Βρυξέλλες, η πρωτεύουσα της Νέας Σοβιετικής Ένωσης

11 Σεπτεμβρίου 2007. Μόλις επέστρεψα στο σπίτι μου από την διαδήλωση στις Βρυξέλλες κατά του εξισλαμισμού της Ευρώπης. Η βελγική αστυνομία έσπασε στο ξύλο τους ειρηνικούς διαδηλωτές με έναν τρόπο που ακόμα και η βελγική κρατική τηλεόραση αποκάλεσε «εξαιρετικά βίαιο». Παρακάτω είναι μερικές εικόνες από βίντεο. Ο γκριζομάλλης άνδρας, ο οποίος δέχεται πρώτος την επίθεση της αστυνομίας, είναι ο Λουκ Φαν Νιβενχούισεν, αντιπρόεδρος της Φλαμανδικής Βουλής. Λίγο μετά η αστυνομία κακομεταχειρίζεται τον Φρανκ Βανχέκε, ευρωβουλευτή και πρόεδρο του μεγαλύτερου φλαμανδικού κόμματος Vlaams Belang (Φλαμανδικό Συμφέρον). Του φορούν χειροπέδες και τον σπρώχνουν σε ένα λεωφορείο της αστυνομίας. Στην συνέχεια η αστυνομία «περιποιείται» τον Φίλιπ Ντεβίντερ, τον επικεφαλής των επικεφαλής των ευρωβουλευτών του Vlaams Belang. Το χέρι του πιάνεται στις πόρτες του λεωφορείου που κλείνουν. Ένας Ιταλός και ένας Γάλλος ευρωβουλευτής συλλαμβάνονται επίσης. Οι διαδηλωτές κρατήθηκαν σε κελιά για 7 ώρες και αφέθηκαν ελεύθεροι αυτό το απόγευμα.

Ένας από τους αναγνώστες μας που επιθυμεί να μείνει ανώνυμος μας έστειλε τις προσωπικές του εντυπώσεις από την διαδήλωση.

Στις 10:45, περπατώντας στις συνοικίες Λουξεμβούργου και Berlaymont στις Βρυξέλλες διαπίστωσα πως η διαδήλωση εξελισσόταν σε «πολύ κακό για το τίποτα». Είναι δύσκολο να πω αν υπήρχαν 12 ή 15 ντουζίνες διαδηλωτές κοντά στα κτίρια του Ευρωκοινοβουλίου, πόσοι υπήρχαν στην πλατεία Λουξεμβούργου ή μέχρι εκεί, δεν μπορώ να πω, αλλά αυτό που ήταν ξεκάθαρο ήταν ότι οι συγκεκριμένες περιοχές των Βρυξελλών ήταν σε κατάσταση πολιορκίας.

Αν και τα βελγικά ΜΜΕ παρουσίαζαν την διαδήλωση ως αντι-μουσουλμανική, ήθελα να είμαι εκεί γιατί είχα αρχίσει να διαβάζω το Κοράνι πριν από 3 χρόνια περίπου. Προκαλώ κάθε λογικό αντίπαλο της διαδήλωσης να κάνει το ίδιο και να μην ανησυχεί. Επέλεξα να είμαι στις Βρυξέλλες, γιατί είχε σημασία για εμένα προσωπικά, εκτός από το ότι η 11η Σεπτεμβρίου 2001 μου είχε δημιουργήσει βαθιά εντύπωση και μέχρι σήμερα συνεχίζει να κάνει το ίδιο.

Ήθελα να δω με τα μάτια μου πως θα αντιδράσουν οι αρχές. Όποιος βλέπει, πιστεύει. Μόλις είδα την ισχύ της αστυνομίας και διαπίστωσα τα μέτρα που είχαν πάρει οι αρχές στις γειτονικές συνοικίες, ήταν ξεκάθαρο πως οι μεμονωμένοι διαδηλωτές που θα ήθελαν να παρευρεθούν, αποφάσισαν να κάνουν στροφή 180 μοιρών και να φύγουν όπως-όπως. Οι αστυνομικοί ήταν περίπου τρεις φορές περισσότεροι από τους διαδηλωτές.

Ήταν εντυπωσιακό. Αν και σε όλη την περιβάλλουσα περιοχή οι αστυνομικές δυνάμεις ήταν συγκρατημένες, περνώντας απαρατήρητες σαν ροζ ελέφαντες στον Βόρειο Πόλο, ο αστυνομικός κλοιός που είχε δημιουργηθεί μπροστά από τους διαδηλωτές, τα περιπολικά με τις σειρήνες, τα άλογα, τα σκυλιά και οι ειδικές μονάδες αντιμετώπισης ταραχών της αστυνομίας ήταν ανυποχώρητες. Στους κοντινούς δρόμους αναρίθμητα αυτοκίνητα της αστυνομίας έκαναν τα πάντα για να είναι απροκάλυπτα και στο έπακρο εμφανή. Αστυνομικοί με στολή ταραχών στέκονταν σε κοντινή απόσταση.

