Για πόσο ακόμη θα μας κατατρέχει η «φοιτητική φαντασίωση»;

«Πρωταγωνιστές» χαρακτήρισε τους φοιτητές των ελληνικών πανεπιστημίων ο Παύλος Χρηστίδης, εκπρόσωπος Τύπου του ΚΙΝΑΛ, αναφερόμενος σε μία φαντασιακή προσπάθεια στην οποία βλέπει να πρωταγωνιστούν τα πανεπιστήμια στην «Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση». Τα κόμματα της Αριστεράς έσπευσαν και αυτά με κάθε είδους διαδηλώσεις τις τελευταίες ημέρες να μας πουν ότι το «φοιτητικό κίνημα» και οι «φοιτητές» αποτελούν κάποιο είδος ιερής αγελάδας, την οποία δεν μπορεί κανείς να αγγίξει.

Έχουμε πραγματικά χορτάσει από λόγια μεγάλα από τους πολιτικούς και προσπάθειες ανύψωσης ενός φαντασιακού ρόλου που έχουν οι φοιτητές στην διαμόρφωση της κοινωνίας μας. Αυτή η «υπερασπιστική γραμμή» οφείλεται σε δύο συνιστώσες. Από την μία, στην πρακτική, αυτή της χρήσης των ελληνικών πανεπιστημίων από την Άκρα Αριστερά ως ορμητηρίων και, από την άλλη, σε μία «ρομαντικοποίηση» της ίδιας της έννοιας του φοιτητή. Και οι δύο αυτές πλευρές όμως είναι εντελώς τρωτές. Και έχουν κουράσει.

Ας δούμε τα πράγματα ως έχουν. Οι φοιτητές των ελληνικών πανεπιστημίων δεν είναι τίποτα άλλο παρά υπότροφοι των Ελλήνων φορολογουμένων. Από την στιγμή που τελειώνουν αυτό που το κράτος και όλοι έχουμε ορίσει ως «υποχρεωτική εκπαίδευση», απολαμβάνουν ενός προνομίου και όχι ενός δικαιώματος. Με απλά λόγια, σπουδάζουν «δωρεάν» επειδή όλοι οι Έλληνες φορολογούμενοι πληρώνουμε για αυτό. Οι φαντασιώσεις της δεκαετίας του ‘60 περί του πανεπιστημίου ως χώρου «κοινωνικής αλλαγής» και η εργαλειοποίηση των φοιτητών ως «επαναστατικού υποκειμένου» κόστισαν πολύ όχι μόνο στην χώρα μας, αλλά και σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη.

Οι σοσιαλιστικές περιπέτειες είχαν μάλιστα ως αποτέλεσμα και την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους που έσκασε σαν φούσκα. Και θα πληρώνουμε για δεκαετίες εμείς και τα παιδιά μας τις γραφικότητες τύπου «η φαντασία στην εξουσία». Οπότε οι φοιτητές όχι απλά θα πρέπει να προσέχουν την συμπεριφορά τους, θα πρέπει όχι μόνο να υπόκεινται σε αυστηρά κριτήρια ως προς τις επιδόσεις τους, αλλά και να αφιερώνονται σε αυτή τους την δραστηριότητα.

Το κακό όμως στην χώρα μας έχει παραγίνει. Και αυτή είναι η άλλη παράμετρος. Και έχει παραγίνει διότι σε ένα σημαντικό κομμάτι αυτού που αποκαλείται «φοιτητικό κίνημα» επί δεκαετίες δόθηκε πράσινο φως στους πιο ακραίους και φανατισμένους οπαδούς θεωριών της βίαιης επανάστασης. Και παρόλο που τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών δείχνουν την κυριαρχία παρατάξεων όπως η ΔΑΠ εδώ και χρόνια, ο βίαιος – πολλές φορές – ακτιβισμός των ομάδων της Άκρας Αριστεράς ταυτίστηκε με την έννοια των «φοιτητών», χωρίς αυτό να αποτελεί και την αλήθεια. Άλλωστε οι συλλήψεις που έγιναν στην ΑΣΟΕΕ πρόσφατα σε ένα ζήτημα δήθεν «φοιτητικό» ήταν χαρακτηριστικές, καθώς κανείς εκ των δύο συλληφθέντων δεν ήταν φοιτητής.