Νίξον και Τραμπ

Η απόφαση του Ντόναλτ Τραμπ να βομβαρδίσει την Συρία σε σημεία όπου δεν θα υπάρξουν ρωσικές απώλειες σε έμψυχο δυναμικό δημιούργησε ένα ατελείωτο debate, όπως άλλωστε και όλες οι πράξεις του Αμερικανού προέδρου. Η βάση του διακυβεύματος έγκειται στο αν θα έπρεπε να μείνει αναπάντητη μία χρήση χημικών όπλων από το καθεστώς Άσαντ ή αν θα έπρεπε να τηρηθούν στο ακέραιο η «διεθνής νομιμότητα», αλλά και η ιδεολογική προσήλωση του Τραμπ στις προεκλογικές διακηρύξεις του περί μη-επέμβασης των ΗΠΑ σε πολέμους μακριά από αυτήν.

Φυσικά, η προσέγγιση της εκτεταμένης επέμβασης ήταν ένα δόγμα που εκφερόταν από την Χίλαρι Κλίντον, αλλά και από μια μεγάλη μερίδα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, των νεοσυντηρητικών συμπεριλαμβανομένων. Η διαφορά στα δύο δόγματα μπορεί απλά να ανιχνευτεί στο ότι οι μεν Δημοκρατικοί χρησιμοποιούν ως πρόφαση την αλλαγή βάρβαρων και αντιδημοκρατικών καθεστώτων για να εγκατασταθούν στη θέση τους από φιλελεύθερες δημοκρατίες, οι δε Ρεπουμπλικάνοι χρησιμοποιούν την έννοια της ισχύος και της ανταπόδοσης του οφέλους περισσότερο.

Ο Τραμπ στις προεκλογικές διακηρύξεις του έλεγε ότι θα απέφευγε όπου μπορούσε την ανάμειξη. Η αλήθεια είναι ότι έχει αναμειχθεί αρκετά περισσότερο. Το δόγμα που ακολουθεί ο Τραμπ στην εξωτερική του πολιτική είναι αυτό της επιλεκτικής και γρήγορης επέμβασης με στόχο την απεμπλοκή από τη Συρία δίχως να πληγεί το κύρος των ΗΠΑ, δόγμα που θυμίζει περισσότερο την εποχή του Νίξον.

Το πρόβλημα εδώ όμως είναι ότι η τελευταία επίθεση, που κατευθύνθηκε σε τρεις εγκαταστάσεις χημικών όπλων, είναι απλά μία μη-αποτελεσματική επί της ουσίας επίθεση. Ο Άσαντ δεν χρειάζεται χημικά όπλα για να κερδίσει την σύγκρουση. Αν το μόνο που πληρώνει μετά τη χρήση τους είναι κάποια από τις υποδομές χημικών όπλων του, δεν έχει πληρώσει μεγάλο μέρος του κόστους. Η στρατιωτική ισορροπία στο έδαφος δεν έχει αλλάξει.

Επομένως, για να είμαστε ρεαλιστές, πρέπει η πολιτική του Τραμπ στην εξωτερική πολιτική να αναγνωστεί στο πλαίσιο της γενικότερης αντίληψής του, η οποία συνοψίζεται στο ότι η ισορροπία δυνάμεων στον κόσμο αυτόν μπορεί να επανέλθει μόνο με μια πολύ ισχυρή Αμερική που όλοι θα φοβούνται, αλλά που δεν θα είναι και απανταχού παρούσα.