμικό Έλληνα του μέλλοντος, ποια είναι άραγε η δική μας πρόταση για τον πραγματικό Έλληνα του μέλλοντος;

Διότι η Παλαιά Δεξιά στην Ελλάδα θέλει πάντα να αναστήσει κάτι από το παρελθόν. Οι μεν θέλουν να ξαναγυρίσουν στο 1936, οι δε στο 1909. Κάποιοι έχω παρατηρήσει ότι θέλουν να γυρίσουν ακόμα και στο 1453 για να ξαναδιαλέξουν το τουρκικό φακιόλι! Η νοσταλγία, σαν την διαστροφή, είναι για διάφορα γούστα. Ο Νίτσε έλεγε στον «Αιώνιο Γυρισμό»: «Δεν ξαναφέρνει κανείς τους Έλληνες». Δεν μπορείς να αναβιώσεις δηλαδή το παρελθόν. Μπορείς μόνον εμποτιζόμενος από το πνεύμα του να δημιουργήσεις κάτι ανάλογο, που θα είναι νέο, προσαρμοσμένο στις σύγχρονες ανάγκες.

Γι’ αυτό και έχουμε ανάγκη να γεννήσουμε έναν αυθεντικό Συντηρητισμό. Μία συμπεριφορική κουλτούρα δηλαδή που θα πατά στα καλύτερα στοιχεία του παρελθόντος αφήνοντας πίσω αυτά που «δεν κάνουν» για να δημιουργηθεί μία νέα κατάσταση. Ένας νέος Έλληνας. Ο Έλληνας του μέλλοντος πρέπει να είναι ο κυρίαρχος των αντιθέτων. Θα έχει την μακρύτερη μνήμη και την ισχυρότερη φαντασία. Θα αποζητά την πειθαρχία στην Παιδεία, αλλά δείχνοντας ενσυναίσθηση στο παιδί και όχι στον χάρακα του σκληρού προμεταπολιτευτικού καθεστώτος. Θα φτιάχνει πυρηνική οικογένεια με την μητέρα στυλοβάτη και όχι με ποδιά στην κουζίνα. Θα κάνει μια καινούργια επιχείρηση με στόχο να κάνει την επαρχία του ένα νέο ανταγωνιστικό κέντρο και δεν θα στοιβάζεται σε άσχημες πολυκατοικίες στην Αθήνα σαν το ποντίκι. Και πολλά άλλα. Η δύναμη προβολής του μέλλοντος βρίσκεται στο πνεύμα του απώτερου παρελθόντος.

Έτσι, όταν στις επόμενες δεκαετίες η τεχνητή νοημοσύνη θα αρχίσει να κυριαρχεί σε διάφορους επαγγελματικούς τομείς με κίνδυνο ολόκληρα επαγγέλματα να εξαφανισθούν, τότε η φράση του Πρωταγόρα «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος» θα αποκτήσει νέα σημασία. Διότι οι αρχαίοι Έλληνες κλασικοί είναι κλασικοί και αιώνιοι όταν το απόσταγμα της σοφίας τους εφαρμόζεται σε σύγχρονα και υπαρκτά προβλήματα και όχι όταν κακοποιούμε την μνήμη τους, φορώντας φουστανέλες σε ποδοσφαιρικούς αγώνες. Και όταν δοθεί όραμα στους νέους με απαντήσεις διαχρονικές, τότε ναι, θα ανοίξουν τον Σεφέρη, τον Ελύτη και τον Παλαμά για να καταλάβουν πώς είναι δυνατό αυτό.

Ακόμα και από την Παλαιά Διαθήκη μπορούμε να λάβουμε μαθήματα απαντώντας στις σύγχρονες προκλήσεις, η οποία επικρίνει τις προσπάθειες μίας αόριστης ενοποίησης της ανθρώπινης φυλής, περιγράφοντας επικριτικά τον Πύργο της Βαβέλ. Αντίθετα, προωθεί την ενοποίηση των εβραϊκών φυλών σε έναν μόνο λαό που διαβιεί κάτω από μια κοινή νομική αρχή εντός καθορισμένων συνόρων δίχως αυτοκρατορικές επιδιώξεις.

Ο Συντηρητισμός, η Νέα Δεξιά, δεν μπορεί να αποκτήσει μέλλον αν δεν πείσει τα νιάτα ότι τα σύγχρονα προβλήματά τους λύνονται μεθερμηνεύοντας την σοφία του παρελθόντος. Και αυτό χρειάζεται μία επίπονη διαδικασία, μία ενεργή προσπάθεια. Στην Αμερική αυτοί που αλλάζουν την ιστορία των ΗΠΑ είναι τα μεσαία στρώματα των Αμερικανών ριζοσπαστών που μάχονται την τρέλα της παγκοσμιοποίησης και της Αριστεράς. Στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι πάλι τα μεσαία στρώματα των Άγγλων που δεν αντέχουν άλλη πολυπολιτισμικότητα. Και στην Ελλάδα πάλι τα μεσαία στρώματα θα αλλάξουν την ιστορία. Αλλά έχουν καταφέρει αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους μέρος της Νέας Δεξιάς να συνοψίσουν τα αιτήματά τους; Όχι.