Ιντιφάντα στην Γαλλία

Τα βόρεια βιομηχανικά προάστια του Παρισιού υπέφεραν την χειρότερη από 8 συνεχόμενες νύχτες ταραχών την νύχτα της 3ης προς 4η Νοεμβρίου. Οι ταραχές έχουν τώρα επεκταθεί σε δεκάδες επαρχιακές πόλεις, συμπεριλαμβανομένης της Ντιζόν, της πρώτης πόλης έξω από το Ιλ-ντε-Φρανς (η μητροπολιτική περιοχή) η οποία επηρεάζεται από την αναταραχή. Εκατοντάδες αυτοκίνητα, όπως και σχολεία, καταστήματα και αποθήκες έχουν πυρποληθεί ή λεηλατηθεί. Μία ανάπηρη Γαλλίδα, αδυνατώντας να ξεφύγει από ένα λεωφορείο που πυρπολήθηκε από ταραξίες στο Σεβράν (διαμέρισμα Σέιν-Σαιντ Ντενίς), έπαθε σοβαρά εγκαύματα. Ο Υπουργός Εσωτερικών Νικολά Σαρκοζύ παρατήρησε «μία μεγάλη συνεργασία» μεταξύ των ταραξιών, υπονοώντας ότι οι ταραχές δεν ήταν καθόλου αυθόρμητες.

Οι ταραξίες είναι κυρίως νεαροί άνδρες, γεννημένοι στην Γαλλία. Την τελευταία εβδομάδα στο Παρισινό μπανλιέ (προάστιο) Κλισύ-σου-Μπουά (ένα τερατούργημα από πολυκατοικίες από τσιμέντο και σίδερο, το οποίο είναι τώρα πάνω από 80% μουσουλμανικό), εξεγέρθηκαν με θυμό όταν δύο έφηβοι έπαθαν ηλεκτροπληξία κατά λάθος, ενώ κρύβονταν από την αστυνομία σε μία περιφραγμένη περιοχή που στεγάζει έναν πυλώνα υψηλής τάσεως. Φωνάζοντας «ο Αλλάχ είναι μεγάλος!» ομάδες νεαρών οπλισμένες με ρόπαλα και ξύλα αφήνιασαν, υποχρεώνοντας την αστυνομία να υποχωρήσει. Όταν οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας ήρθαν μαζικά για να ανακτήσουν την περιοχή, οι διαμαρτυρίες επικεντρώθηκαν στην απαίτηση η Γαλλική αστυνομία να φύγει από τις «κατεχόμενες περιοχές». Το πρόβλημα θα λυνόταν, διάφοροι μουσουλμάνοι «ηγέτες της κοινότητας» ισχυρίστηκαν, αν οι Γαλλικές αρχές αποδέχονταν ότι υπήρχαν ντε-φάκτο απαγορευμένες ζώνες εντός της χώρας, οι οποίες θα αυτο-κυβερνούνταν. «Το μόνο που ζητάμε είναι να μας αφήσουν μόνους», είπε ο Μουλούντ Νταμάνι, ένα από τους τοπικούς «εμίρηδες» που συμμετέχει σε διαπραγματεύσεις για να πείσει τους Γάλλους να αποσύρουν την αστυνομία και να επιτρέψουν σε μία επιτροπή από σεΐχηδες, κυρίως από την Μουσουλμανική Αδελφότητα, να διαπραγματευτεί ένα τέλος στις εχθροπραξίες.

Η απαίτηση δεν είναι νέα και θα γίνεται με αύξουσα συχνότητα τα επόμενα χρόνια. Πολλοί μουσουλμάνοι στην Γαλλία και αλλού στην Ευρώπη ήδη θεωρούν εαυτούς ντε-φάκτο αυτόνομους, μία κοινότητα που δικαίως αντιτίθεται στην ευρύτερη κοινωνία των απίστων και επικεντρώνεται σε τζαμιά και ισλαμικά κέντρα. Η ανάδυση μία τεράστιας διασποράς πιστών μουσουλμάνων μακριά από την μουσουλμανική ενδοχώρα αντιμετωπίζεται από τους ευσεβείς μουσουλμάνους ως ένα γεγονός που συνδέεται αρχετυπικώς με την κατάκτηση. Η απαίτηση των κατά πλειοψηφία μουσουλμανικών περιοχών να τους αποδοθεί αυτοδιοίκηση θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε κραυγές υπέρ της επιβολής του ισλαμικού νόμου σε μία διαχωρισμένη μουσουλμανική Γαλλία

Η αφομοίωση δεν είναι πλέον μία εφικτή επιλογή στην Γαλλία, μία χώρα που παλαιότερα υπερηφανευόταν για την ικανότητά της να μεταλλάσσει τους ξένους σε Γάλλους. Αυτό ήταν εφικτό με τους Ιταλούς, τους Ισπανούς, τους Πολωνούς και τους Ρώσους μετανάστες, επειδή ήταν πολιτιστικώς αφομοιώσιμοι και επειδή κατέφθασαν σε δεκάδες χιλιάδες ή έστω εκατοντάδες χιλιάδες (π.χ. οι Ευρωπαίοι και Εβραίοι πρόσφυγες «μαυροπόδηδες» από την Αλγερία μετά το 1962), αλλά όχι σε εκατομμύρια. Οι μουσουλμάνοι τώρα αποτελούν το 10% του πληθυσμού της Γαλλίας και περισσότερο από το 20% των νεογέννητων. Ζουν σε συμπαγείς κοινότητες στις οποίες δεν είναι πλέον δυνατόν να αγοράσεις κρασί από το τοπικό κατάστημα ή να δεις την «Αμελί» στο σινεμά. Οι ηγέτες τους θεωρούν την πίστη τους και την κουλτούρα τους ανώτερες από αυτήν της φιλοξενούσας χώρας. Όποιοι διαφωνούν με αυτά, παραμένουν σιωπηλοί.