Οι διαδηλωτές δεν ήταν πλήθη δεκάδων χιλιάδων, δεν υπήρχαν πολλά πανό ή πλακάτ, μερικές σημαίες εδώ και εκεί, και την περισσότερη ώρα οι διαδηλωτές κρύβονταν πίσω από τις κάμερες του τύπου, οι οποίες φωτογράφισαν ένας Θεός ξέρει τι. Δεν φορούσαν μπότες, δεν κρατούσαν ξύλα ή ρόπαλα ή μπαστούνια του μπέιζμπολ, δεν φορούσαν μάσκες ή κουκούλες, δεν ξήλωσαν το πεζοδρόμιο, δεν έσπασαν παράθυρα, δεν έβαλαν φωτιά σε σκουπιδοτενεκέδες, οι καφετέριες ήταν ανοικτές και πουλούσαν καφέ και σάντουιτς, όλα ήταν φυσιολογικά. Οι διαδηλωτές πιθανότατα απλώς εξέφραζαν τα παράπονά τους, αν και δεν μπορώ να πω ποια γιατί δεν τα άκουσα. Δεν είχαν ξυρισμένα κεφάλια, δεν φορούσαν πορτοκαλί ή άσπρα σαρόνγκ, δεν σταύρωναν τα χέρια τους και δεν επεδίωκαν να συναντήσουν βίαια με τα κεφάλια τους τα γκλομπ. Παρόλα αυτά...

Ναι, παρόλα αυτά, η διαδήλωση είχε απαγορευθεί και ναι υπάρχουν νόμοι ενάντια σε παράνομες εκδηλώσεις και ναι όλοι αυτοί γύρω μου πιθανότατα ήξεραν τι τους περίμενε, αν ζόριζαν τα πράγματα.

Ωστόσο για κάποιον λόγο η αστυνομία εφόρμησε προς και ξεχώρισε επιλεγμένους διαδηλωτές, οι οποίοι κατά κανέναν τρόπο δεν φαίνονταν «επιθετικοί», αν και βρισκόμουν μόλις 50 μέτρα από αυτούς. Όλοι αυτοί δέχθηκαν κτηνώδη κακοποίηση από μερικούς μανιώδεις και οργισμένους αστυνομικούς με υψηλή αδρεναλίνη και, αν και δέχθηκαν επίθεση, δεν αντέδρασαν ανάλογα. Ήταν δύσκολο να πει κάποιος αν η πάλη που ακολούθησε οφειλόταν στον βίαιο τρόπο με τον οποίον τους έριξαν στο έδαφος ήταν απλώς η προσπάθειά τους να αποφύγουν να τους σχίσουν τα ρούχα! Και όταν διαμαρτυρήθηκαν για τον τρόπο που κακοποιούνταν, τους φόρεσαν χειροπέδες. Μερικοί διαδηλωτές «έπεσαν χωρίς την θέλησή τους» σε γκλομπ του μισού μέτρου που «έτυχε να βρίσκονται στον δρόμο τους».

Δεν χρειαζόταν να φθάσει η κατάσταση σε αυτό το σημείο. Δεν υπήρχε η δυναμική για κάτι τέτοιο. Ήταν εντελώς περιττό. Μία υπερβολική αντίδραση σε ένα φαινόμενο υπό έλεγχο. Αν η αστυνομία δεν είχε ενεργήσει όπως έκανε, θα είχε κερδίσει τις εντυπώσεις. Όπως ενέργησε και μάλιστα κατόπιν εντολών, τις έχασε. Και μαζί έχασαν και οι Βρυξέλλες. Αν κάποιος αντιμετωπίζεται με τον τρόπο που αντιμετωπίστηκαν αυτοί οι πολιτικοί σήμερα επειδή ήθελαν να διαμαρτυρηθούν ειρηνικά, τότε κάτι πάει στραβά. Έντονα και διεστραμμένα στραβά.

Παραδείγματος χάριν, οι ΗΠΑ ως δημοκρατία επιτρέπουν στο Σύνταγμά τους ειρηνικές διαδηλωτές για κοινωνικά ή πολιτικά παράπονα και ειδικότερα επιτρέπουν την ελευθερία του συνέρχεσθαι για την έκφραση αυτών των παραπόνων. Στην πρωτεύουσα της «Νέας Ευρώπης» είναι τώρα ξεκάθαρο πως δεν υπάρχουν τέτοια δικαιώματα.

Καθώς στεκόμουν στην άκρη και άκουγα τα σχόλια που πολλοί Γάλλοι και Άγγλοι θεατές έκαναν, έτυχε να ακούσω μία συνομιλία μεταξύ μίας μαυρισμένης νεαρής γυναίκας με κατσαρά μαλλιά και των φίλων της. Προφανώς ήταν ξένοι, πιθανότατα ευρωδημόσιοι υπάλληλοι. «Μπορεί να μην συμφωνώ με ότι έλεγαν, αλλά αυτός δεν είναι τρόπος για να απειλείς ανθρώπους, είναι ντροπή». Αυτό συνοψίζει τις απόψεις των παρευρισκομένων.

Μία ακόμα ημέρα στις Βρυξέλλες, μία ημέρα που θα θυμάμαι. Η διαδήλωση από μόνη της ήταν απλώς ένα κυματάκι σε μία λιμνούλα, ωστόσο στρατηγικώς δεν θα μπορούσε να είναι πιο σημαντική, κυρίως εξαιτίας του τρόπου που ουδέτεροι παρατηρητές δίπλα μου, αντέδρασαν στην χρήση βίας με το να ενδιαφερθούν, με άλλα λόγια με το να σταματήσουν να είναι ουδέτεροι ή τουλάχιστον να σταματήσουν να αδιαφορούν.

Άκουσα μόνο ένα σχόλιο, αλλά από τα παράθυρα των γειτονικών γυάλινων κτιρίων ένα ευρωπαϊκό κοινό παρακολουθούσε σιωπηλά, κοιτώντας και πάλι κοιτώντας. Μία ημέρα στις Βρυξέλλες, από την απόσταση των 50 μέτρων...