Ενώπιον της Ιστορίας

«Δεν βλέπετε που θέλουν να κάμουν την Ελλάδα παλιοψάθα; Βοηθείστε, διότι μας παίρνουν, αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι, ό,τι πολυτίμητον τζιβαιρικόν έχομεν. Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα. Μην αφήσετε, γιοί μου αυτά τα γκιντί πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να μασκαρέψουν και να αφανίσουν τους Έλληνες, κάνοντας περισσότερα κακά από αυτά που καταδέχθηκεν ο Τούρκος ως τίμιος εχθρός μας!» (στρατηγός Μακρυγιάννης, «Απομνημονεύματα»)

Τα συγκλονιστικά αυτά λόγια του στρατηγού, της συνείδησης του Αγώνα της εθνεγερσίας μας, ηχούν πιο επίκαιρα από ποτέ. 200 χρόνια μετά, το πρόταγμα του Ελληνισμού παραμένει η εθνική ανεξαρτησία. Πέρα από τους πανηγυρικούς της ημέρας (που κι αυτοί θα ακουστούν σε αποστειρωμένα περιβάλλοντα, χωρίς την παρουσία των πολιτών), αυτό που πρέπει να αναλογιστούμε πρωτίστως είναι το κατά πόσον ο σκοπός της εθνικής μας επανάστασης επιτεύχθηκε.

Προφανώς και η δημιουργία ενός εθνικού κράτους, δηλαδή ενός κράτους με εθνικά χαρακτηριστικά, ήταν το κατ’ αρχήν ζητούμενο. Η απαλλαγή δηλαδή από την οθωμανική δεσποτεία και καταπίεση και η αυτοδιοίκηση του Ελληνισμού μέσα από μια ευνομούμενη πολιτεία, που θα ήταν δομημένη σύμφωνα με τις αξίες και τα ιδανικά του. Η εγκαθίδρυση της Βαυαροκρατίας και η βίαιη επιβολή ενός διοικητικού συστήματος εντελώς ξένου με τα ελληνικά ήθη και τρόπου ζωής μάς προσγείωσαν απότομα σε μια πραγματικότητα από την οποία δεν μπορέσαμε έκτοτε να ξεφύγουμε, με εξαίρεση μικρές χρονικές περιόδους.

Το ελληνικό κράτος, με μακροχρόνιες θυσίες και αγώνες του Ελληνισμού, έφτασε μέχρι εκεί που του επέτρεψαν να φτάσει, κρατώντας το πάντα σε ένα καθεστώς υποτέλειας και δορυφορικότητας. Παράλληλα, αντί να λειτουργήσει ως ένα εθνικό κέντρο για τα εκατομμύρια των Ελλήνων εκτός των ορίων του, δρώντας ουσιαστικά ως ένα κουκούλι προστασίας του έθνους, κατέληξε να απορροφά το έθνος συρρικνώνοντάς το εδαφικά και βιολογικά, αλλά πρωτίστως πνευματικά.

Οι Έλληνες πράγματι κατάντησαν η παλιοψάθα της Ευρώπης, ζώντας απροκάλυπτα πλέον υπό ένα καθεστώς που έχει επιβάλει τον σεβασμό στα «δικαιώματα» κάθε κοινωνικής στρέβλωσης και αυτοπροσδιορισμού, που συνάμα όμως δεν επιτρέπει ούτε μία διέξοδο για την αναζήτηση και τον σεβασμό του ύψιστου αγαθού, της ελευθερίας. Έτσι καλούμαστε, υποτίθεται, να εορτάσουμε τον αγώνα για την ελευθερία στέλνοντας SMS για να αγοράσουμε ψωμί και γάλα!

Οι πρωταγωνιστές της Επανάστασης κρίθηκαν από την Ιστορία και δικαιωματικά κατέκτησαν μια θέση στο πάνθεον των ηρώων του Γένους μας. 200 χρόνια μετά δεν έχουν ανάγκη τα ωραία μας λόγια και τις εκδηλώσεις λατρείας. Εμείς έχουμε ανάγκη να νιώσουμε τον βηματισμό τους και να τον ακολουθήσουμε στην προσπάθεια για την ολοκλήρωση του Αγώνα τους. Εμείς κρινόμαστε σήμερα για το κατά πόσον είμαστε άξιοι αυτής της κληρονομιάς και αυτής της ευθύνης.

«Όσοι έχουν την τύχη μας σήμερον εις τα χέρια τους, όσοι μας κυβερνούν, μεγάλοι και μικροί, και υπουργοί και βουλευταί, το ‘χουν σε δόξα, το ‘χουν σε τιμή, το ‘χουν σε ικανότητα να τους ειπής ότι έκλεψαν, ότι πρόδωσαν, ότι ήφεραν τόσα κακά εις την πατρίδα. Είναι άξιοι άνθρωποι και τιμώνται και βραβεύονται. Όσοι είναι τίμιοι κατατρέχονται ως ανάξιοι της κοινωνίας και της πολιτείας». Όσοι δεν αναγνωρίζουν στα γραπτά του Μακρυγιάννη την σημερινή Ελλάδα σίγουρα «δεν τους πρέπει ελευθεριά». Ραγιάδες κι αυτοί και τα παιδιά των παιδιών τους.