Οι νέοι μουσουλμάνοι άνδρες ασκούν ειδική βία στις μουσουλμάνες γυναίκες που προσπαθούν να ακολουθήσουν τον Γαλλικό τρόπο ζωής. Πολλά γεννημένα στην Γαλλία Αραβικά κορίτσια που ζουν στα γκέτο αναγκάζονται να φορούν φερετζέ ως την μόνη προστασία ενάντια στις χαρακιές στο πρόσωπο και τους ομαδικούς βιασμούς. Αν ένα κορίτσι δεν φοράει, τότε είναι εύκολος στόχος και για τα δύο. Μία χαρακιά με μαχαίρι κατά μήκος του μάγουλου από το χείλος μέχρι το αυτί είναι συνηθισμένη και γνωστή ως «χαμόγελο». Η Σαμίρα Μπελίλ, μία τρίτης γενιάς μετανάστρια Αλγερινής καταγωγής έχει γράψει ένα βιβλίο για την κόλαση των προαστιακών γκέτο. Βιάστηκε ομαδικώς από τρία άτομα που ήξερε, αλλά δεν μπορούσε να πει τίποτα γιατί η οικογένειά της θα ατιμαζόταν. Θυμάται την περίπτωση ενός κοριτσιού που βιάστηκε στο σχολείο: «φυσικά, όλοι ήξεραν, αλλά φοβόντουσαν τόσο αυτούς τους νέους άνδρες που προτιμούσαν να κλείσουν τα μάτια τους. Αυτή είναι η τιμή της ειρήνης στα γκέτο».

Η πραγματικότητα είναι έτη φωτός μακριά από την επιθυμία του Ζιλ Κεπέλ, συμβούλου του προέδρου Ζακ Σιράκ για τις ισλαμικές υποθέσεις, να δημιουργήσει μία «Ανδαλουσία» πολυ-θρησκευτικής ανοχής στην Γαλλία. Καθώς ο Γάλλος σχολιαστής Ιβ Σαρλ Ζαρκά, διευθυντής του περιοδικού Cites (Πόλεις), έχει προειδοποιήσει, ακόμα και αυτή η τιμή δεν μπορεί να διατηρήσει την εικόνα ειρήνης για πολύ, γιατί οι ρίζες του «ιδεολογικού Ισλαμισμού» είναι βαθιές και μόνιμες ανάμεσα στους νέους ταραξίες. Η Γαλλία ζει «μία κεντρική φάση της γενικότερης σύγκρουσης ανάμεσα στην Δύση και Ισλάμ, την οποία μόνο κάποιος εντελώς τυφλός ή ριζικώς κακόπιστος ή ενοχλητικώς αφελής δεν θα αντιληφθεί». Έξω από τα γκέτο η τιμή της ευρύτερης κοινωνικής «ειρήνης» είναι ένα πολύπλοκο δίκτυο από ψέματα και μισές αλήθειες με τις οποίες η άρχουσα τάξη επιδιώκει να συγκαλύψει την αλήθεια για το τι έχει κάνει στο Γαλλικό έθνος.

Η αληθινή αιτία της ιντιφάντα στην Γαλλία είναι η τεράστια αύξηση, η δυσλειτουργία και η αλαζονική υπεροψία της μουσουλμανικής μεταναστευτικής κοινότητας, συνοδευμένη από την πολιτιστική εξασθένιση και την δημογραφική παρακμή του Γαλλικού έθνους. Το μείγμα είναι επικίνδυνο. Το αποτέλεσμά του έχει περιγραφεί με αλαζονεία από τον Ταρίκ Ραμαντάν, καθηγητή ισλαμικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Φρίμπουργκ στην Ελβετία και εγγονό του Χασάν αλ-Μπάνα, ιδρυτή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Ο Ραμαντάν προτείνει μέσα από την διδασκαλία και τα γραπτά του ότι οι μουσουλμάνοι στην Δύση πρέπει να συμπεριφέρονται όχι ως πολίτες με παύλα (π.χ. Αλγερο-Γάλλοι) που επιδιώκουν να ζήσουν με «κοινές αξίες», αλλά σαν να ζουν ήδη σε μία κατά πλειοψηφία μουσουλμανική κοινωνία και να εξαιρούνται εξ αιτίας αυτού από την ανάγκη να κάνουν υποχωρήσεις στην πίστη των άλλων. Οι μουσουλμάνοι σε μη-μουσουλμανικές χώρες πρέπει να νιώθουν ότι έχουν το δικαίωμα να ζήσουν με τους δικούς τους όρους, ενώ η υπόλοιπη κοινωνία, ακολουθώντας τους όρους της Δυτικής φιλελεύθερης ανοχής, πρέπει να νιώθει υποχρεωμένη να σεβαστεί αυτή την επιλογή.

Αυτή η «φιλελεύθερη ανοχή» και η «κοινωνική υποχρέωση» που την συνοδεύει είναι ο πραγματικός εχθρός. «Καμία άλλη φυλή δεν ακολουθεί αυτές τις ηθικές αρχές ... γιατί είναι όπλα αυτο-καταστροφής». Πρέπει να γίνουν αντιληπτές και να παραμεριστούν, αν η Γαλλία θέλει να επιβιώσει.