Ο «απείθαρχος» ιταλικός λαός

Μέχρι την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο, η Ε.Ε. αποκάλυψε στην Ιταλία το πραγματικό της πρόσωπο μέσω του προέδρου Σέρτζιο Ματαρέλα. Ο τελευταίος, αρνούμενος να υπακούσει επί της ουσίας στις δημοκρατικές διαδικασίες, επέλεξε να μην δεχθεί τον νέο υπουργό Οικονομικών που επροτάθη από τον πλειοψηφούντα συνασπισμό, διότι κατά το παρελθόν δεν είχε επιδείξει επαρκή υποστήριξη προς την Ε.Ε. και την ευρωζώνη.

Φυσικά, οι Βρυξέλλες είχαν τις δικές τους ιδέες για το χάος που προεκλήθη από το μη «πειθαρχημένο» ιταλικό εκλογικό σώμα. Ο αρμόδιος για τον προϋπολογισμό επίτροπος Γκίντερ Ότινγκερ έδωσε μια συνέντευξη, στην οποία είπε: «Η μέριμνα και η προσδοκία μου είναι ότι οι προσεχείς εβδομάδες θα καταδείξουν πως οι εξελίξεις στις αγορές, στα ομόλογα και την οικονομία της Ιταλίας θα γίνουν τόσο εκτεταμένες, ώστε να αποτελέσουν σήμα στους ψηφοφόρους να μην ψηφίσουν για λαϊκιστές της Δεξιάς και της Αριστεράς. Πολύ ωραία είναι η χώρα που έχετε εκεί. Θα είναι ντροπή, αν συνέβαινε κάτι σε αυτήν».

Όλα τα στατιστικά στοιχεία βέβαια καταδεικνύουν ότι το ευρώ ήταν καταστροφή για την Ιταλία. Το ΑΕΠ της δεν έχει αυξηθεί σχεδόν καθόλου τις δύο δεκαετίες από την ένταξή της στο ενιαίο νόμισμα. Δεδομένου ότι ο πληθυσμός της έχει αυξηθεί κατά 6% από τότε, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ έχει συρρικνωθεί. Η ανεργία έχει αυξηθεί, η φτώχεια έχει αυξηθεί ανησυχητικά και τα χρέη της επίσης, επειδή η οικονομία της έχει συρρικνωθεί. Οι δε Ιταλοί βιομήχανοι και μεγαλοβιομήχανοι είδαν τα κέρδη τους από τις εξαγωγές να μειώνονται δραματικά μετά την εισαγωγή του ευρώ. Επομένως, η απόφαση του ιταλικού λαού να στηρίξει δύο κόμματα τα οποία πρότειναν δραματικές μειώσεις φόρων και απλούστευση του συστήματος σε δύο κατ’ αποκοπήν ποσοστά τόσο για τα άτομα όσο και για τις επιχειρήσεις δεν ήταν και τόσο λανθασμένη.

Αλλά είχαν υπολογίσει χωρίς τον ξενοδόχο. Και ο ξενοδόχος στην προκειμένη περίπτωση είναι η Ε.Ε. και οι εγχώριοι θαυμαστές της. Όπου στέλνουν ηχηρά μηνύματα οι ψηφοφόροι αντιμετωπίζονται από τους κήνσορες των ΜΜΕ και τις ελίτ ως λαϊκιστές. Η ψήφος του Brexit ήταν προφανώς προς τη λάθος κατεύθυνση. Η αναστάτωση της Άνγκελα Μέρκελ στις πρόσφατες εκλογές στη Γερμανία ήταν προφανώς λανθασμένη. Η εκλογή ενός σκληρού δεξιού συνασπισμού στην Αυστρία είναι ακόμη πιο λανθασμένη. Η τωρινή απόφαση των Ιταλών, το ίδιο. Προφανώς, ξαφνικά τρελάθηκαν μαζικώς οι ευρωπαϊκοί λαοί και μάλλον έχουν δίκιο μια χούφτα τεχνοκράτες, δημοσιογράφοι και πάμπλουτοι επιχειρηματίες.

Αλλά δεν παραμένουν εκεί. Και με τον Βίκτορ Όρμπαν της Ουγγαρίας το ίδιο μοτίβο ακολουθούν. Ο τελευταίος είναι εξόχως ενοχλητικός, διότι αποφάσισε να αφήσει την Ουγγαρία, μια χώρα με τάξη και ασφάλεια, και όχι να την παραδώσει στο έλεος χιλιάδων λαθρομεταναστών και προσφύγων, εξυπηρετώντας διά αυτού του τρόπου την πατρίδα του και όχι τις ονειρώξεις των ηγετών της Ε.Ε. Τόλμησε δε να ξεστομίσει ο πρόεδρος Όρμπαν πως η Ουγγαρία είναι μια χριστιανική δημοκρατία. Ανήκουστα πράγματα! Άλλωστε, είναι γνωστό τοις πάσι πως ο δυτικός πολιτισμός ήταν δημιούργημα του Ισλάμ, των ινδουιστών και των βουδιστών. Και μόλις αποτόλμησε να διαπράξει τέτοια ιεροσυλία, το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες άρχισαν να τον αντιμετωπίζουν ως έναν τύπο που σχεδόν ρέπει προς τον φασισμό.

Δόξα τω Θεώ, η πλούσια δυτική κουλτούρα επιδοκιμάζει την πολιτικά ανορθόλογη και ανατρεπτική σκέψη σε σκοτεινές περιόδους της Ιστορίας, όπου ο ολοκληρωτισμός της μίας άποψης υποδύεται τη δημοκρατική πρόοδο. Την ίδια υποκριτική στάση είχαν και οι Αθηναίοι απέναντι στην υπόλοιπη Ελλάδα, χρησιμοποιώντας κατ’ επίφασιν τα δημοκρατικά ιδεώδη για να καθυποτάξουν άπαντες, συμμάχους και μη, στην ηγεμονία τους. Την αλαζονεία τους την πλήρωσαν πολύ ακριβά χάνοντας τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, όχι σε τακτική μάχη εδάφους από τους Λακεδαιμονίους, αλλά στην θάλασσα, όπου υπερτερούσαν. Καμία τυραννία και κανένας υπερκρατικός οργανισμός δεν μπορεί να νικήσει την φύση του ανθρώπου, που δεν μπορεί να υποταχθεί σε ανελεύθερα καθεστώτα. Και η Ε.Ε. έχει εξελιχθεί, δυστυχώς, σε ένα τέτοιο.