Η Δεξιά, η Αριστερά και τα στερεότυπα

Από το σχολείο ακόμα, πολλώ δε μάλλον στο πανεπιστήμιο και στην επαγγελματική ζωή μας, μας έμαθαν ότι η Αριστερά είναι συμπονετική και καλή. Η Δεξιά, από την άλλη, απαρτίζεται από κακούς ανθρώπους, σκληρούς, άκαρδους, που υπηρετούν την καθεστηκυία τάξη. Είναι, όμως, έτσι; Ας τα πάρουμε ένα-ένα.

Η Δεξιά πιστεύει στο έθνος και, άρα, στην εθνική ενότητα. Χωρίς εθνική ενότητα, άλλωστε, δεν υπάρχει έθνος. Γιατί χωρίς ενότητα οι διαφορετικές ομάδες του πληθυσμού, πλούσιοι, φτωχοί, επιχειρηματίες και εργαζόμενοι, θα βρίσκονται συνεχώς σε σύγκρουση. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο στοχεύει η Δεξιά στο να είναι η μεσαία τάξη η πολυπληθέστερη σε μια κοινωνία. Διότι μεγάλη μεσαία τάξη σημαίνει κοινωνική ειρήνη, αφού έτσι ούτε οι φτωχοί θα εποφθαλμιούν την περιουσία των πλουσίων, αλλά ούτε και οι πλούσιοι θα εκμεταλλεύονται τους φτωχούς.

Η Αριστερά δεν πιστεύει στο έθνος. Πιστεύει ότι όλοι οι εργάτες αυτού του κόσμου, ανεξαρτήτως εθνικότητας και χώρας, θρησκείας και πολιτισμικής διαφοροποίησης, είναι ίδιοι. Ο λόγος είναι γιατί η Αριστερά πιστεύει στην πάλη των τάξεων. Πιστεύει, δηλαδή, ότι η ανώτερη τάξη εκμεταλλεύεται την κατώτερη σε όλες τις χώρες. Η λύση που προτείνει είναι η κατώτερη τάξη να επαναστατήσει και να ανατρέψει την ανώτερη. Και αυτό από μόνο του είναι μια έμμεση, αν όχι άμεση, προτροπή στη βία. Να επαναστατήσει, δηλαδή, ο λαός για να ανατρέψει τους εκμεταλλευτές του.

Η Δεξιά προτείνει κάτι ρεαλιστικό: όλοι οι άνθρωποι να φορολογούνται λιγότερο. Αυτό δεν το κάνει για να ευνοήσει το κεφάλαιο, όπως λέει η Αριστερά. Το κάνει για να δημιουργούνται συνεχώς νέες επιχειρήσεις. Οι επιχειρήσεις αυτές θα φέρνουν νέες θέσεις εργασίας και έτσι η ανεργία θα πέφτει. Και αν πέφτει η ανεργία, όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα έχουν δουλειά και θα κατοικούν στη μεσαία τάξη. Ταυτόχρονα, το φιλικό προς τις επιχειρήσεις φορολογικό περιβάλλον θα δίνει τη δυνατότητα σε ανθρώπους να επενδύσουν ένα κεφάλαιο που έχουν αποταμιεύσει για να γίνουν και οι ίδιοι επιχειρηματίες, και έτσι να ξεφύγουν από την κατώτερη τάξη.

Με λίγα λόγια: Η Δεξιά, επειδή πιστεύει στο έθνος και στην εθνική ενότητα, θέλει όλοι να έχουν τη δυνατότητα μέσω της σκληρής δουλειάς να βγάλουν λεφτά και, ει δυνατόν, να γίνουν και οι ίδιοι επιχειρηματίες. Διά αυτού του τρόπου εξασφαλίζεται η κοινωνική ειρήνη και κανείς δεν χρειάζεται να ανατρέψει κανέναν με βία. Και αυτό είναι μια συνταγή επιτυχίας για να λειτουργεί υγιώς η δημοκρατία.

Η Αριστερά, αντίθετα, πιστεύει ότι όλοι όσοι υπηρετούν το καπιταλιστικό σύστημα είναι συνεργάτες του κεφαλαίου. Πιστεύει ότι ο μόνος τρόπος για να υπάρξει υγεία σε μια κοινωνία είναι μέσω της ανατροπής των επιχειρηματιών από τους εργάτες. Να αντικατασταθούν, δηλαδή, οι άνθρωποι εκείνοι που με ρίσκο διατηρούν μια επιχείρηση και δίνουν δουλειά σε εργαζομένους από τους ίδιους τους εργαζομένους τους.

Στην Σοβιετική Ένωση αυτό έγινε με άμεση βία. Το αποτέλεσμα; Μια χούφτα ανθρώπων να εγκαθιδρύσει μια ιδιόμορφη δικτατορία στο όνομα των εργατών και της εργατικής τάξης. Περιουσίες κατασχέθηκαν. Άνθρωποι που διαφωνούσαν με το καθεστώς δολοφονήθηκαν κατά δεκάδες εκατομμύρια. Η φτώχεια συνεχίστηκε και εντάθηκε. Και όλα αυτά όχι μόνο στην ΕΣΣΔ. Η Κίνα του «Μεγάλου τιμονιέρη», η Κορέα του Κιμ Ιλ Σουνγκ, η Κούβα του Φιντέλ, το Αφγανιστάν του Νατζιμπουλάχ, η Αιθιοπία του Μενγκίστου, η Αγκόλα του Νέτο και, φυσικά, η Καμπότζη του Πολ Ποτ ήταν καθεστώτα που επέφεραν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ο απολογισμός της κομμουνιστικής δράσης επίσημων κομμουνιστικών καθεστώτων, κομμάτων και κινημάτων είναι περί τους 100.000.000 νεκρούς.

Όταν λοιπόν σας ρωτάνε ποιος είναι πιο συμπονετικός, η Δεξιά ή η Αριστερά, εσείς θα απαντάτε με αυτοπεποίθηση: Η Δεξιά.