Δεν είναι η Οικονομία, ηλίθιε!

Η φράση «Είναι η Οικονομία, ηλίθιε!», ειπώθηκε το 1992 και ανήκει στον στρατηγικό αναλυτή του Μπιλ Κλίντον, Τζέιμς Κάρβιλ. Απευθυνόταν στους συμμετέχοντες στην προεκλογική εκστρατεία του Κλίντον έναντι του Τζωρτζ Μπους. Αποσκοπούσε στο να πείσει τους συνεργάτες του ότι το πραγματικό εκλογικό πεδίο της μάχης είναι η Οικονομία. Έκτοτε, όλοι οι προεκλογικοί αγώνες στον δυτικό κόσμο βασίζονται στην Οικονομία. Η αριθμολαγνεία και η σύνδεση των πάντων με την οικονομία, αποτελεί βέβαια μαρξιστική επιταγή και φυσικά βασικό όπλο στα χέρια κάθε μετασοβιετικού αριστερού. Το ίδιο και η απόπειρα ερμηνείας ή αποδόμησης των πάντων με επιστημονικούς όρους.

25 χρόνια μετά τη ρήση του Κάρβιλ, τα πράγματα δείχνουν να αλλάζουν. Σε μερικές μέρες θα γιορτάσουμε – κάποιοι φυσικά θα πενθήσουν – τον ένα χρόνο από το περιβόητο BREXIT. Ένα γεγονός ορόσημο, της λαϊκής και εθνικής αρνήσεως απέναντι στην «οικονομία και ανάπτυξη με κάθε τίμημα». Και όμως, η καθεστηκυία τάξη, πολιτική και «μιντιακή», απέδωσε το BREXIT στα αίτια που την βόλευαν, καθιστώντας το περίτεχνα σε μία ταξική και φυλετική επιλογή. Ταξικό χάσμα, πνευματικό επίπεδο και χρώμα του δέρματος ήταν κάποια από τα χαρακτηριστικά που κατ’ αυτούς υπήρξαν καθοριστικά.

Τα πράγματα όμως δεν ήσαν ακριβώς έτσι. Στον Economist της 12ης Απριλίου 2017, διαβάσαμε μία έρευνα, που κατέληγε στο εξής συγκλονιστικό συμπέρασμα: Ενώ παλαιότερες πανεπιστημιακές έρευνες απεδείκνυαν ότι η επανεκλογή ενός κυβερνώντος κόμματος συνδεόταν άμεσα με οικονομικά μεγέθη, όπως η αύξηση του ΑΕΠ, από το 2008 και μετά, στη Δυτική Ευρώπη, τα κυβερνώντα κόμματα κατά τις απόπειρες επανεκλογής τους παρουσιάζουν σταθερά απώλειες άνω του 3%, ανεξαρτήτως των πιθανών θετικών οικονομικών τους επιδόσεων.

Φυσικά, ο Economist απέφυγε επιμελώς να ερμηνεύσει περαιτέρω την συμπεριφορά αυτή των ευρωπαϊκών λαών. Είναι όμως ηλίου φαεινότερον, ότι αν δεν είναι πια η Οικονομία που ορίζει την ψήφο του μέσου Ευρωπαίου, τότε ο αμέσως επόμενος παράγοντας που επηρεάζει τη ζωή του είναι η μετανάστευση και οι παρενέργειές της. Και δεν το λέμε αυθαίρετα αυτό, καθώς σε έρευνα του London School Of Economics (LSE British Election Study 2015) βλέπουμε, ότι ενώ το εισόδημα αποτελεί το ύστατο κίνητρο, οι δύο βασικοί λόγοι επιλογής του BREXIT ήταν η άρνηση στην περαιτέρω ένταξη της Μεγάλης Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην μετανάστευση. Εντύπωση μάλιστα προκαλεί το τρίτο κίνητρο, που είναι το αίτημα για επαναφορά της θανατικής ποινής.

Αν δεν είναι λοιπόν μόνον η μετανάστευση, τότε σίγουρα είναι η παρά την όποια οικονομική ευημερία απώλεια της ποιότητος ζωής, η ανασφάλεια, αλλά και ο πολιτισμικός μαρξισμός. Η αίσθηση δηλαδή ανελευθερίας που γεννά η βιομηχανία νομοθετημάτων εις βάρος των παραδοσιακών αξιών της Ευρώπης. Όλα τα προϊόντα της πολιτικής ορθότητας και της σοβιετικού χαρακτήρος καταπιέσεως που ασκείται, εσχάτως ιδίως, στους πολίτες.

Στην Ελλάδα, ελέω κρίσεως, εξακολουθούμε να δίνουμε μεγάλη βαρύτητα σε ό,τι έχει να κάνει με το χρήμα. Αυτό όμως που τόσο εδώ όσο και έξω δεν γίνεται αντιληπτό είναι ότι ο κόσμος, όπως και το κάθε άτομο, απεχθάνεται την αίσθηση απώλειας του ελέγχου. Ακόμη και οι ευεργετούμενοι από παροχές και επιδόματα, τρέμουν στην ιδέα πως κάποια μέρα, μία μη αιρετή και άρα μη ελεγχόμενη από αυτόν δύναμη, θα μπορέσει να του περικόψει τα όποια προνόμιά του και να του υπαγορεύει πώς πρέπει να ζει και να ενεργεί.

Μέχρι σήμερα - ίσως και αύριο - κάποιοι εξασφαλίζουν την ψήφο πουλώντας «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Πλέον όμως, πέραν του ότι «το κοινό νόμισμα μάς έπεσε βαρύ», έχει και παρενέργειες. Και το μεγαλύτερο διακύβευμα δεν είναι πια το χρήμα. Χάρις στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την καθ’ υπαγόρευση εφαρμογή των πολιτικών της, ο Έλληνας βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μία δυστυχή συγκυρία. Αφού πλήρωσε και πληρώνει με το παραπάνω τις δικές του αφελείς αμαρτίες, έρχεται αντιμέτωπος με την de facto επικίνδυνη γεωπολιτική θέση της πατρίδος του, την καθημερινή ταπείνωση που υφίστανται οι παραδοσιακές του αξίες και μία απύθμενη οικονομική κρίση, που τον έχει οικονομικά περιθωριοποιήσει σε βαθμό που θα πάψει να ενδιαφέρεται για την οικονομία, εφόσον αυτή - συν τοις άλλοις - παύει να είναι εθνική.

Ο Έλλην ασφυκτιά, με την περιουσία του να χάνεται, με τους κόπους του να μένουν άκαρποι, με την δικτατορία του πολιτικώς ορθού να τον φιμώνει και με το μέλλον των παιδιών του να φαντάζει ζοφερό, παραδομένο στις ορέξεις κάθε, μα κάθε «ευπαθούς» μειονότητας. Και όπως το λέει και ο εθνικός μας ύμνος... «Είναι η ελευθερία, ηλίθιε!»