Η ψευδοηθική του συστήματος εξουσίας

Την 5η Ιουλίου 2015, πριν 7 χρόνια δηλαδή, η ελληνική Αριστερά έμελλε να επωμιστεί το δικό της «Κυπριακό», το οποίο την στιγμάτισε και θα την βαρύνει για πάντα. Αν η Δεξιά στιγματίστηκε με την προδοσία της Κύπρου, τον Ιούλιο του 1974, μάλλον άδικα αφού η προδοσία συντελέστηκε από κάποιους επίορκους αξιωματικούς, η Αριστερά βαρύνεται ως εκλεγμένη κυβέρνηση με τον δικό της τραγικό Ιούλιο, του δημοψηφίσματος που η ίδια κήρυξε και η ίδια απαξίωσε.

Η κυβέρνηση της «ελπίδας», που αναρριχήθηκε στην εξουσία υποσχόμενη να σκίσει τα μνημόνια, δεν σεβάστηκε το συντριπτικό ΟΧΙ του 61,3% των Ελλήνων ενάντια στην πρόταση υποτέλειας των δανειστών μας και το μετάλλαξε σε ένα ντροπιαστικό ΝΑΙ. Η περιφρόνηση που επέδειξε προς την λαϊκή βούληση αποτέλεσε ένα γεγονός πολύ περισσότερο οδυνηρό από αυτό της υπογραφής των μνημονίων της εθνικής υποτέλειας, μερικά χρόνια νωρίτερα. Κι αυτό γιατί για εκείνη την πράξη δεν είχε ρωτηθεί ο ελληνικός λαός, δεν είχε τη συναίνεσή του, την αμφισβήτησε, τιμώρησε πολιτικά τους φυσικούς αυτουργούς της (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ) και τελικά έφερε στην εξουσία μία κυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ και σια) που του υποσχέθηκε ότι θα επαναφέρει την εθνική αξιοπρέπεια και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Δεν τόλμησε τίποτε από τα δύο. Έθεσε ενώπιον των δικών της ευθυνών τους πολίτες, με ένα δημοψήφισμα καταδίκης των μνημονίων (λες και αυτοί δεν είχαν εκφράσει λίγους μήνες προηγουμένως τη σχετική βούλησή τους ψηφίζοντάς την), προσπάθησε να τους πείσει για την αναγκαιότητα να ψηφίσουν «με την λογική και όχι με το συναίσθημα» και όταν εισέπραξε την αποφασιστική απάντηση του ελληνικού λαού για να τηρήσει τις υποσχέσεις της, τότε, απλούστατα και κυνικά, την έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της!

Καταδείχθηκε για άλλη μία φορά, δηλαδή, ότι ουσιαστικά η πατρίδα μας διοικείται από ένα ιδιότυπο σύστημα διακυβέρνησης που στηρίζεται σε μία προσχηματική εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία, με φαινομενικές ιδεολογικές και πολιτικές διαφοροποιήσεις, αλλά με κοινή στόχευση και επιδιώξεις. Αυτό που κάποτε χαρακτηρίστηκε ως «κόμμα των πολιτικών κομμάτων». Σε αυτό οφείλεται, εξάλλου, όχι μόνο η επιβολή της προδοτικής συμφωνίας των Πρεσπών, αλλά κυρίως η ανοχή και ο «σεβασμός» της.

Στο σύστημα αυτό απουσιάζει η ηθική, γι’ αυτό και οι νόμοι του στερούνται συνήθως αυτής της διάστασης. Η κυρίαρχη ψευδοηθική του ατομικού μικροσυμφέροντος, στην οποία προσαρμόζονται οι όποιες συλλογικές επιδιώξεις για κάποια κλασματικά ποσοστά επί των εργασιακών αποδοχών, αλλά και η προσπάθεια οικειοποιήσεως των όποιων κοινωνικών αποθεμάτων για ίδιον όφελος, δεν επιτρέπει την ανάπτυξη οραμάτων για την αναγέννηση ενός νέου κόσμου. Αυτό που θα πρέπει επιτέλους να επαναπροσδιορίσουμε ως ελληνική κοινωνία είναι το δέον, τον προσδιορισμό δηλαδή του καλού για την πατρίδα, την κοινωνία και το έθνος μας, άρα και για τους ίδιους τους εαυτούς μας. Αν πιστεύουμε πραγματικά ότι ο άνθρωπος είναι πρωτίστως, από την φύση του, ένα ηθικό ον, τότε οι απαντήσεις σε αυτό το θέμα θα πρέπει να δοθούν άμεσα.

Και αυτές δεν βρίσκονται μακριά μας. Το πρότυπο του ηρωικού ανθρώπου, που δρα και συμπεριφέρεται, χωρίς την προσδοκία ανταπόδοσης, υπέρ του συνόλου, είναι διαχρονικά κυρίαρχο τόσο στην Ιστορία μας, όσο και στη Θρησκεία μας. Ο ελεύθερος Έλληνας άνθρωπος μας δίνει το πρότυπο αυτό, που φαίνεται να το έχουμε ξεχάσει στις μέρες μας, αλλά δεν είναι καθόλου μακριά μας, ούτε χρονικά ούτε συμπεριφορικά. Αν δεν το ξανασυναντήσουμε στο διάβα μας, τότε ας μην περιμένουμε τίποτε από όσους έχουν αποξενωθεί αυτού εδώ και καιρό.