Η ύβρις και η δικαίωση

Δικαίωση αποτελεί τόσο για την οικογένεια όσο και για τον συνεπή πολιτικό αγώνα του δημοτικού συμβούλου Θεσσαλονίκης, Γιάννη Κουριαννίδη, η δικαστική απόφαση που αποκαθιστά τη μνήμη του στρατηγού Αθανασίου Χρυσοχόου, που η Αριστερά τον κατηγόρησε ως δωσίλογο και επέβαλε την αποκαθήλωση του ονόματός του από οδό της πόλεως. Δυστυχώς η πολιτική δειλία ενάντια στην Αριστερά είχε ως αιτία αυτή η ύβρις να τελειώσει με μία δικαστική απόφαση, αντί μιας πολιτικής ενέργειας της νέας δημοτικής αρχής που θα ακύρωνε την αδικία αυτή και θα αποκαθιστούσε τη μνήμη ενός ανθρώπου που τόσα προσέφερε στην πατρίδα.

Κάποιες φορές η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια. Αυτό συνέβη και πριν αρκετά χρόνια, τον Αύγουστο του 1989, όταν η τότε κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ ΝΔ και Συνασπισμού (ΚΚΕ και ΕΑΡ), με πρωθυπουργό τον Τζαννή Τζαννετάκη, έριξε στην πυρά περίπου 17.500.000 φακέλους κοινωνικών φρονημάτων, καίγοντας μαζί τους και πολύτιμα στοιχεία από την νεότερη πολιτική ιστορία της Ελλάδος. Ένας από τους χώρους καύσης ήταν και το εργοστάσιο της ΜΕΛ στη Θεσσαλονίκη. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που αντέδρασαν τότε και μάλιστα κυρίως από τον χώρο της Αριστεράς, οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι με τον τρόπο αυτό καιγόταν και η ιστορική μνήμη, σε αντίθεση μάλιστα με όσα γίνονταν σε άλλα κράτη, όπως λ.χ. με τη διάσωση των αρχείων των μυστικών υπηρεσιών των πρώην κομμουνιστικών καθεστώτων.

Μεταξύ των ανθρώπων που απασχολούνταν στο έργο της καύσης στη ΜΕΛ, ήταν και ένα μέλος του ΚΚΕ, που και ο ίδιος είχε φυσικά φάκελο και το έφερε βαρέως που έκανε αυτή τη δουλειά. Προσπαθούσε μάλιστα, στα κρυφά, όποτε του δινόταν η ευκαιρία, να διασώσει κάποιους από αυτούς τους φακέλους, κρύβοντάς τους προσεκτικά μέσα στα ρούχα που φορούσε. Μία ημέρα διέσωσε με τον τρόπο αυτόν έναν φάκελο που του έκανε εντύπωση γιατί ήταν ενθυλακωμένος μέσα σε ένα μεγάλο φύλλο χαρτιού, στο οποίο αναγράφονταν τα ονόματα 6 εκτελεσθέντων από τις γερμανικές αρχές κατοχής! Διέσωσε το χαρτί μαζί με τον φάκελο που περιείχε. Προς μεγάλη του έκπληξη διαπίστωσε αργότερα, στην οικία του, ότι ο φάκελος αυτός ήταν του τότε Μητροπολίτη Φλωρίνης, Αυγουστίνου Καντιώτη!

Από τα στοιχεία του φακέλου (πολλά από τα οποία δημοσιεύθηκαν από την βιογράφο του μακαριστού Αυγουστίνου Καντιώτη, Νίκη Καπλάνογλου, στα χέρια της οποίας τα εμπιστεύθηκε ο εν ζωή ακόμη εργάτης, που για ευνοήτους λόγους διατηρεί την ανωνυμία του) διαπιστώνει κανείς τον καθοριστικό ρόλο του κατοχικού Γενικού Διευθυντή Νομαρχιών Γ.Δ.Μ. στρατηγού Αθανασίου Χρυσοχόου, στην διάσωση του τότε ιεροκήρυκος Αυγουστίνου Καντιώτη, τον οποίο είχε στείλει σε βέβαιο θάνατο ο τότε δωσίλογος μητροπολίτης Φλωρίνης.

Αυτή ήταν μία από τις πολλές εθνικές δράσεις του άξιου στρατηγού, ενάντια στη μνήμη του οποίου διεπράχθη μία ύβρις προ ολίγων ετών, όταν η διοίκηση Μπουτάρη στον Δήμο Θεσσαλονίκης, υποκύπτοντας στις πιέσεις κάποιων συριζαίων και άλλων λαθροκομμουνιστών, αποκαθήλωσε το όνομα του στρατηγού Αθανασίου Χρυσοχόου από οδό της πόλεως, κατηγορώντας τον ως δωσίλογο. Απαιτήθηκαν μακροχρόνιοι δικαστικοί αγώνες της οικογένειας, που τελικώς δικαίωσαν τη μνήμη του ήρωα στρατηγού, του οποίου το μόνο «έγκλημα» ήταν πως ήταν αντικομμουνιστής! Έτσι πρόσφατα επανατοποθετήθηκε η πινακίδα με το όνομά του.

Δυστυχώς, ελάχιστοι αναφέρθηκαν στον καθοριστικό ρόλο του από τη θέση που κατείχε, ώστε να μην παραδώσουν οι Γερμανοί την Θεσσαλονίκη και την υπόλοιπη Μακεδονία στους Βουλγάρους, που την απαιτούσαν επιτακτικά από την πρώτη στιγμή, αφήνοντας αυτόν τον αγώνα στις αγωνιώδεις προσπάθειες των απογόνων του. Μπορεί οι αμετανόητοι των καιρών μας να προτιμούν ακόμη και σήμερα να μην υπήρχαν ελληνικές διοικητικές αρχές στην κατεχόμενη Ελλάδα, αλλά να ακολουθούσε και η Μακεδονία την τύχη των βουλγαροκρατούμενων περιοχών, όπου λειτουργούσαν αποκλειστικά βουλγαρικές διοικητικές αρχές, βουλγαρικά σχολεία, βουλγαρικές εκκλησίες, διωκόταν η χρήση της ελληνικής γλώσσας, η δε δράση του υποτιθέμενου αντιστασιακού ΕΛΑΣ ήταν ανύπαρκτη, με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση του νομού Έβρου, όπου δυνάμεις του ΕΛΑΣ υπήρχαν μόνο στο γερμανοκρατούμενο τμήμα του!

Δυστυχώς όμως, μόνο με την δικαστική απόφαση έγινε εφικτή η αποκατάσταση της μνήμης του στρατηγού, αφού η πολιτική δειλία έναντι της Αριστεράς ήταν η αιτία της διατήρησης αυτής της ύβρεως για σειρά ετών.